Ο Διονύσης Μαρίνος γράφει στο σημερινό Goal για τη συγκυρία που οδήγησε τον Ομπράντοβιτς πριν από 12 χρόνια στην Ελλάδα και την Αθήνα και αναρωτιέται πώς θα ήταν η ζωή του Παναθηναϊκού αν δεν συνέχιζαν μαζί...
Η συγκυρία των πραγμάτων! Πολλές φορές αποφάσεις λαμβάνονται δίχως την εκ των προτέρων πρόνοια ότι αυτό που τελικώς προκρίθηκε ως λύση είναι και η καλύτερη όλων. Σε τρέφει η αμφιβολία. Η ίδια όμως μπορεί και να σε... λιμοκτονήσει.
Αν και έχουν απαντήσει κάμποσες φορές ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος στο γιατί επέλεξαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς αντί του Τάνιεβιτς (που προοριζόταν για τον πάγκο του Παναθηναϊκού) ή τον Ιωαννίδη που επίσης βρισκόταν επί πολλές ημέρες με το στυλό στο χέρι, εντούτοις αυτή η απάντηση δεν μπορεί να εξηγήσει τα επακόλουθα.
Το ερώτημα μάλλον παραμένει ασίγαστο και φυσικά δεν μπορεί να βρει στέρεη απάντηση, καθώς το παρελθόν έχει ήδη γραφτεί. Πώς θα ήταν η ζωή του μπασκετικού Παναθηναϊκού αν στις 8 Ιουνίου του σωτήριου 1999 αντί για τον «Ζοτς» βρισκόταν στο πάνελ του ξενοδοχείου «Χίλτον» κάποιος άλλος; Τι περισσότερο ή τι λιγότερο θα είχε καταφέρει; Πόσο καιρό θα είχε μείνει στους «πράσινους»; Πόσο θα είχε καταφέρει να κουλαντρίσει το γνήσιο και ανυπόκριτο αυθορμητισμό του Παύλου και του Θανάση; Και τελικώς, δώδεκα χρόνια μετά, θα μας είχε δώσει το δικαίωμα να τον ανακαλούμε στη μνήμη και στα... γραπτά μας όπως κάνουμε τώρα με τον Ομπράντοβιτς;
Αφήστε τη λογική κατά μέρος. Ορισμένες φορές τα γεγονότα εξηγούνται και καρμικά. Κάποιος είναι πλασμένος να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο και όχι κάποιον άλλον. Φαίνεται λοιπόν πως οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι περνώντας από τη θύελλα «Μάλκοβιτς» και από την επιδερμική σχέση τους με τον Σούμποτιτς βρέθηκαν μπρος στο πεπρωμένο τους. Στην πραγματικότητα το είχαν μπροστά τους με σάρκα και οστά και απλώς δεν το ήξεραν.
Μάλλον δεν το ήξερε ούτε κι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς όταν άφηνε το Τρεβίζο για την Αθήνα. Ποιος θα μπορούσε να πείσει το συγκεκριμένο άνθρωπο πως το κέντρο βάρους της μετέπειτα ζωής του θα οριζόταν από μια πολυάσχολη πόλη στον πάτο της Ευρώπης; Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως αυτός ο αεικίνητος «δαίμονας» από το Τσάτσακ θα έβγαζε ρίζες στον Παναθηναϊκό και ότι ολόκληρη η ζωή του θα έπαιρνε τέτοια τροχιά.
Διότι όλα αυτά τα χρόνια που ο Ομπράντοβιτς συγχρωτίζεται μαζί μας έγινε αρκετά Ελληνας, αλλά τις βασικές του αρχές (ως άνθρωπος και ως προπονητής) δεν τις άλλαξε και δεν νομίζω ότι σκοπεύει να το κάνει ούτε και τώρα για χάρη μας. Ευτυχώς για εκείνον, αλλά και για τον Παναθηναϊκό. Το σερβικό γονίδιο δεν μέλλει να χαθεί από το αίμα του, κάτι που σημαίνει πως η ένταση του πολεμιστή που δεν τα παρατάει ακόμα και όταν βρίσκεται στο μέσο μιας άνισης μάχης δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μάτι του.
Κάπως έτσι φτιάχτηκε ο Παναθηναϊκός. Δικό του δημιούργημα είναι. Αυτός του άλλαξε το DNA. Διότι μπορεί οι «πράσινοι» να είχαν κατακτήσει το Εβερεστ της Ευρώπης το 1996, μπορεί να είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ την προηγούμενη ακριβώς χρονιά από τη στιγμή που ξεκίνησε η εποχή Ομπράντοβιτς, όμως το καράβι ήταν φανερό πως δεν είχε σταθερό προσανατολισμό. Διοικητικά ήταν μεν στέρεο, όμως ουδείς πίστευε πως ο Παναθηναϊκός θα γινόταν (έτσι όπως ήταν εκείνη τη στιγμή) μια ομάδα-αναφορά για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο Ομπράντοβιτς όλα αυτά τα χρόνια δεν έφτιαξε μόνο τον Παναθηναϊκό. Αυτό ίσως να ήταν και σχετικά αναμενόμενο για τα εφόδια που του δόθηκαν, αλλά και για τις δικές του προπονητικές ικανότητες. Πάνω απ' όλα διαμόρφωσε μια συγκεκριμένη αισθητική, έπλασε την μπασκετική συνείδηση των δημοσιογράφων (όπως φυσικά και ο Ιβκοβιτς), των οπαδών, της διοίκησης, αλλά κι αρκετών Ελλήνων συναδέρφων του.
Τούτο δεν είναι ούτε ψόγος ούτε και κατηγορία για την ελληνική μπασκετική φυλή. Ας μην κρυβόμαστε, αυτήν τη στιγμή τα καλύτερα προπονητικά ταλέντα της χώρας μας έχουν πάρει κάμποσα στοιχεία από τον Ομπράντοβιτς. Ο Σέρβος τους έβαλε αινίγματα και εκείνοι (ο καθένας με το ταλέντο του) τα έλυσαν ή τέλος πάντων τα προσάρμοσαν στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Οταν έχεις απέναντί σου τον καλύτερο, προσπαθείς κι εσύ να τον κοιτάξεις στα μάτια.
Αυτό είναι ανθρώπινο και θεμιτό. Κάπως έτσι χαιρόμαστε που από τα... σπλάχνα μας έχουν βγει προπονητές όπως ο Ζούρος, ο Κατσικάρης, ο Μπαρτζώκας. Κάπως έτσι καταλάβαμε πως ο βοηθός ενός προπονητή δεν είναι μια σκιά που ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμος είτε να σκύψει το κεφάλι με δουλικότητα ή να του ροκανίσει την καρέκλα, αλλά ένας συνεργάτης. Ετσι, στο πρόσωπο του Δημήτρη Ιτούδη δεν βλέπουμε τον κλασικό «yes, man», αλλά το συνεργάτη ή αλλιώς το φίλο (χμ, μάλλον κουμπάρο) και όχι τον δυνητικά «προδότη».
Αλλαξαν πολλά με την παρουσία του Ομπράντοβιτς στην Ελλάδα. Σε τέτοιο βαθμό που ο Παναθηναϊκός να μη μοιάζει πλέον και τόσο με... ελληνική ομάδα. Η επιμονή, η προσήλωση στη λεπτομέρεια, η συνέχεια, η απουσία βολικών άλλοθι, η παντελής έλλειψη ψευδοϋπερηφάνειας δεν είναι στοιχεία που ενυπάρχουν στο μέσο Ελληνα. Κι όμως, λείπουν από τον Παναθηναϊκό. Ακόμα και στα δύσκολα κανένα από αυτά δεν μπήκε ως ζιζάνιο στον οργανισμό του. Ακόμα και στα εύκολα ουδείς τράφηκε από το «υπερ-εγώ» του.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ρότα θα ακολουθούσε ο ΠΑΟ αν δεν είχε τον Ομπράντοβιτς. Ορισμένα πράγματα, είπαμε, εξηγούνται μόνο καρμικά...
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις