Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για τον Νίκο Λυμπερόπουλο και την τρέχουσα αναζωπύρωση της (αδειανής από περιεχόμενο) συζήτησης, ότι ο "Λύμπε" δεν έχει πάρει στην καριέρα του ένα τρόπαιο.
Είμαι, και το «δηλώνω υπευθύνως» σε κάθε ευκαιρία, σε βαθμό…παρεξηγήσεως καμιά φορά, ιδίως στους τηλεσχολιασμούς των αγώνων της Εθνικής, φανατικός Λυμπεροπουλικός. Απ’ την εποχή που ο Λυμπερόπουλος έπαιζε Καλαμάτα και Εθνική Ελπίδων. Για την ακρίβεια, απ’ την πρώτη φορά στη ζωή μου που τον είδα να παίζει με την Καλαμάτα, σ’ ένα ματς στο Καραϊσκάκη κατά του Εθνικού, και τον «σταμπάραμε», θυμάμαι, παρέα με τον Φώτη Μούκα, ένα ωραίο Ελληνα των Βρυξελλών που έχει βοηθήσει με τον αθόρυβο τρόπο του, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, και ποδοσφαιριστές και ομάδες. Κι απ’ τις Ελπίδες που εκείνα τα χρόνια συνταξίδευαν με τους Ανδρες στο εξωτερικό και, κάθε φορά, λέγαμε με τον Νίκο πριν τους αγώνες πόσες «ποδιές» θα έκανε, το βίτσιο του, στους αντίπαλους. Αλλα μυαλά, τότε.
Ως Λυμπεροπουλικός, όλη αυτή την τρέχουσα αναζωπύρωση της κατ’ ουσίαν αδειανής από περιεχόμενο συζήτησης, ότι ο Λυμπερόπουλος δεν έχει πάρει στην καριέρα του ένα τρόπαιο, και να, τώρα, ο τελικός, μπορεί, η ευκαιρία του, τη βρίσκω βαθύτατα ενοχλητική. Για το πώς αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο. Και, φυσικά, υποτιμητική. Για τον ίδιον. Να εμφανίζεται ότι ο Λυμπερόπουλος «χρειάζεται» την κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδος για…ποιο, στ’ αλήθεια, πράγμα; Το ποδόσφαιρο δεν είναι άλμα επί κοντώ ή πινγκ-πονγκ, για να κερδίζουν τίτλους τα άτομα, ή έστω να τους πιστώνονται οι τίτλοι στατιστικώς. Στο ποδόσφαιρο, τους τίτλους τους κερδίζουν τα σύνολα που είναι επάνω, πολύ επάνω, από τα άτομα. Τι έχει καταφέρει στη ζωή του ο Μέσι της Μπαρτσελόνα, τι έχει καταφέρει στη ζωή του ο Μέσι της Εθνικής Αργεντινής. Κι όμως, ο…ίδιος είναι.
Αλλ’ ενώ η κρατούσα ποδοσφαιρογραφία πιστώνει τίτλους ομάδων σε άτομα, η λαϊκή συνείδηση (το ίδιο και η αντίληψη των insiders) έχει άλλα σταθμά για να «κατατάσσει», όπου έχει καταταγμένο, τον καθένα. Ο Λυμπερόπουλος είναι ο Λυμπερόπουλος και, ό,τι κι αν ξυπνήσει το πρωινό της Κυριακής της Πρωτομαγιάς, κυπελλούχος Ελλάδος ή φιναλίστ, πάλι ο Λυμπερόπουλος θα ‘ναι. Αθικτος. Ενας άνθρωπος, για να περπατά στην κοινωνία του ποδοσφαίρου με το κεφάλι ψηλά, επειδή υπήρξε (την καθεμιά ημέρα του στο γήπεδο) έντιμος απέναντι στο Παιγνίδι, στις ομάδες του, στους συμπαίκτες του, στον κόσμο. Σε κάθε βήμα του, να προτείνεται ένα χέρι για να σφίξει το δικό του από ειλικρινή εκτίμηση.
Ο Λυμπερόπουλος είναι καταταγμένος, και αυτό δεν το αλλάζουν δέκα τίτλοι, ένας, κανένας. Ο κόσμος έβγαλε τον Χατζηπαναγή Ποδοσφαιριστή της Πεντηκονταετίας στην Ελλάδα…με ένα κύπελλο όλο κι όλο. Η στατιστική τίτλων υπήρξε παντελώς αδιάφορη. Ο κόσμος επίσης, κι οι ποδοσφαιριστές το ίδιο, έβγαλαν, όχι μία φορά και δύο μόνον, τον Φερνάντο Σάντος Προπονητή της Χρονιάς ή της Δεκαετίας στην Ελλάδα (2000-2010) μολονότι κι εκείνος ένα κύπελλο έχει πάρει, όλο κι όλο. Θυμάμαι κάποτε τον Κατσουράνη να παίζει για τη Μπενφίκα, να κάνουμε συνέντευξη, και να μου ζητά, σε μια στοιχειώδη επί της ατζέντας συνεννόηση πριν, μία ερώτηση-ευκαιρία για να μπορέσει κάπως να πει ότι «ο Λυμπερόπουλος είναι ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής».
Οι τίτλοι είναι για τους συλλόγους και για τους φιλάθλους. Το Κύπελλο Ελλάδος, αν θα ‘ναι, θα ‘ναι για την ΑΕΚ. Για κανένα Λυμπερόπουλο, Δέλλα, Μπλάνκο, ο,τιδήποτε. Η ΑΕΚ, τόσο γκραν φαβορί που είναι στον τελικό με τον Ατρόμητο, πράγματι μπορεί να πάρει το κύπελλο. Τότε, λοιπόν, ο Λυμπερόπουλος, τι; Θα πάψει να είναι…άτιτλος; Αστείο πράγμα. Τότε, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι ο Λυμπερόπουλος θα ξυπνήσει την Κυριακή το πρωί και θα ‘χει μέσα του την αίσθηση, αυτό ήταν όλο; Γι’ αυτό με ρωτούσαν όλ’ αυτά τα χρόνια; Ωραία, να, τώρα που δεν είμαι άτιτλος πλέον, τι αλλάζει; Στην πραγματικότητα, δεν αλλάζει τίποτα. Πάνω-κάτω ό,τι ένιωσαν το επόμενο πρωινό ο Καραγκούνης κι ο Κατσουράνης όταν πέρυσι πήραν το πρώτο πρωτάθλημα της ζωής τους. Αυτό ήταν όλο; Γι’ αυτό, η τόση φασαρία;
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις