Facebook Pixel "Σκοτώνοντας τους πεθαμένους"
| 2011-03-29 09:28:00

"Σκοτώνοντας τους πεθαμένους"

"Σκοτώνοντας τους πεθαμένους"

Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τη νίκη της Εθνικής στη Μάλτα και το γεγονός πως οτιδήποτε περιέχει λίγη δημιουργία και ρίσκο, όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, μας τρομάζει...

Τη βραδιά του αγώνα της Εθνικής ομάδας με τη Μάλτα, περασμένο Σάββατο, ήμουν στην ιστορική Δημητσάνα με φίλους και παρακολουθούσαμε το ματς σε τοπικό καφενείο –κατάμεστο πρέπει να πω. Όταν στο 94′ ο Τοροσίδης άνοιξε το σκορ συνέβη κάτι παράξενο: το σύνολο σχεδόν των παρευρισκόμενων ούτε ζητωκραύγασε, ούτε πανηγύρισε, αλλά απλά έβαλε τα γέλια! Υποθέτω πως όλοι δε γέλασαν για τον ίδιο λόγο.

Άλλοι γέλασαν από χαρά και από την καρδιά τους, γιατί επιτέλους μπήκε το γκολ –το γέλιο ήταν ένα μείγμα ανακούφισης και θαυμασμού για την τύχη που η ομάδα είχε να σκοράρει στις καθυστερήσεις.

Άλλοι βρήκαν κωμική την όλη φάση –το σουτ του Μήτρογλου στα τυφλά, την παρέμβαση του Τοροσίδη, την αστεία αντίδραση της πανικόβλητης άμυνας των Μαλτέζων.

Άλλοι μπορεί να γέλασαν απλά γιατί δεν μπορούσαν να πανηγυρίσουν: Ήθελαν να συνοδέψουν με μια αντίδραση θετική, όπως είναι πάντα το από καρδιάς πηγαίο γέλιο, κάτι που από μόνο του προκαλούσε μια κάποια θλίψη. Γιατί η εμφάνιση της ομάδας ήταν πραγματικά για κλάματα.

Γιατί παίζει τόσο άσχημο ποδόσφαιρο η Εθνική; Κάποιοι λένε ότι δεν έχουμε παίκτες –ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω: Δε βρίσκω τόσο τραγικό το επίπεδο και σαφώς θυμάμαι εθνικές ομάδες με λιγότερο ταλέντο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παίζαμε με τη Μάλτα, ο τερματοφύλακας της οποίας έχει υπάρξει παίκτη του ηρωϊκού Χαϊδαρίου τη χρονιά που αυτό υποβιβάστηκε στη Γ’ Εθνική.

Θέλω να πω ότι την περί του ταλέντου συζήτηση την καταλαβαίνω όταν η σύγκριση αφορά χώρες με παίκτες προικισμένους –δε βλέπω ωστόσο ταλέντο στη Μάλτα, συγχωρέστε με. Περισσότερο και από το ταλέντο (που λείπει), αυτό που είναι πρόβλημα στη συγκεκριμένη ομάδα είναι η νοοτροπία της, δηλαδή ο τρόπος που προσεγγίζει τα ματς. Και που δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο που οι ελληνικές ομάδες προσεγγίζουν γενικώς τα ματς: Ο σκοπός είναι η επικράτηση επί του αντιπάλου χωρίς το πώς να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Η Εθνική που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα της γενικότερης αντίληψης που έχουμε στην Ελλάδα για το τι ακριβώς είναι το ποδόσφαιρο. Η Εθνική εκφράζει μια γενικότερη απαίτηση, όχι για νίκες, αλλά για νίκες με 1-0, δηλαδή για νίκες που έρχονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο που είναι πολύ ελληνικός και -τολμώ να πω- ίσως και παγκοσμίως μοναδικός.

Ο τρόπος προσέγγισης του παιγνιδιού είναι στερεότυπα ίδιος: Πρώτον να μη δεχτούμε γκολ και έπειτα να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι. Ανασφάλεια και καιροσκοπισμός, φόβος και αναμονή: Αυτό μας χαρακτηρίζει συνολικά ως χώρα. Και η Εθνική είναι ένας υπέροχος καθρέφτης!

Υπερβάλω; Καθόλου. Πάρτε για παράδειγμα το μάστρο Σάντος. Σε άλλη χώρα βλέποντας το ποδόσφαιρο που έπαιξαν (;) οι ομάδες του, ειδικά η ΑΕΚ του 2004-06 και ο ΠΑΟΚ του, θα σταυροκοπιόντουσαν οι ειδικοί για τη σχεδόν μαζοχιστική υπομονή των θεατών των ομάδων, αλλά και την επιμονή των διοικήσεων! Χιλιάδες άνθρωποι θα συνέρρεαν για να μελετήσουν το πώς γίνεται να παίζουν ομάδες τόσο υπερβολικά φοβισμένα και την ίδια στιγμή μια μεγάλη μερίδα των οπαδών τους να χαίρεται γιατί κερδίζουν (κατά κανόνα χειρότερους σε υλικό αντιπάλους με 1-0).

Εδώ, αντί να επισημανθεί ως παθογένεια η παροιμιώδης ανασφάλεια του, ο προπονητής κρίθηκε τόσο επιτυχημένος ώστε έγινε ομοσπονδιακός! Γιατί; Μα γιατί αυτό το ποδόσφαιρο που διδάσκει αντιλαμβανόμαστε ως τρόπο: Ο,τιδήποτε περιέχει λίγη δημιουργία και συνακόλουθα λίγο ρίσκο παραπάνω μας τρομάζει.

Ας μην συγκρίνουμε το ποδόσφαιρό μας με αυτό των Ιταλών π.χ ή των άλλων Βαλκάνιων. Οι Ιταλοί λατρεύουν τη φινέτσα και την τέχνη του περιττού και είναι πολύ γκρινιάρηδες όταν η Εθνική τους τρομάζει τόσο ώστε δεν τολμά να επιβάλει το παιγνίδι της. Οι Βαλκάνιοι πιστεύουν ακόμα στην οργάνωση, στην επιβολή, στην επίδειξη του ταλέντου – δείτε τους Σέρβους ή τους Ρουμάνους και θα το διαπιστώσετε. Εμείς θέλουμε να κερδίζουμε χωρίς να παίζουμε. Αρκεί να δίνουμε τίτλους στις αθλητικές εφημερίδες και να μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι «σκοτώνοντας κάποιους πεθαμένους» κλείσαμε στόματα…

Πηγή: aixmi.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags