O Ανδρέας Δημάτος γράφει για τον Νάτσο Σκόκο που αναζητά ακόμα την ευτυχία και τη θέση του.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Πόσες και πόσες φορές και επί Δώνη και επί Μπάγεβιτς και επί Χιμένεθ δεν έχουμε ακούσει τον Νάτσο Σκόκο να εξομολογείται τον πόνο του; Να διαδηλώνει ότι δεν είναι δημιουργός, αλλά εκτελεστής, ότι δεν παίζει πίσω από τον επιθετικό, αλλά είναι ο ίδιος επιθετικός και η θέση του είναι αυτή του δεύτερου επιθετικού, ότι δυσκολεύεται όταν είναι αναγκασμένος να κάνει αυτός το παιχνίδι και να περνάει συνεχώς η μπάλα από τα πόδια του...
Και ήρθε το ματς με τον ΠΑΟΚ. Με τον Μανόλο Χιμένεθ να κάνει ένα ακόμα πείραμα σε τακτική και ενδεκάδα. Να αποπειράται να χωρέσει στην ομάδα του όλους τους διαθέσιμους μπαλαδόρους, να εμπιστεύεται εκ νέου τον φορμαρισμένο Γκερέιρο, που είχε «ξεχάσει» στον ημιτελικό, να τοποθετεί από πίσω του τους Μίτσελ, Ντιόπ και Μάκο και να περνάει στην επίθεση τον Σκόκο δίπλα στον Μπλάνκο με τον πρώτο να περνάει μάλιστα περισσότερο χρόνο μέσα στην περιοχή του Κρέσιτς από τον συμπατριώτη του.
Και να ο Σκόκο... Ενας Σκόκο, που ψαχνόταν μετά την ανανέωση του συμβολαίου του, που αμφισβητήθηκε στη λογική ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρει την... ευτυχία του ή και ακόμα ότι εξασφαλίστηκε με πολύ καλά λεφτά και άραξε.
Ενας Σκόκο που δεν είχε την υποχρέωση να κουβαλάει την μπάλα, αλλά είχε τον Γκερέιρο κατά κύριο λόγο αλλά και τους Ντιόπ – Μίτσελ να του κάνουν τη δουλειά, ακόμα και τα μπακ της ΑΕΚ (Καράμπελα και Γεωργέα) να ανεβαίνουν και να του δημιουργούν περισσότερους χώρους και το εκμεταλλεύτηκε κατά τον καλύτερο τρόπο. Δύο γκολ, το ένα καλύτερο από το άλλο, πολλές τελικές προσπάθειες και μεγαλύτερη διάρκεια στο παιχνίδι του, αφού είχε τη δυνατότητα να παίρνει ανάσες.
Ενας Σκόκο που είχε το απόλυτο δικαίωμα, αλλά και τη... δικαίωση αμέσως μετά το τέλος του ματς να εξομολογηθεί για μία ακόμα φορά το παράπονό του. «Επρεπε να περάσουν δυόμισι χρόνια για να παίξω στην κανονική μου θέση. Αυτή είναι η θέση μου». Και το ευχαριστήθηκε. Και φάνηκε και πάλι να βρίσκει την ευτυχία του.
Το ερώτημα βεβαίως είναι αν η ΑΕΚ μπορεί να αρχίσει μέσα στο γήπεδο να δουλεύει για τον Σκόκο ή αν λίαν συντόμως, στα επόμενα παιχνίδια της, θα ζητήσει και πάλι από τον Αργεντινό να δουλέψει και πάλι για αυτήν. Το πρώτο φάνηκε να δουλεύει πολύ καλύτερα απ' ότι τόσο καιρό το δεύτερο. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί ο Χιμένεθ να σταθεροποιήσει τον Σκόκο σε θέση επιθετικού είτε δίπλα στον Μπλάνκο, είτε δίπλα στον Λυμπερόπουλο, είτε δίπλα στον Μπάχα.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται τον Ρότζερ Γκερέιρο σε ρόλο οργανωτή, μπροστά απο τα κεντρικά χαφ. Μία θέση προβληματική για την ΑΕΚ, όταν είχε μείνει μόνο με τον Καφέ και τον Μάκο. Τώρα πλέον διαθέτει και τον Μίτσελ και τον Ντιόπ (ένα από τα κορυφαία χαφ που είχε τα τελευταία χρόνια, αλλά με την επιφύλαξη του βαριού κορμιού και των συχνών τραυματισμών στα συνεχόμενα ματς).
Ο Γκερέιρο δεν είναι ένας αγεωγράφητος ποδοσφαιριστής. Εχει δεδομένη και αξιόπιστη διαδρομή. Το πέρασμά του από την ΑΕΚ δεν είναι αξιόπιστο για να μπορεί ο Χιμένεθ να βασιστεί πάνω του. Ενας ποδοσφαιριστής που το καλοκαίρι κρίθηκε ότι έπρεπε να αποχωρήσει και δεν μετείχε στην προετοιμασία και στη συνέχεια ο Χιμένεθ πρώτα τον εμπιστεύθηκε, στη συνέχεια ζήτησε τη λύση της συνεργασίας μαζί του και τώρα τον ξαναεμπιστεύεται.
Η ουσία είναι ότι ο MVP στο εμφατικό 4-0 επί του ΠΑΟΚ δεν ήταν ο Σκόκο, αλλά ο Βραζιλιάνος που πήρε την πολωνική υπηκοότητα για να αγωνιστεί στην Εθνική Πολωνίας και να πρωταγωνιστήσει μαζί της και σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οσον αφορά το ματς με τον ΠΑΟΚ, μπορεί η... τεσσάρα να άργησε πέντε μέρες (σε σχέση με τον ημιτελικό του κυπέλλου), αλλά όχι ότι ήταν και αχρείαστη. Κάθε άλλο... Ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για το πρώτο... ολοκληρωμένο 90λεπτο της ΑΕΚ σε ολόκληρη τη σεζόν με σταθερά καλή απόδοση, σοβαρότητα και αποφυγή των χαζών λαθών σε όλο το ματς και όχι κατά διαστήματα. Υπήρξαν και άλλα εντυπωσιακά ματς εφέτος για την ΑΕΚ, ειδικά τις πρώτες εβδομάδες του Χιμένεθ, αλλά για πρώτη φορά οι παίκτες της έδειξαν την ίδια συνέπεια και έπαιξαν το ίδιο πράγμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Είτε κακό είτε καλό έπαιζαν το ίδιο πράγμα...
Και αυτό για μία ομάδα, που είναι η βασίλισσα των μεταπτώσεων, είναι ίσως και το πιο σημαντικό σε σχέση με μία νίκη εξαιρετικά καθοριστική ως προς την τετράδα των πλέι οφ στην οποία ούτε η ΑΕΚ, αλλά ούτε και ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να θεωρούν ότι έχουν εξασφαλισμένη τη συμμετοχή τους.
Μετά από καιρό, πάντως, η ΑΕΚ με την προσθήκη των Μίτσελ, Μπαχά και Ματέος στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου (ασχέτως αν τελικά αποδειχθεί ότι η παρουσία τους θα εξαντληθεί στο πεντάμηνο μέχρι το τέλος της περιόδου) εμφανίζει και σχετική πληρότητα στο ρόστερ της, αλλά και αρκετή φρεσκάδα για το συγκεκριμένο διάστημα της σεζόν.
Και έχει ακόμα να διεκδικήσει πολλά. Ενα τρόπαιο μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια, την τρίτη θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος (με δεδομένη την τρέχουσα αγωνιστική της κατάσταση και τα προβλήματά της δεν θα πρέπει να θεωρείται αμελητέος στόχος, ούτε να κατηγορείται ο Χιμένεθ που στέκεται ρεαλιστικά σε αυτόν), ακόμα – ακόμα και το δεύτερο ελληνικό εισιτήριο για το Champions League, έστω κι αν ουσιαστικά δεν πρόκειται να την οδηγήσει στους ομίλους.
Μιλάμε όμως για μία ομάδα -που ακόμα κι αν καταφέρει και τους τρεις παραπάνω στόχους δεν θα έχει ξεπεράσει βασικά της προβλήματα- για την οποία η απόσταση ανάμεσα στην ελπίδα και την πλήρη απαξίωση είναι πολύ μικρή. Η απόσταση πάντως που έχει να διανύσει η ομάδα του Χιμένεθ μέχρι το τέλος της περιόδου είναι ακόμα μεγάλη. Και καμία πρόσκαιρη πολύ καλή εμφάνιση, όπως αυτή κόντρα στον ΠΑΟΚ την Κυριακή, δεν προσφέρεται για οριστικά συμπεράσματα.
ΠΗΓΗ: sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις