Mε το που είδα τον τίτλο "Αντίσταση" -και μάλιστα με γαλανόλευκα χρώματα- ομολογώ ότι έπαθα μια ψυχολογία, που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Μπιθικώτσης! Γράφει ο Βασίλης Σκουντής.
Μια κατά βάσιν αντιστασιακή ψυχολογία μαζί με την απαραίτητη υπερηφάνεια, διότι αυτό το παιδί όντως το αισθάνομαι (σαν) δικό μου!
Αυτό το παιδί είναι ο Αρης ή μάλλον o Aααααρης, όπως ωρυόταν ο Στράτος Σεφτελής εκείνα τα άγρια χαράματα της 31ης Ιουλίου του 2005, όταν ο Γρηγοριάδης τερμάτιζε πρώτος στον τελικό των 50 μέτρων του ύπτιου στυλ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...
...και με ένα απλό άγγιγμα στον βατήρα της πισίνας «Ζαν Ντραπό» μεταμόρφωνε την ψαρόβαρκα σε «Queen Mary»!
Αυτή δεν είναι δική μου εκτίμηση, αλλά το είπε φόρα παρτίδα λίγα λεπτά μετά τον απροσδόκητο θρίαμβο του Αρη ο (τότε, νυν και... αεί) πρόεδρος της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδος Δημήτρης Διαθεσόπουλος, ο οποίος επειδή δεν διακρίνεται για το μέτρο του αυτήν τη μεταμόρφωση την απέδωσε στο δικό του έργο!
Υπερέβαλε, βεβαίως, στα λόγια του ο «Ντε Βίτο», αλλά εξίσου υπερέβαλε στα έργα του και ο Αρης, που εκείνο το απόγευμα δεν υπήρξε απλώς ωραίος (ως) Ελλην, αλλά ο πιο ωραίος Ελλην στην ιστορία της ελληνικής κολύμβησης...
...και έπειτα από επτά χρόνια ετοιμάζεται για τα καινούργια καλλιστεία!
Σαφές το υπονοούμενο, διότι ο Αρης λαχταράει μια μεγάλη διάκριση στους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και το δικό του «London calling» έχει το ίδιο νόημα με τους στίχους του τραγουδιού των Clash, διότι και στην προκειμένη περίπτωση κηρύχθηκε ένας πόλεμος και άρχισε μια μάχη...
Η μάχη για «τούτο γιο», όπως έλεγε έμπλεος συγκίνησης ο Μπάμπης Χολίδης το 1988 στη Σεούλ, χαϊδεύοντας το χάλκινο μετάλλιο που μόλις είχε κατακτήσει στην πάλη και το αφιέρωνε, κλαίγοντας, «στη μανούλα μου»!
Θεού θέλοντος και Λακούρ επιτρέποντος, στο Λονδίνο ο Αρης θα μπορεί επίσης να είναι συγκινημένος για το μετάλλιό του, απλώς εκτός από τους γονείς του θα δικαιούται να το αφιερώσει και στην... αδερφούλα του Ελένη, με την οποία έχουν γεννηθεί ακριβώς την ίδια μέρα, αλλά της ρίχνει τέσσερα χρόνια!
Εκτός από τα τέσσερα χρόνια στην αδερφή του ο Γρηγοριάδης (για να μπορέσει να διεκδικήσει το ολυμπιακό μετάλλιο) θα πρέπει να ρίξει και τον χρόνο του, γύρω στο μισό δευτερόλεπτο!
Αυτό επίσης δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά μου το μαρτύρησε ο ίδιος χθες το μεσημέρι που μιλάγαμε στο Facebook, καθώς θεωρεί ως μεγάλο φαβορί τον Γάλλο Λακούρ και εκτιμά ότι τα μετάλλια στα 100 μέτρα ύπτιο θα κριθούν σε χρόνους κάτω από τα 53''.30.
Τον έχει και δεν τον έχει αυτόν τον χρόνο ο Αρης, διότι ενώ προχθές το απόγευμα στον τελικό του Ντέμπρετσεν κολύμπησε την απόσταση σε 53''.86, το δικό του πανελλήνιο ρεκόρ είναι 53''.03 που το πέτυχε (φορώντας το απαγορευμένο, πλέον, ολόσωμο μαγιό, χρώματος χρυσαφί μάλιστα) στις 26 Ιουλίου του 2009 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης...
«Δεν είναι εύκολος αυτός ο στόχος, αλλά έχουμε καιρό και ελπίζω» μου είπε χθες ενθουσιασμένος, διότι εκτός από τους συνήθεις και αναμενόμενους αντιπάλους του φέτος χρειάστηκε να ξεπεράσει θεούς και δαίμονες και να γίνει ζητιάνος μιας διαδρομής: από τη στιγμή που έκλεισε το Εθνικό Κολυμβητήριο της Θεσσαλονίκης λόγω έλλειψης θέρμανσης ο Αρης γύριζε από δω κι από κει...
Μια στην Τούμπα, μια στην Καλαμαριά, μια στο Πανόραμα, μια στην Πτολεμαΐδα, μια στη Νάουσα, μια στην Πάφο της Κύπρου, ε, διάβολε, αυτός εν τέλει δεν είναι κολυμβητής, αλλά περιοδεύων θίασος!
Μόνο στη θάλασσα δεν βούτηξε για να κάνει προπόνηση, αλλά αυτήν όχι μονάχα τη σιχαίνεται (από επαγγελματική διαστροφή, ελέω της συνήθειάς του στην πισίνα), αλλά τη φοβάται κιόλας!
Για όλους αυτούς τους λόγους ο Γρηγοριάδης θεωρεί το χρυσό μετάλλιο στο Ντέμπρετσεν ως την κορυφαία επιτυχία της καριέρας του και ως εφαλτήριο για να κυνηγήσει το όνειρό του στο Λονδίνο...
...και να συνεχίσει την αντίστασή του όχι μόνο στις αντιξοότητες αλλά και στα ξένα κέντρα εξουσίας!
Πλάκα πλάκα, μια τα κορίτσια του πόλο, μια ο Ηλιάδης, μια ο Χονδροκούκης, μια ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα, μια ο Διομήδης στο χάντμπολ και μια τώρα ο Γρηγοριάδης κάνουν τέτοια αντίσταση στους Γερμανούς, που θα τη ζήλευε ακόμη κι ο (μέγας αντιστασιακός) Μανώλης Γλέζος!
Του το είπα κι αυτό χθες που κουβεντιάζαμε και (μολονότι δεν το έβλεπα, είμαι σίγουρος ότι) με τη ντροπαλότητα που τον χαρακτηρίζει παραδέχτηκε ότι «είμαι πιο πολύ χαρούμενος και υπερήφανος από κάθε άλλη φορά και αφιερώνω το μετάλλιο σε όλους τους Ελληνες, διότι δείχνει ότι η θέληση, το κουράγιο, η προσπάθεια και η προσήλωση σε έναν στόχο φέρνουν αποτελέσματα»...
Μ' αυτά και μ' αυτά ο Γρηγοριάδης επέστρεψε σε ένα βάθρο έπειτα από τέσσερα χρόνια, προσδοκά ένα ολυμπιακό μετάλλιο και εν μέσω των χαλεπών καιρών κάνει αντίσταση και μάλιστα (ελέω ύπτιου στυλ) ανάποδα, ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορεί να νιώθει σαν ένα παιδί που σε ηλικία 27 ετών συνεχίζει να μετράει τ' άστρα!
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις