Facebook Pixel "Οι γραβάτες ...ανάποδα!"
Μπάσκετ
| 2011-03-25 09:27:00

"Οι γραβάτες ...ανάποδα!"

"Οι γραβάτες ...ανάποδα!"

Ο Βασίλης Σκουντής σχολιάζει στο blog του τη συγκλονιστικότερη βραδιά στην ιστορία της Ευρωλίγκας, που ολοκληρώθηκε μέσα στα πράσινα κομφετί και γράφει για το πως ο Παναθηναϊκός έγινε ο πορθητής της Βαρκελώνης!

Μόλις έχει λήξει ο αγώνας της Βαρκελώνης και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αποθεώνει τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, που είπε κάποτε ότι “δεν υπάρχει τίποτε πιο συγκλονιστικό στον αθλητισμό από το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ”...

Επεκτείνοντας και διευρύνοντας το ρηθέν υπό του “Σερ Τσαρλς”, θα έλεγα ότι (απόψε αποδείχτηκε πως) δεν υπάρχει τίποτε πιο συγκλονιστικό από το τελευταίο λεπτό τριών μαζεμένων αγώνων μπάσκετ κι αυτό μπορούν να το μαρτυρήσουν ο Τζέρεμι Πάργκο, ο Ομάρ Κουκ και last but not least, ο Δημήτρης Διαμαντίδης με το επιθετικό ριμπάουντ στα 47'' και την (έστω) μία εύστοχη βολή στα 17''. Θα μπορούσε να το μαρτυρήσει αυτό και ο Γιάκα Λάκοβιτς, αλλά το δικό του τρίποντο βρήκε σίδερο και η βραδιά ολοκληρώθηκε μέσα σε πράσινα κομφετί με το κάρφωμα του Μπατίστ...

Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ακούω στην εκπομπή του ΝΟVA Sports τον Δημήτρη Ιτούδη να δηλώνει ότι σε τέτοια ματς, οι ομάδες δεν (πρέπει να) παίζουν με τα συναισθήματα, αλλά με το μυαλό και με την προσήλωσή τους στο σχέδιο. Συμφωνώ και επαυξάνω, διότι πράγματι, εάν ο Παναθηναϊκός επέστρεφε στο “Παλαού Μπλάου Γκράνα” επηρεασμένος από τη συναισθηματική φόρτιση του πρώτου ματς, τότε πιθανότατα θα έσπαγε τα μούτρα του. Φρόντισε όμως να αποφορτιστεί από τη διαιτητολογία και όλη τη σπέκουλα περί ατράνταχτων φαβορί και καταδικασμένων αουτσάιντερ , άφησε έξω από τα αποδυτήρια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφοσιώθηκε στο καθήκον του και άρχισε το δεύτερο ματς από μηδενικής βάσεως. Tabula rasa, που μαθαίναμε και στα λατινικά, δηλαδή λευκός χάρτης, όπου όλα γράφονται από την αρχή...

Α, για να μην το ξεχάσω: συν τοις άλλοις, ο Παναθηναϊκός υπήρξε τόσο ώριμος ώστε να ξεπεράσει (σαν να μην διατυπώθηκε ποτέ) το ερώτημα εάν θα μπορούσε να επαναλάβει τη σπουδαία, πλην ατελέσφορη εμφάνιση του πρώτου αγώνα. Την επανέλαβε και μάλιστα την είδε να τελεσφορεί!

Στο γαϊτανάκι των εμπνεύσεων και των εκπλήξεων που επιφύλαξε στον Πασκουάλ, ο Ομπράντοβιτς (δεν) πρωτοτύπησε! Βάζω εντός παρενθέσεως το αρνητικό μόριο, διότι απλούστατα -σε αντίθεση με τις εικασίες ότι τάχα θα σκαρφιζόταν άλλα πράγματα- ακολούθησε το ίδιο πλάνο, με κάποιες ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις: εφάρμοσε και πάλι τη σύνθετη άμυνα “4-1” (που εντέλει είναι ένας συγκερασμός του παλιού box ή diamond and one με τη λογική της ζώνης προσαρμογής πάνω σε έναν παίκτη) με τον Καλάθη να γίνεται κολλιτσίδα στο Ναβάρο, έδωσε χώρο και χρόνο για σουτ σε παίκτες που θεωρούνται ατζαμήδες (βλέπε Ρούμπιο), ρίσκαρε και τζογάρησε με τα ίδια πράγματα και τα ίδια πρόσωπα.

Τα ίδια έγραψα; Λάθος! Τα ίδια με την προσθήκη του Σάτο, που από ωσεί παρών στο πρώτο ματς, σήμερα υπήρξε θεμέλιος λίθος της νίκης, όχι μονάχα με τους 18 πόντους και δη τα 4/5 τρίποντα, αλλά και με τη λυσσασμένη άμυνα του. Όντως αυτή τη φορά ο Σάτο ήταν ένας σκύλος που δάγκωνε, υπακούοντας στην εντολή του αφεντικού του, που του είχε φωνάξει από πριν “όρμα Ρομέιν και τα κόκαλα δικά σου”!

Σύμφωνοι, δεν του είπε ακριβώς αυτό ο Ζοτς, αλλά και μόνο το “attack βρε φίλε” (αποδείχτηκε ότι) έφτανε και περίσσευε για να αναστηθεί ο λεγάμενος!

Απέναντι στον ώριμο, αποφασισμένο, ψύχραιμο, ψυχωμένο, υπερήφανο και ανδρείο (εκ του dna του) Παναθηναϊκό, η Μπαρτσελόνα προσπάθησε από την αρχή του αγώνα να ανεβάσει ταχύτητα και το κατάφερε, διότι έβγαλε περισσότερους αιφνιδιασμούς στο πρώτο ημίχρονο, υπήρξε γρήγορη (ως συνήθως) ακόμη και στο σετ παιχνίδι, με αποκορύφωμα μια φάση στην οποία χάθηκε η μπάλα (για το 28-12), είχε την παράσταση νίκης επί 25 λεπτά, αλλά στη συνέχεια άρχισε να κουτουλάει!

Όταν ο Παναθηναϊκός αντέδρασε, άρχισε να ροκανίζει τη διαφορά και κάθισε σαν τη... μαϊμού στο σβέρκο των γηπεδούχων, η Μπαρτσελόνα ξέφυγε από τη λογική της, αλλά κυρίως από την πειθαρχία της και μέσα σε ένα σκηνικό που ώρες ώρες εμπλουτιζόταν από στοιχεία άλλων αθλημάτων (συμπεριλαμβανομένης της πάλης!) άρχισε να παίζει με το ένστικτο της και όχι by the book! Aπό τη στιγμή μάλιστα που στριμώχτηκε στα σχοινιά και εβάλλετο πανταχόθεν, ήταν φανερή η αμηχανία της που έφτασε στο σημείο της απόγνωσης!

Στο σκάκι των δυο προπονητών, ο Ομπράντοβιτς βρέθηκε πάλι να παίζει με τα λευκά, που δίνουν πλεονέκτημα και εγκλώβισε τους πρωταθλητές Ευρώπης. Έχοντας πλέον αναβαθμίσει την εμπιστοσύνη του στον Καλάθη, τον έβαλε και πάλι για πολλή ώρα δίπλα στον Διαμαντίδη και αυτό το σχήμα με τους δυο πόιντ γκαρντ αποδείχτηκε λίρα εκατό. Ακόμη πιο μεγάλης αξίας αποδείχτηκε η κίνηση του προπονητή του Παναθηναϊκού να αλλάξει θέση και ρόλο στον αρχηγό του, μια κίνηση που απέβη καθοριστική στα δρώμενα του ματς: ως πλέι μέικερ στο πρώτο ημίχρονο ο Διαμαντίδης ήταν υποχρεωμένος να (προσπαθεί να) αμύνεται, να δημιουργεί και να εκτελεί, να “τρώει” όλη την πίεση από την αρχή των 24 δευτερολέπτων (καθώς αυτή τη φορά ο Πασκουάλ δεν τον... άφησε, όπως την Τρίτη) και να δείχνει πως αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν...

Το διέβλεψε αυτό ο Ζοτς και στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε τροπάριο: τράβηξε τον Διαμαντίδη από τη θέση του πόιντ γκαρντ στα πλάγια, τον απάλλαξε από την αποκλειστική ευθύνη στο κατέβασμα της μπάλας, τον έστειλε στην υποδοχή της δεύτερης ή ακόμη και της τρίτης πάσας και αυτή η διαδικασία τον έκανε άλλον άνθρωπο: δεδομένου ότι οι αντιστάσεις της άμυνας μειώνονται μετά τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα, ο Διαμαντίδης πήρε ανάσες ενώ αγωνιζόταν, αναθάρρησε και κτύπησε στο ψαχνό!

Εκτός από σπουδαία και ανατρεπτική (στην εξέλιξη της σειράς) η νίκη του Παναθηναϊκού είναι επίσης και ιστορική και λειτουργεί δίκην εξορκισμού, καθότι έβαλε τέρμα σε μια σειρά εννέα ηττών που είχαν γνωρίσει από την Μπαρτσελόνα ο Παναθηναϊκός (5), το Μαρούσι (2) και ο Ολυμπιακός (2). Συνέπεσαν μάλιστα και τα τέσσερα breaks μαζί, οπότε συνέβη αυτό που λένε και οι... αλογομούρηδες όταν συμβαίνουν μαζεμένες οι εκπλήξεις στον ιππόδρομο: γύρισαν οι γραβάτες ανάποδα!

ΥΓ: Ο Ολυμπιακός ξεπούλησε φτηνά την υπεροχή του (στα σημεία και στην ουσία), το πλεονέκτημα έδρας, το ψυχολογικό προβάδισμα και τις προσδοκίες του κόσμου του. Τα δεδομένα της σειράς αλλάζουν και το ταξίδι στη Σιένα είναι πια μια αποστολή για καμικάζι. Κι εδώ το πράγμα σηκώνει πολλή κουβέντα για την οποία επιφυλάσσομαι...

Πηγή: gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags