Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει στο blog του για την κατάσταση που επικρατεί στην ΑΕΚ, το συλλαλητήριο, τη διαδρομή με τα ταξί κ.α.
Ο χαρακτήρας του αιτήματος των οπαδών ήταν συμβολικός, τουλάχιστον έτσι τον χαρακτήρισαν οι ίδιοι. «Πάντως είναι καλύτερη ιδέα από το να πάμε στο ΟΑΚΑ με ποδήλατα» αστειεύτηκε ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ προτού ο ένας μετά τον άλλον μπουν στα ταξί και ξεκινήσει η κούρσα για το ΟΑΚΑ. Το δέχθηκαν γιατί δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς...
Πομπή με τα πόδια οι συνδεσμίτες (και μη) που συμμετείχαν στο κιτρινόμαυρο συλλαλητήριο. Πομπή με κίτρινα αυτοκίνητα οι ποδοσφαιριστές. Επεισόδια στο χάντμπολ και στο μπάσκετ. Μία κατάσταση πολυεπίπεδα έκρυθμη και σε κάποιες περιπτώσεις εντελώς ανεξέλεγκτη. Και πως να μπει σε μία σειρά; Ποιος να την φέρει σε μία ισορροπία ξανά;
Επικεντρώνοντας στην ποδοσφαιρική ομάδα και στην αγωνιστική κατάστασή της δεν έχω να καταθέσω πολλά. Για την ακρίβεια τίποτα... Ποιος και γιατί να ασχοληθεί με το αν οι ποδοσφαιριστές απέδωσαν καλά ή όχι, με το αν ο Χιμένεθ είχε «στήσει» σωστά την ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο ή αν το χθεσινό ματς θα μπορούσε να θεωρηθεί μία πρόβα τζενεράλε ενόψει του τελικού Κυπέλλου;
Ποιο είναι το νόημα να αναλυθούν όλα αυτά όταν μασκοφόροι πολεμιστές μπουκάρουν μέσα στο γήπεδο για να την πέσουν σε ποδοσφαιριστές επειδή τόλμησαν να πανηγυρίσουν το γκολ που πέτυχαν;
Σύμφωνοι, η «έξαρα» από τον Ολυμπιακό έπεσε σε όλους μας βαριά. Αλλά να φτάσουμε στο σημείο να οργανώνονται επιθέσεις από... νίντζα την ώρα που η ομάδα δίνει αγώνα και σκοράρει, είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους μου. Εκτός αν νομίζουμε ότι βρέχει, ότι δεν ήταν δικοί μας αλλά μασκοφόροι αντεξουσιαστές.
Επεισόδια παντού...
Θα μου πείτε, εδώ έγιναν (χοντρά) περιστατικά σε αγώνα (μπάσκετ) που η ΑΕΚ έπαιζε μία κατηγορία και σε βραδιά που παίκτες με κιτρινόμαυρες στολές κυνηγούσαν τη μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία ενός αθλήματος (χάντμπολ) για την ομάδα. Προπονητής (Αρβανίτης) παραιτήθηκε λόγω αυτών των καταστάσεων κι ενώ η ΑΕΚ οδεύει ολοταχώς προς την κατάκτηση του νταμπλ! Θα έβγαιναν άβρεχτοι οι πρωταγωνιστές της «έξαρας»;
Από όλα τα τραγελαφικά που συνέβησαν μέσα στο Σαββατοκύριακο (εξαιρουμένου του συλλαλητηρίου που υποστηρίχθηκε από ανθρώπους κάθε ηλικίας), η ιστορία με τα ταξί φαίνεται τελικά ως η πιο ειρηνική!
Από την άλλη όμως κατέδειξε και την ανημποριά της διοίκησης, του προπονητικού επιτελείου και των παικτών μπροστά στις επιθυμίες των οπαδών. Ο Αδαμίδης έδωσε εντολή να επιβιβαστούν οι ποδοσφαιριστές στο πούλμαν, ωστόσο εκείνοι, πάνω στον πανικό της στιγμής έκαναν αυτό που έλεγε η λογική τους:
«Κι αν πούμε όχι, αν αγνοήσουμε αυτού που μας λένε να κάνουμε ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα έχουμε αύριο χειρότερα γεγονότα στα Σπάτα;». Ήταν εύκολο να τους προσπεράσουν. Αστυνομική δύναμη υπήρχε, τρόπος να πάρουν το πούλμαν και να μην δώσουν σημασία στους 100 οπαδούς επίσης. Αλλά ποιος έπαιρνε μία τέτοια απόφαση;
Με το φόβο ότι μπορούν να συμβούν χειρότερα πράγματα στο γήπεδο ή την επομένη στο προπονητικό κέντρο, οι παίκτες δέχθηκαν την ηπιότερη τιμωρία κι ας ένιωσαν ότι ταπεινώνονται. Μπήκαν στα ταξί και πήγαν στο ΟΑΚΑ για να αποφευχθούν χειρότερες καταστάσεις. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...
Να νικούν για να είναι ήσυχοι...
Από τούδε και στο εξής λοιπόν, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ θα ζουν με τη αναγκαιότητα της νίκης σε κάθε αγώνα ώστε να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και τους ανεξέλεγκτους οπαδούς (όχι αυτούς τους 100 που είχαν ειρηνική διάθεση - αλλά τους άλλους 100 που κρύβονται από πίσω, φορούν μάσκες και μπουκάρουν στους αγωνιστικούς χώρους) μακριά από την αυλή του προπονητικού τους (αν όχι και του σπιτιού τους, αν πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση του Σκόκο).
Δεν ξέρω αν αυτή η αιωρούμενη απειλή τους κρατά σε εγρήγορση, γνωρίζω όμως ότι τα νεύρα των περισσοτέρων είναι σε σημείο οριακό. Κι αν για πολλούς η ΑΕΚ δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ο εργοδότης τους, υπάρχουν κι εκείνοι που την τιμούν και δεν τους αξίζει αυτό το ξενέρωμα.
Όχι απλώς επειδή στο παρόν είναι πολύτιμοι ως ποδοσφαιριστές αλλά κυρίως διότι η κιτρινόμαυρη οικογένεια θα τους έχει ανάγκη και στο μέλλον. Υπάρχουν (ευτυχώς) ακόμα παιδιά που την πονούν τη φανέλα και νιώθουν υπερήφανοι όταν τη φορούν. Ας τους δώσουμε λοιπόν το δικαίωμα να αναπνεύσουν και να την οδηγήσουν σε επιτυχίες στα εννέα πολύ σημαντικά ματς που απομένουν ως το τέλος.
Πηγή: sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις