Ο Αλέξης Σπυρόπουλος σχολιάζει στο blog του το χθεσινό παιχνίδι του ΠΑΟΚ εναντίον της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στην Τούμπα, το «ανοιχτό» γήπεδο που άφησαν οι Θεσσαλονικείς, το γκολ που δέχτηκαν κ..α.
Παραδοσιακά, η σέντρα από την άκρη του γηπέδου (ήταν και) είναι η πιο πλούσια πηγή παραγωγής γκολ στο λεγόμενο open play. Με τη μπάλα να "παίζει", δηλαδή. Οχι να ‘ναι στημένη για φάουλ, κόρνερ, πέναλτι, ακόμη και πλάγιο άουτ. Αλλ’ ενώ στο σύγχρονο παιγνίδι τα πιο πολλά τέρματα εξακολουθούν να επιτυγχάνονται με αυτόν τον τρόπο, την ίδια στιγμή ο αριθμός των τερμάτων που επιτυγχάνονται με αυτόν τον τρόπο όλο και μειώνεται. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, πέρυσι μπήκαν 63 γκολ από σέντρες. Όχι λίγα, αλλά πάλι 20% λιγότερα απ’ την αμέσως προηγούμενη χρονιά. Σημαίνει ότι, συν τω χρόνω, οι ομάδες αντιμετωπίζουν όλο και υψηλότερη δυσκολία. Και στο ν’ ανοίγουν χώρους απ’ τα εξτρέμ, και στο να "χώνουν" παίκτη (δίχως αυτός, φυσικά, να ‘ναι οφσάιντ) πίσω απ’ την πλάτη της αντίπαλης άμυνας.
Η CSKA Μόσχας στην Τούμπα, εναντίον "τοποθετημένης" άμυνας, έβαλε ακριβώς ένα τέτοιο γκολ. Το "ίδιο" γκολ που δεν έβαλε στου Χαριλάου η Μάντσεστερ Σίτι! Στου Χαριλάου η σέντρα ήλθε, αλλ’ η κεφαλιά του Τζέκο, κάπου κοντά στα μέσα του β’ μέρους, αποκρούστηκε απ’ τον Σηφάκη. Στην Τούμπα η σέντρα ήλθε με τον ολόιδιο τρόπο (τράβηξε ο αριστερός χαφ επάνω του και τους δύο δεξιούς, και τον μπακ και τον χαφ, κι έστρωσε προς τα πίσω στον ελεύθερο αριστερό μπακ για να σεντράρει), αλλ’ ο Νέτσιντ που παραμόνευε στα νώτα του Τσιρίλο εκτέλεσε ως αυτό που είναι. Ενας σέντερ-φορ υψίστης περιωπής. Τον πρωτοείδα, και μου πέταξε τα μάτια, πέρυσι τέτοια εποχή στο "Πιθχουάν". Σκότωσε τη Σεβίλλη του Μανόλο Χιμένεθ, στη μάχη για μια θέση στους "8" του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο φίλος μου ο Δημήτρης Μπαρμπαλιάς τον είχε πρωτοδεί πολύ νωρίτερα. Στα χρώματα της Γιάμπλονετς. Και τον είχε πει, εκεί όπου όφειλε να τον πει. Μία που τον είπε, και μία που τον έγραψαν κανονικά...
Ο ΠΑΟΚ, μέσα Φεβρουαρίου, κιόλας έπαιξε το ματς νούμερο-37 (22 στο πρωτάθλημα, 4 στο κύπελλο, 11ο στην Ευρώπη, χώρια τα φιλικά, χώρια τι έχουν παίξει επιπλέον οι διεθνείς του) σε μια σεζόν στην οποία θα φτάσει τα 54-55 επίσημα, μακάρι και... περισσότερα! Μ’ ένα εντελώς "πεπερασμένο" ρόστερ, που αναγκαστικά το τσιτώνουν ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, ώστε να επινοούνται λύσεις. Ηδη έχει γίνει βασικός-βασικούρα, με το σπαθί του, ένας παίκτης που βρέθηκε μια ωραία πρωία "στα γαριδάκια". Ο Τσουκαλάς. Αυτός εν καιρώ, αν είναι να γίνει κάτι στη ζωή του, αυτό που θα γίνει είναι "ο επόμενος Ιβιτς". Εξάλλου την Πέμπτη επέστρεψε, "με τη διαδικασία του κατεπείγοντος" που λέει ο λόγος, ο Βιτόλο. Μπήκε, ο Ισπανός, γιατί έδινε μια δυνατότητα να μετακινηθεί ο Τσουκαλάς στα δεξιά, οπότε δεν θα έπεφταν στην ανάγκη του Μαροκινού Ποκοπίκου, του Ελ Ζαρ. Δεν είναι ανεξήγητο, λοιπόν, ότι έτσι ο ΠΑΟΚ είχε "κατά πλάτος ανισορροπία". Πολύ επιθετική αριστερή πλευρά, πολύ αμυντική δεξιά πλευρά. Και το ‘φαγε το γκολ, όχι απ’ την επιθετική, απ’ την... αμυντική πλευρά του. Αλλ’ αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν σχεδιάζονται, τα πάντα. ‘Η μάλλον δεν γίνονται τα πάντα όπως σχεδιάζονται. Ούτε ήταν ανεξήγητο ότι ο άξονας του ΠΑΟΚ, με Βιτόλο, έπασχε από αρρυθμία. Πολύ περισσότερο, δεν είναι ανεξήγητο ότι η ανάλαφρη κίνηση της CSKA στο"«ανοιχτό γήπεδο" ήταν πιο γρήγορη απ’ την ικανότητα του (άλλης "κατηγορίας σωματικού βάρους") ΠΑΟΚ να την αντιμετωπίσει.
Είναι ένα θέμα φυσικά, γιατί αφέθηκε τόσο γήπεδο "ανοιχτό" για την CSKA, πράγμα όχι ακριβώς χαρακτηριστικό της "ταυτότητας" του ΠΑΟΚ. Αλλ’ εδώ η απάντηση είναι εύκολη. Αφέθηκε, επειδή απλούστατα η ομάδα που συνέβη να προηγηθεί δεν ήταν ο ΠΑΟΚ, ήταν η CSKA. Ο ΠΑΟΚ, όσο ξέρει (και γιγαντώνεται με) το 1-0, άλλο τόσο δεν κατέχει (και φθίνει με) το 0-1. Είχαν τον Βιεϊρίνια, να τους οδηγήσει (με το να ταλαιπωρεί και να φθείρει την CSKA) στο 1-0. Αλλ’ ο Βιεϊρίνια, σ’ αυτό το ματς, ήταν σαν μια επιταγή με αντίκρυσμα μεν, που όμως δεν βρήκαν τον δρόμο για να πάνε στην τράπεζα και να την εισπράξουν. Κι εκεί που η άμεση αίσθηση ήταν ότι τους Ρώσους τους είχαν, ακριβώς τότε, ή λίγο μετά για να ‘μαστε λεπτολόγοι, ήλθε το 0-1. Δεν συνέρχεσαι εύκολα, από κάτι τέτοιο. Στην πράξη, ο ΠΑΟΚ δεν συνήλθε απ’ τον κραδασμό ποτέ. Ο Σαλπιγγίδης, έκτοτε, "επνίγη ενώ εκολύμβα" κι η γκίνια ήταν ότι η μοναδική ευκαιρία ισοφάρισης έτυχε στα πόδια του... Ποκοπίκου, στην ανάγκη του οποίου είχαν στο μεταξύ, αναπόφευκτα, πέσει!
Μια βραδυά, που τα πράγματα δεν "βγήκαν". Και που... πάλι καλά ότι δεν ξέφυγαν απ’ το 0-1. Υπάρχουν κι αυτές, και δεν είναι μία και δύο μόνον, σε τούτη τη "δουλειά". Την Τρίτη στη Μόσχα, θα ‘ναι ένα "άλλο" βράδι.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις