Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για το χθεσινό παιχνίδι του Άρη στο Μάντσεστερ και το… ψαρωτικό σύστημα του Μαντσίνι…
Η Μάντσεστερ Σίτι ξεκίνησε να παίξει ένα 4-2-4 που στη "φάση επίθεσης" του παιγνιδιού, με τα ανεβάσματα των ακραίων μπακ, έφτανε να γίνεται... 2-4-4. Ψαρωτικό. Έως ανισόρροπο. ‘Η θα παράχωνε τον Άρη μες στα καρέ του. ‘Η, εάν ο Αρης "με κάποιον τρόπο" άντεχε, μετά ο Μαντσίνι θα έψαχνε να φτιάξει, φέρνοντας παίκτες απ’ τον πάγκο, πατέντες για ν’ αποκαταστήσει το (ιταλικό θέσφατό του) equilibrio. Της ισορροπίας.
Μέσα Τζέκο, μέσα Τέβες, μέσα Σίλβα, μέσα Μπαλοτέλι. Βάλ’ τα, να πάνε. Απ’ τη μία άκρη της επιθετικής γραμμής, ως την απέναντι. Σαν κυρά του Κολωνακίου ή (για να μη πηγαίνουμε μακρυά) σαν την κυρά του... σεΐχη, η οποία, επειδή έχει πολλά μπλιμπλίκια, εννοεί να τα φορέσει όλα μαζί, σε μία βραδυά!
Αλλ’ ο Άρης, σ’ αυτή τη ρεβάνς, δεν μπήκε καλά. Πατούσε, και τα βήματά του ήταν σαν του πρώτου ανθρώπου που ακούμπησε το πόδι του στο φεγγάρι. Η καθαρή ένδειξη γι’ αυτό ήταν το πόσο αφόρητα σπάταλος φάνηκε, στα πρώτα πέντε λεπτά κιόλας, να δίνει γύρω-γύρω φάουλ άνευ λόγου. Μία ο Μίσελ, μία ο Λαζαρίδης, κι αν το ευτύχημα ήταν ότι ο Κόλαροβ τα πέταξε και τα δύο με το αριστερό του έξω, ωστόσο το... δυστύχημα δεν άργησε να συμβεί.
Σε μια "σκοτωμένη" απόκρουση απ’ τον αριστερό μπακ, που έμελλε να εξελιχθεί σε... ακούσια πάσα 60 μέτρων, ο καλός στρατιώτης Λαζαρίδης ήταν "αστροναύτης στη σελήνη". Έπεσε χάμω, κι έδωσε τη μπάλα. Δεν ήταν σπατάλη, ήταν σκέτη προσφορά του καταστήματος. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Ο Τζέκο μπήκε και ψώνισε. Σχεδόν τζάμπα. Βλέποντας τις τιμές, μετά είπε να σηκώσει όλο το μαγαζί. Θα μπορούσε, ο Βόσνιος, να έχει πάρει ένα χατ-τρικ "από ημίχρονο" και τη μπάλα στο καινούργιο σπίτι του.
Ο Άρης, κατ’ ουσίαν, αποκλείστηκε "άνευ αγώνος". Όπως είπε κι ο Σόλμπακεν για την απόδοση της δικής του ομάδας μετά την ήττα απ’ την Τσέλσι την Τρίτη "ήταν εντάξει αλλά δεν ήταν αρκετά καλό". Με ομάδες σαν την Τσέλσι ή την Σίτι, όταν είσαι η Κοπεγχάγη ή ο Αρης, το "οκέι" είναι πολύ λίγο. Το αρκετά καλό είναι, μονάχα, το πολύ εξαιρετικό. Δεν συνέβη. Δεν συμβαίνει, κάθε φορά.
Πολύ περισσότερο δεν είναι φυσικό το να συμβεί, όταν ο Άρης για χι-ψι-ωμέγα λόγους κατέληξε, μετά το παράθυρο αγοραπωλησιών του Ιανουαρίου, να έχει αλλάξει ριζικά το επιθετικό οπλοστάσιό του. Από πάνω, και τον προπονητή. Ως και τον όμιλο, ήταν άλλος Άρης. Με σούπερ, από πάσης απόψεως, Χαβίτο. Με δημιουργικό Κόκε, στον χώρο ανάμεσα στους χαφ και στον σέντερ-φορ. Και με σέντερ-φορ, όχι αυτόν τον (πρόθυμο μεν, αλλά μάλλον βαρύ και) δύσκαμπτο τύπο, τον Μπομπαντίγια, που τον βλέπεις και νομίζεις πως τον έφεραν κατευθείαν από "πόρτα" σε ξενυχτάδικο.
Οι επιθετικοί σχηματισμοί με τους Σακάτα και με τους Καστίγιο δεν χτίζονται, και δεν λειτουργούν, ούτε σε μια μέρα ούτε σ’ ένα μήνα. Καταμεσής της σεζόν, ακόμη πιο δύσκολα. Έναν αλλάζεις, κι ώσπου ν’ αφομοιωθεί θα πάρει τον χρόνο του. Ο Τζέκο, ακόμη δεν έχει σκοράρει στην Πρέμιερσιπ. Ο Φερνάντο Τόρες, ακόμη δεν έχει σκοράρει πουθενά. Ο Άρης δεν άλλαξε ένα, άλλαξε κάμποσους. Περισσότερους απ’ όσους η UEFA θεωρεί σοβαρό (μέχρι τρεις, σου λέει, το πολύ) ν’ αλλάζουν, Ιανουάριο μήνα. Με αποτέλεσμα, δυο-τρεις απ’ τους καινούργιους, που ήλθαν για ενισχύσεις, αναγκαστικά να μείνουν όχι εκτός ενδεκάδας, εκτός λίστας.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις