Facebook Pixel "Ευτυχώς που υπάρχουν τα γήπεδα"
Ποδόσφαιρο
| 2011-03-17 12:02:00

"Ευτυχώς που υπάρχουν τα γήπεδα"

"Ευτυχώς που υπάρχουν τα γήπεδα"

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για τους ημιτελικούς Κυπέλλου, τους παρείσακτους, τα πανό και τον καμένο Σάχα.

Στον Βόλο ο παρείσακτος που έκανε τη βόλτα του στο ταρτάν του Πανθεσσαλικού κι έφτασε ανενόχλητος ως τον πάγκο του Γιώργου Δώνη να τον…συμβουλέψει ενόψει του ματς, ενήργησε πριν. Κι από φέις-κοντρόλ, τουλάχιστον όσο προλάβαινε κανείς να κόψει φάτσα στην TV, όχι ακριβώς ένας «κανονικός» θεατής. Εβγαζε νύχτα, ο τύπος.

Στο Περιστέρι τέτοια έργα, στον πρώτο ημιτελικό, η αλήθεια είναι πως δεν είχε. Όχι πως κι εκεί συχνάζουν μόνον αγγελάκια, και μια μικρή επίκαιρη απόδειξη είναι ότι ο Ατρόμητος την Κυριακή θ’ αντιμετωπίσει με τις πόρτες κλειστές τον ΠΑΟΚ. Στου οποίου ΠΑΟΚ το περιβάλλον, επίσης δεν συχνάζουν άγγελοι, πράγμα που είχαμε άλλη μία ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε αργότερα το ίδιο βράδι. Την Τετάρτη. Εκεί, στην Τούμπα, οι παρείσακτοι δεν ήταν ένας, ήταν κάμποσοι. Σαν τους ΑΕΚτσήδες στη ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό. Τους οποίους ΑΕΚτσήδες, τότε, τους πρόλαβε in extremis το γκολ-τηλεφώνημα του Μίτσελ.

Κι έτσι, αυτός ο αγώνας της ΑΕΚ στην Τούμπα έληξε όσο κακήν-κακώς είχε λήξει ένας άλλος αγώνας κυπέλλου της ΑΕΚ εφέτος, προπαραμονή Χριστουγέννων στην Αρένα της Λάρισας. Λήξη στο 89’. Ένα χρηστικό δεδικασμένο για τη νομική υπηρεσία του ΠΑΟΚ, ότι τότε η υπόθεση έκλεισε σ’ ένα πρόστιμο χιλίων ευρώ για την ΑΕΛ, μολονότι οπωσδήποτε τώρα, ενώ ο τρόπος λήξης του ματς είναι πάνω-κάτω ο ίδιος, η κλίμακα της απειλής υπήρξε καταφανώς «ευρύτερη».

Στον Βόλο, όταν ο Δώνης τον ενημέρωσε πριν τη σέντρα για το (μεμονωμένο, ομολογουμένως) συμβάν, ο Κάκος έβγαλε ένα συγκαταβατικό/μελαγχολικό χαμόγελο και ρώτησε ρητορικά «πού είναι αυτός τώρα;» τον κόουτς. Ο κόουτς, μετά τον αγώνα, δεν θέλησε να μάθει... πού είναι αυτός τώρα, ούτε να δώσει την οποιαδήποτε συνέχεια. Στην Τούμπα, όταν οι πρώτες εστίες φωτιάς άναψαν στα δίχτυα και στη φανέλλα του εκτεθειμένου στο σημάδι Σάχα, ο Μάνταλος προειδοποίησε «στο παραμικρό επόμενο, έφυγα. Δεν καταλαβαίνω Χριστό».

Πράγματι, στο 89’ έφυγε. Αλλά, στο μεταξύ, «κατάλαβε». Χριστό ή ό,τι άλλο. Και γύρισε πίσω, κάνα μισάωρο μετά, για να το σφυρίξει και να λήξει. Κλαυσίγελως. Στη Λάρισα, δεν θυμάμαι ποιος ήταν, το είχε σφυρίξει κι έληξε...τη στιγμή που έτρεχε να γλιτώσει φεύγοντας, μαζί με τους παίκτες, προς τα αποδυτήρια. Για να μη χρειάζεται να γυρίζει πίσω, απ’ τ’ αποδυτήρια, έξω στο κρύο. Ο καθένας, με τον τρόπο του.

Συμπέρασμα. Το γνωστό. Εάν δεν υπήρχαν τα γήπεδα, η ένταση «εκεί έξω» θα είχε προσλάβει εντελώς άλλη διάσταση. Υπάρχουν τα γήπεδα, οπότε σ’ αυτά μπορούν να «μαλώνουν», φερ’ ειπείν, ΠΑΟΚτσήδες με ΑΕΚτσήδες. Γιατί; Γιατί έτσι! Ένα αστείο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, θέαμα. Ειδικά των δύο αυτών συλλόγων οι οπαδοί, θα ‘ταν το απολύτως φυσιολογικό να έχουν αδελφοποιηθεί. Να βλέπουν τα μεταξύ τους παιγνίδια, ανακατεμένοι στην εξέδρα. Τον ΠΑΟΚτσή, με τον ΑΕΚτσή τον ενώνουν περισσότερα απ’ όσα με τον οπαδό της Παρτίζαν Βελιγραδίου. Κι ο ΑΕΚτσής, στον ΠΑΟΚτσή θα βρει πιο πολλά σημεία ταύτισης απ’ όσα στον οπαδό της Ολιμπίκ Μαρσέιγ.

Προς επίρρωσιν του συμπεράσματος, ήλθε ταμάμ το απλωμένο απ’ άκρου εις άκρον της κερκίδας (μπροστά στις κεντρικές κάμερες της τηλεοπτικής κάλυψης) πανό της υπερηφάνειας των ΠΑΟΚτσήδων. Της υπερηφάνειας για τις νίκες-ισοπαλίες-ήττες που έχουν καταγράψει στο «αντάρτικο πόλεων» head-to-head με τους ΑΕΚτσήδες. Απαιχτο.

Συνάντησα στην Αρένα του Μονάχου, τη νύχτα της Τρίτης μετά το ματς Μπάγερν-Ιντερ, ένα ωραίο Ελληνα απ’ την Ιεράπετρα. Ονόματι Ντινιωτάκης. Ο γιος του, δεκαέξι ετών στα δεκαεφτά, ενενηντατεσσάρης, παίκτης της ομάδας νέων του Αστέρα Τρίπολης (για τον οποίον Αστέρα Τρίπολης, παρεμπιπτόντως, ο πατέρας λέει τα καλύτερα περί το πώς προσέχουν, εκεί, τα νέα παιδιά), έγινε αυτές τις μέρες το πρώτο ελληνόπουλο που φιλοξενείται στην ακαδημία της Μπάγερν και προπονείται καθημερινά με τη δεύτερη ομάδα υπό τον Χέρμαν Γκέρλαντ. Του ευχήθηκα, καληνυχτίζοντάς τον, ένα πράγμα. Το αυτονόητο. Αυτό που είναι, δεν κρύβω, και δικό μου άγχος για τα δικά μου παιδιά «εν ευθέτω χρόνω». Να μείνει το παλληκαράκι του, όποια καριέρα και να κάνει, έξω. Εδώ, είναι μόνο για διακοπές το καλοκαίρι. Ολο το υπόλοιπο πακέτο, δύσκολα υποφέρεται.

Πηγή: contra.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags