Facebook Pixel "Η λύση για την ΠΑΕ είναι ...200 μέτρα μακριά"
| 2011-03-31 12:57:00

"Η λύση για την ΠΑΕ είναι ...200 μέτρα μακριά"

"Η λύση για την ΠΑΕ είναι ...200 μέτρα μακριά"

O Χρήστος Κυριαζής γράφει για την αλήθεια που αρνούνται να δουν στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός και το μοντέλο του μπασκετικού ΠΑΟ που είναι προς μίμηση.

Aναλυτικά το άρθρο του:

Αναγνώστες μου, γεια σας

Γνωρίζω ότι μπροστά στα όσα «εύθυμα» συμβαίνουν κατά καιρούς στο ΔΣ της ΠΑΕ ΠΑΟ, οποιαδήποτε απόπειρα χιούμορ φαντάζει παρωχημένη. Ωστόσο, η γενικότερη κατάσταση στον Παναθηναϊκό μου θύμισε ένα γουστόζικο ανέκδοτο, το οποίο υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι εξόχως διδακτικό. Μια φορά, λοιπόν, ο Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του Δρ. Γουότσον πήγανε για κάμπινγκ... Αφού το βράδυ έφαγαν και ήπιαν, την έπεσαν για ύπνο. Ξαφνικά, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ο Σέρλοκ σκουντάει τον βοηθό του.

- Γουότσον, ξύπνα. Κοίτα πάνω και πες μου τι βλέπεις.

- Τι να δω κ. Χολμς; Εκατομμύρια αστέρια.

- Και τι συμπέρασμα βγάζεις Γουότσον;

- Κοιτάξτε: Αστρονομικά, συμπεραίνω ότι υπάρχουν εκατομμύρια γαλαξίες στο σύμπαν και συνεπώς άπειρο πλήθος αστέρων και πλανητών. Αστρολογικά, η σελήνη πρέπει να βρίσκεται στο Λέοντα. Ωρολογιακά, πρέπει να είναι περίπου τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα. Μετεωρολογικά, μάλλον θα κάνει καλό καιρό αύριο...
Εσείς τι συμπεραίνετε κ. Χολμς;

- Οτι μας έκλεψαν τη σκηνή βρε κόπανε!!!

Καμιά φορά η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια σου, όμως εσύ αρνείσαι να τη δεις. Σου δείχνουν με το δάχτυλο το φεγγάρι κι εσύ βλέπεις την παρωνυχίδα στο δάχτυλο. Είναι τα «καλά» της υπερβολικής ανάλυσης που αναδεικνύουν το δέντρο μπροστά στο δάσος. Τι έχουμε στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟ; Ενα «πολυμετοχικό» μοντέλο που ατύχησε. Ορθώς δοκιμάστηκε, αλλά εφαρμόστηκε λάθος και κατάρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Φταίει ο Βγενόπουλος που «περιόρισε» (σικ) τον Τζίγγερ το 2008;

Φταίει ο Πατέρας που ξόδευε χωρίς μέτρο; Φταίει ο Τζίγγερ που κέρδισε μόλις έναν τίτλο σε 12 χρόνια ανοίγοντας άθελά του… κερκόπορτα στους «σωτήρες»; Φταίνε οι Γιαννακόπουλοι που πρώτα ήταν με τον Βγενόπουλο και μετά με τον Τζίγγερ; Φταίει ο ανώνυμος φίλαθλος που πέφτει εύκολα θύμα κάθε λογής προπαγάνδας λόγω της ανόθευτης αγάπης του για την ομάδα; Και, τέλος πάντων, τι νόημα έχει να βρούμε ποιος φταίει όταν το καράβι βουλιάζει; Μάλλον κανένα.

Εκτός κι αν η υπόδειξη του «ενόχου» εξυπηρετεί μελλοντικούς επικοινωνιακούς ελιγμούς. Κάτι σαν τον Γιώργο ένα πράμα, που κυβερνάει μνημονιακά και όποτε ζορίζεται υπενθυμίζει στον ταλαιπωρημένο φορολογούμενο ότι για όλα φταίει η ΝΔ. Εχει τα δίκια του αλλά το «φταίξιμο» από μόνο του δεν μπορείς να το κάνεις παπάρα για να ντερλικώσεις όταν σφίγγουν οι πείνες…

Κι όμως. Διακόσια μέτρα μακριά από το ΟΑΚΑ, στο κλειστό, παίζει μια ομάδα με το ίδιο σήμα στη φανέλα η οποία διοικητικά και αγωνιστικά μοιάζει αψεγάδιαστη. Όχι, ούτε καν υπονοώ ότι ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός μπορεί κάποτε να γίνει «πεντάστερος». Αλλωστε για να φτάσει η ΚΑΕ σε αυτόν τον… δεκαπενταετή Κολοφώνα δόξας, ξοδεύτηκαν λεφτά τα οποία αναγόμενα στα μεγέθη του ποδοσφαίρου θα εκτιμούνταν σε δισ. ευρώ.

Με μια διαφορά από την ΠΑΕ όμως: Οι Γιαννακόπουλοι δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τις όποιες «μαύρες τρύπες», τις οποίες -έτσι κι αλλιώς- καλύπτουν από την τσέπη τους. Και μια λεπτομέρεια: Τα αδέλφια του μπάσκετ μπορεί να αγοράζουν κορυφαία «υλικά» από τις βιτρίνες του σπορ, αλλά τη νοοτροπία την έχτισαν βήμα-βήμα (αυτή δεν αγοράζεται όσα χρήματα κι αν ξοδέψεις).

Για την ακρίβεια, σε αυτόν τον τομέα ξεπέρασαν τον εαυτό τους, μεταφορικά και… κυριολεκτικά, αφού εδώ και 12 χρόνια έχουν δώσει τα κλειδιά και το απόλυτο κουμάντο της ομάδας στον μέγα Ζοτς, στο πρόσωπο του οποίου αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή έναν άνθρωπο που ξέρει καλύτερα και από τους ίδιους το μονοπάτι προς την επιτυχία. Κοινώς, στην ΚΑΕ έχουμε μια σχεδόν ουτοπική εφαρμογή της «ενός ανδρός» αρχής, αφού ο συγκεκριμένος «άνδρας» δεν είναι ο τροφοδότης Παύλος αλλά ο κορυφαίος των κορυφαίων τεχνοκράτης Ομπράντοβιτς.

Για να μην μακρηγορώ: Η πολυμετοχικότητα στην ΠΑΕ απέτυχε παταγωδώς, όχι μόνο επειδή το εν λόγω σύστημα διοίκησης παραείναι… δημοκρατικό για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά και γιατί η χημεία των ανθρώπων που επιχείρησαν να την εφαρμόσουν ήταν υπαρκτή όσο και ο Αγιος Βασίλης. Είναι προφανές ότι οι ίδιοι παράγοντες που απέτυχαν όταν το χρήμα έτρεχε από τα μπατζάκια, δεν μπορούν να διασώσουν την πολυμετοχική Βαβέλ σε εποχές ΔΝΤ.

Επίσης, είναι εξίσου οφθαλμοφανές ότι οι μισοί θέλουν να διατηρηθεί η πολυμετοχικότητα έστω και ημιθανής για να… μοιραστούν τον «λογαριασμό» και οι άλλοι μισοί για να μην αποδεχτούν την ευθύνη της αποτυχίας της. Και έτσι δημιουργείται το απόλυτο αδιέξοδο το οποίο αμφιβάλω αν θα ξεδιαλύνει, ακόμα και αν βρεθούν τελικά τα 15, 20 ή 30 εκατ. ευρώ που χρειάζονται για να ορθοποδήσει βραχυπρόθεσμα το ταμείο.

Δυστυχώς, στο ποδόσφαιρο ο αντίστοιχος Παύλος είναι ο Αμπράμοβιτς και τέτοιος στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Δυστυχέστερα, ο αντίστοιχος Ομπράντοβιτς λέγεται Μουρίνιο και στην Ελλάδα έρχεται μόνο για διακοπές. Όμως το μοντέλο του μπασκετικού Παναθηναϊκού, πέρα από πρόσωπα, βασίζεται στη στιβαρή διοίκηση, στις στοχευμένες επιλογές, στην τεχνοκρατική προσέγγιση και τελικά στην εμπιστοσύνη που εμπνέει το τρίγωνο Γιαννακόπουλοι - τεχνικό team - ροστερ ότι σε αυτήν την ομάδα υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι και αγάπη γι αυτό που κάνουν.

Και, κυρίως, άνθρωποι που ρισκάρουν δίχως να φοβούνται το «πολιτικό κόστος» της αποτυχίας, αφού έχουν πείσει και τον τελευταίο φίλαθλο ότι δούλεψαν στο μάξιμουμ για να την αποφύγουν. Είτε το ρόστερ είναι το καλύτερο της Ευρώπης όπως το 2009, είτε το φετινό.

Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν δεκάδες επαγγελματικές ομάδες διαφορετικών σπορ, οι οποίες ξόδεψαν έναν σκασμό λεφτά αλλά ούτε που τόλμησαν να ονειρευτούν τις επιτυχίες του μπασκετικού ΠΑΟ. Διότι αυτό που κάνει την αρμάδα του Ομπράντοβιτς να φλερτάρει μονίμως με την υπέρβαση δεν είναι η -δεδομένη- επένδυση αλλά το «μοντέλο». Οποια λύση κι αν βρουν στην ΠΑΕ, θα είναι τουλάχιστον ατυχές αν δεν εμπεριέχει ψήγματα γνώσης από το τρανό παράδειγμα της ΚΑΕ. Δίπλα τους είναι…

KAI ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΠΟΝΟΥΣ...

Το 2006, σε ένα άλλο τμήμα του Παναθηναϊκού, στο βόλεϊ, η χρονιά δεν είχε ξεκινήσει καλά και η εύρωστη διοίκηση Σταθοκωστόπουλου πονοκεφάλιαζε. Η ντριμ-τιμ των Ντάντε, Μαρσέλο, Γκόμεζ, Μπάεφ, Πανταλέων έχασε μαρς 3-0 σετ στον τελικό Κυπέλλου της Αμαλιάδας από τον επίσης σπουδαίο Ηρακλή της εποχής και η κατήφεια ξεχείλισε.

Στην επιστροφή, μια παρέα διοικητικών φιλοσοφούσε «τις πταίει» βάζοντας στην κουβέντα προβληματισμούς, όπως για παράδειγμα αν το «μοντέλο» διαχείρισης από την κορυφή του ΤΑΑ μέχρι τον προπονητή και τον τελευταίο παίκτη ήταν το σωστό. Στο αυτοκίνητο, μαζί με τους παράγοντες επέβαινε και ένας κορυφαίος Ιταλός μάνατζερ από αυτούς που επισκέπτονταν συχνά τότε τα μέρη μας αφού το ελληνικό πρωτάθλημα βόλεϊ είχε μεγάλο ανταγωνισμό.

Όταν του εξήγησαν τι συζητούσαν εκείνος αποκρίθηκε με έκπληξη: «Μα καλά, σοβαρολογείτε; Εχετε στον ίδιο σύλλογο το μοντέλο του μπάσκετ και συζητάτε τι πρέπει να κάνετε; Αρκεί να σας πω ότι στην Ιταλία, τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τον… διδάσκουμε σε σεμινάρια αθλητικού μάνατζμεντ». Είπατε τίποτα;

ΠΗΓΗ: Goal

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags