Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει στο blog του για το... θαύμα του Παναθηναϊκού εναντίον της Μπαρτσελόνα και θυμάται τι είχε πει στον Διαμαντίδη πριν από μερικούς μήνες...
Ηταν 4 Σεπτεμβρίου, πριν από μερικούς μήνες... Περασμένες 04.00 τα ξημερώματα... Η φόρτιση μεγάλη, ανίκητη. Ενιωσα την ανάγκη να στείλω ένα μήνυμα... “Περνάνε τα χρόνια, έτσι δεν είναι ρε Μήτσο πανάθεμά με; Ειλικρινά σε ευχαριστώ για όσα μας πρόσφερες”. Ηταν η ημέρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε πει το αντίο στην Εθνική. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ένιωσα ότι η αποχώρηση του Μήτσου, προσυπέγραφε επίσης τη ληξιαρχική λήξη θανάτου, μίας ανεπανάληπτης περιόδου, που ουδείς άλλος Ελληνας είχε την ευτυχία να ζήσει. Ξέρετε, μετά από τόσους μήνες, αισθάνθηκα για πρώτη φορά την ανάγκη να στείλω ακόμα ένα μήνυμα. Δεν το έκανα, αλλά είναι αλήθεια, είμαι ευτυχισμένος που ο Θεός με αξιώνει (όπως κι εσάς) να βιώνω αυτές τις στιγμές... Αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Μπαρτσελόνα, δεν είναι απλά ένα έπος... Είναι... Είναι... Είναι... Ανάθεμα, δε βρίσκω λέξεις, διότι.. συμπαθάτε με... αλλά άει στο διάτανο... Ε, ναι, ούτε η ελληνική γλώσσα διαθέτει τις κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψει. Οταν στην Ελλάδα της υπερβολής, απονείμουμε τόσο εύκολα χαρακτηριστικούς τίτλους, όταν μία πρόκριση στους ...312 του Europa League είναι “Επος”, όταν μία νίκη στην κανονική σεζόν της Ευρωλίγκα ονομάζεται “Ραψωδία”, όταν ο σκόρερ ενός τέρματος μετά από 57 σπόντες είναι “Μύθος” (ανάλογα με τα γούστα μας όλα αυτά), ε τι στο διάβολο είναι η πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Μπαρτσελόνα;
Μη με παρεξηγείτε... Μπορώ να γράφω για ώρες, εκφράζοντας, όχι το αίσθημα του οπαδού του Παναθηναϊκού (δημοσιογράφος είμαι όχι, οπαδός), αλλά το κοινό αίσθημα του υγιούς φιλάθλου, που ανατριχιάζει αντικρίζοντας την πίστη και τη διάθεση. Συγκινείται στη θέα της αφοσίωσης και της προσπάθειας και... Και δακρύζει όταν ο κόπος επιβραβεύεται. Δεν είναι υπερβολή, ούτε οπαδικό παραλήρημα (που ποτέ δεν είχα). Απόψε το βράδυ, όμως, ο Παναθηναϊκός υποχρέωσε όλους αυτούς τους ρομαντικούς φιλάθλους, όσοι έχουν απομείνει τέλος πάντων), να σηκωθούν από την καρέκλα που κάθονταν στις 23.47, όταν τελείωσε ο αγώνας του ΟΑΚΑ, και να αποτίσουν φόρο τιμής προσφέροντας μία βαθιά, μία ειλικρινή και πέρα για πέρα σεβάσμια υπόκλιση, στους ανθρώπους που δραματοποίησαν την έννοια του αθλητικού ηρωισμού. Αυτό επιθυμώ να κάνω κι εγώ, φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ένα “ευχαριστώ” για τη διδαχή που μου πρόσφεραν. Για ένα μάθημα ζωής, τόσο πολύτιμο που δε θα αποτιμηθεί βραχυπρόθεσμα, αλλά όταν θα έρθει η στιγμή να κάνουμε τον απολογισμό του βιου μας. Ναι, ρε μάγκες... Impossible is Nothing και να είστε καλά που μας το υπενθυμίσατε ξανά.
Δεν έχω διάθεση να διαφωνήσω με κανέναν, αλλά αν πιστεύετε ότι στο ΟΑΚΑ απόψε κέρδισε η τακτική σας προτείνω να τα ξανασκεφτείτε. Σήμερα κέρδισε ο ηρωισμός και ο εγωισμός, υλικά που μάζεψε ο Ομπράντοβιτς και σαν άλλος Λεονάρντο Ντα Βίντσι δημιούργησε τη δική του αριστουργηματική Τζοκόντα. Εχει δίκιο ο Ζοτς. Το masterpiece της σειράς με την Μπαρτσελόνα δεν είναι απλά μοναδικό, αλλά θα τα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα. Και μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι από σήμερα και πάρα, μα πάρα πολύ καιρό, θα διδάσκεται στα θρανία των μαθητευόμενων μάγων. Κι αυτό είναι ευτυχία!
Αλήθεια, υπάρχουν ήρωες στον αθλητισμό; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Ούτε εύκολη. Αν υπάρχουν όμως, στα παιδιά που το τελευταίο δεκαήμερο συγκλόνισαν όλους εμάς που αγαπάμε το μπάσκετ, ανήκει το αναφαίρετο πια δικαίωμα να δουν το όνομά τους γραμμένο σε αυτή τη λίστα.
Με τον Διαμαντίδη αιχμάλωτο της οργής του για τα δύο ...υψηλής πολιτικής χροιάς σφυριγμάτων (που έδωσαν το στίγμα του ασυμβίβαστου εκ μέρους των εκπληκτικών στη συνέχεια ρέφερις), τον Ντρου λαβωμένο από το δεύτερο δεκάλεπτο, γαμώτο, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που να είπε... “So what?”. H μάλλον, υπήρχε! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και οι παίκτες του... Ολοι όσοι πάτησαν έστω και για ένα λεπτό στο παρκέ! Διότι ο Ζοτς μπορεί πλέον να αναγνωρίζεται και ως ο κορυφαίος αλχημιστής του 20ου αιώνα και σε λίγο να του ζητήσουν να ανακαλύψει το ελιξήριο της ζωής (αλήθεια, μήπως του αφιερώσει κάποιο βιβλίο ο Πάολο Κοέλιο), αλλά όσες ιδέες κι αν έχει, αν οι παίκτες δεν είναι σε θέση να τα υλοποιήσουν, τότε θα ήταν ένα ...κορόιδο και μισό.
Για τον Ομπράντοβιτς, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να γράψω. Οπως μου έλεγε κι ένας φίλος, η λέξη “ιδιοφυία” είχε να ακουστεί για αυτόν από το 2002 και τη Μπολόνια. Εχω την αίσθηση όμως, ότι ο αυτός ο άνθρωπος δεν είναι απλά μία ιδιοφυία, αλλά αγγίζει τα όρια της διεστραμμένης ευφυίας, που το τελευταίο δεκαήμερο τρόμαξε ακόμα και τους φίλους, ή συνεργάτες που τον γνωρίζουν πολλά χρόνια. Ο “δεν υποχωρώ, δεν εγκαταλείπω” χαρακτήρας του, του επιτρέπει να σκαρώνει πράγματα που γράφουν την ιστορία του μπάσκετ αυτή καθαυτή, ενώ η μαγκιά και η ντομπροσύνη που διαθέτει ως άνθρωπος, υποχρεώνει τους παίκτες του να τον πιστέψουν, αλλά και να εμπνευστούν από αυτόν.
Εχω φτάσει ήδη στις 777 λέξεις (εντελώς τυχαία τις μέτρησα)... Εν κατακλείδι και μετά από τόσες αράδες, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θαύματα δε γίνονται στις εποχές μας. Εκτός κι αν τα επιδιώκουν οι ήρωες!
Υ.Γ. Μου καταστρέφει όλο το συναισθηματικό πλαίσιο που σχηματίστηκε μέσα μου μετά το θρίαμβο επί της Μπαρτσελόνα η υποχρέωση να απαντήσω σε όλους εσάς που περιμένετε να απολογηθώ. Πρέπει να το κάνω όμως. Κι όχι να απολογηθώ, διότι ειλικρινά δεν αισθάνομαι καμία τέτοια ανάγκη... Πρέπει να απαντήσω όμως! Πάμε...
Υ.Γ.1 Επιμένω ότι αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός είναι ένα σύγχρονο μπασκετικό θαύμα, εμπνευσμένο από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το οποίο υλοποιήθηκε από τους παίκτες...
Υ.Γ. 2 Η πρόκριση του Παναθηναϊκού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ για όσους...
α) Δεν κατηγόρησαν το καλοκαίρι τον Παναθηναϊκό που άφησε να τον Βασίλη Σπανούλη να φύγει
β) Ηταν ικανοποιημένοι με αυτό που παρακολουθούσαν όλους τους προηγούμενους μήνες από τους πράσινους και αισθάνονταν ασφάλεια ότι ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις κόντρα στην Μπαρτσελόνα ο Παναθηναϊκός θα περνούσε στο Φάιναλ Φορ.
γ) Δεν κατηγόρησαν, ή δεν άσκησαν κριτική στον Ομπράντοβιτς επειδή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Καλάθη και τον Τέπιτς και δεν απέκτησε περιφερειακό παίκτη μεσούσης της σεζόν όταν τα δύο παιδιά παραπατούσαν...
δ) Δεν ξενέρωναν βλέποντας τον Παναθηναϊκό να χάνει εντός έδρας από τη Βαλένθια και τη Λιέτουβος Ρίτας.
ε) Δεν πίστεψαν ούτε για μία στιγμή ότι φέτος ο Παναθηναϊκός είναι δύο σκάλες πιο χαμηλά σε ποιότητα
στ) Δεν κατηγόρησαν τη διοίκηση και τον Ομπράντοβιτς για την οικονομική πολιτική που άσκησαν το καλοκαίρι
η) Εμεναν ικανοποιημένοι από αυτό που έβλεπαν....
Σε όλους (που φαντάζομαι ότι θα είναι και ...πάρα πολλοί) αυτούς απολογούμαι...
Υ.Γ. 3 Η πρόκριση του Παναθηναϊκού ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ για όσους...
α) Επιθυμούν να βλέπουν τα πράγματα ρεαλιστικά και να μην στέκονται αβάσιμα στοιχεία για να δικαιολογήσουν μία άποψη... Με λίγα λόγια, λέξεις τύπου “πεντάστερος”, ή “Παναθηναϊκός”, ή “Λέικερς”, δεν εγγυώνται σε κανέναν ότι θα έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, αν η εικόνα δεν είναι αυτή που πρέπει.... Και η εικόνα του Παναθηναϊκού μέχρις τις αναμετρήσεις με την Μπαρτσελόνα, όχι μόνο δεν ήταν αυτή που έπρεπε, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό που γνωρίζαμε.
β) Προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν με τη λογική αυτά που έβλεπαν... Που να στηριχθεί κάποιος για να ελπίσει, όταν ο Παναθηναϊκός φέτος είχε χάσει όλα τα κρίσιμα ματς και στο ευκολότερο εξ αυτών (μη μου πείτε πως δεν ήθελε να κερδίσει) αποδείχτηκε αδύναμος να κερδίσει τη Λιέτουβος Ρίτας...
γ) Ακούν τους παίκτες και τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να μιλούν για τη μεγαλύτερη νίκη (νίκες) του Παναθηναϊκού στην ιστορία του... Να παραδέχονται ότι η Μπαρτσελόνα ήταν το φαβορί... Να παραδέχονται ότι ελάχιστοι πίστευαν πραγματικά στην πρόκριση.
δ) Καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους. Αν δεν ήταν θαύμα αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός, το ΟΑΚΑ δεν θα είχε 25 χιλιάδες κόσμο σήμερα... Οι εφημερίδες και τα site δε θα προσκυνούσαν στο μεγαλείο του, οι ποδοσφαιρικοί συντάκτες δε θα υποκλίνονταν (όπως έγινε με μερικούς). Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός συμμετέχει στο Φάιναλ Φορ. Είναι η πρώτη φορά όμως, που παίρνει τέτοιο έκταση και σε επίπεδο λαϊκού προσκυνήματος
ε) Δεν έχουν καμία διάθεση να πουλήσουν παναθηναϊκοφροσύνη, ή να το παίξουν Παναθηναϊκάρχες, ξεπερνώντας σε γραφικότητα ακόμα και τον Αλέφαντο.
στ) Εν κατακλείδι θέλουν να είναι ειλικρινής. Ο Παναθηναϊκός είναι η κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα της ιστορίας, ωστόσο κάποτε έρχεται ένα τέλος. Με την εικόνα που έβγαζε από την αρχή της σεζόν, μας δινόταν η εντύπωση ότι αυτό το τέλος μπορεί να πλησιάζει. Είναι λογικό κι ανθρώπινο. Τα πάντα έχουν ένα τέλος. Βαριές φανέλες φορούν πολλές ομάδες.. Για θυμηθείτε στο ποδόσφαιρο... Ρεάλ, Μίλαν, Λίβερπουλ ακόμα και η Μπαρτσελόνα. Εχουν δεχθεί πολλά χαστούκια στην ιστορία τους. Διότι απλά ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Οπως και ο Παναθηναϊκός μέχρι να παίξει με την Μπαρτσελόνα.
Ε, ναι λοιπόν, το παραδέχομαι... Είμαι ένας από αυτούς! Υποκλίνομαι στη λογική, αδιαφορώ για τις δεισιδαιμονίες. Και η λογική μου λέει ότι ο Παναθηναϊκός φέτος, του Ομπράντοβιτς στον οποίο ασκήθηκε όση κριτική δεν είχε ασκηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, κατάφερε ένα θαύμα. Και δεν του αξίζουν μόνο συγχαρητήρια, αλλά μία θέση στο πάνθεον. Του μπάσκετ!
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις