Ο Βασίλης Σκουντής γράφει στο site του ΕΣΑΚΕ για τις αναμετρήσεις του Άρη και της ΑΕΚ που έχουν μείνει στην ιστορία...
Ενα ντέρμπι σε κίτρινο φόντο, ανάμεσα σε δύο ομάδες, οι βίοι των οποίων άλλοτε υπήρξαν παράλληλοι και άλλοτε αντίθετοι. Σε κάθε περίπτωση ο Αρης και η ΑΕΚ αποτελούν το διπλό άλλοθι της πόλωσης που κυριεύει ολάκερο τον ελληνικό αθλητισμό, υπό την έννοια ότι -κατά περιόδους- και οι δύο αντιστάθηκαν σθεναρώς στο κατεστημένο των “αιωνίων αντιπάλων”.
Αυτή είναι μια επιεικής προσέγγιση, διότι και οι δυο τους διεκδικούν κάτι (πολύ) παραπάνω από το να είναι απλώς μέσα στην κορνίζα. Τεκμαίρεται και στατιστικώς τούτο, διότι κόντρα στους 67 εγχώριους και διεθνείς τίτλους που αριθμούν μαζί ο Παναθηναϊκός (49) και ο Ολυμπιακός (18), ο Αρης (21) και η ΑΕΚ (13) έχουν να αντιπαραθέσουν 44, που δεν είναι και λίγοι...
Απλώς η διαφορά των κιτρίνων... πραξικοπηματιών στην εξουσία των αιωνίων είναι ότι ενώ ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μοιράστηκαν τα δυο περυσινά λάφυρα, ο Αρης νηστεύει από τίτλους εδώ και επτά χρόνια, ενώ η ΑΕΚ βρίσκεται στη δίαιτα από το 2002. Αυτή είναι όντως μια πολύ μακρινή (και αχρείαστη ανάμνηση) για μια ομάδα που αυτή τη στιγμή παλεύει για να σώσει την παρτίδα της Α1, τη στιγμή που ο Αρης μάχεται για να κερδίσει την παρτίδα της τετράδας...
Αρης και ΑΕΚ βρίσκονται ενώπιος ενωπίω αύριο στο Αλεξάνδρειο, σε ένα (κρίσιμο από βαθμολογικής πλευράς) ματς που πέρα από τις ένδοξες στιγμές ενός εκάστου, ανακαλεί επίσης και μεγάλες αναμετρήσεις, που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην ιστορική μνήμη του ελληνικού μπάσκετ. Ντέρμπι που έχουν σημαδέψει την πορεία του πρωταθλήματος, αλλά και του Κυπέλλου, στον τελικό του οποίου αναμετρήθηκαν (στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) στις 13 Μαΐου του 1992, σε μια βραδιά που μένει παγωμένη στο πέρασμα του χρόνου. Ο λόγος; Υπήρξε το κύκνειο άσμα του Νίκου Γκάλη με τη φανέλα του Αρη, λίγες εβδομάδες προτού πάρει διαζύγιο και “παντρευτεί”, σε δεύτερο γάμο, τον Παναθηναϊκό.
Οι δύο ομάδες ξανασυναντήθηκαν στον τελικό Κυπέλλου (της πρώτης Φεβρουαρίου) του 1998, που εξελίχθηκε σε έπος για τον Αρη, ο οποίος με υπηρεσιακό προπονητή τον Χρήστο Μαγκώτσιο και παρά τις διαρροές παικτών, τα προβλήματα τραυματισμών και τα οικονομικά ζόρια επιβλήθηκε της ΑΕΚ με 71-68.
Στον αγώνα του πρώτου γύρου της εφετινής σεζόν ο Αρης άλωσε το Ελληνικό, όπου στεγαζόταν ακόμη η ΑΕΚ (64-75) σημειώνοντας μόλις την τρίτη εκτός έδρας νίκη του επί της ΑΕΚ σε μια μακρά περίοδο 18 ετών! Σε αυτό το χρονικό διάστημα (αρχής γενομένης από τα πλέι οφς της σεζόν 1993-94 μέχρι και τη σεζόν 2005-06) η ΑΕΚ έτρεξε ένα εντυπωσιακό σερί 16 νικών σε ισάριθμα εντός έδρας ματς επί του Αρη, συμπεριλαμβανομένης και μιας επικράτησης που υπήρξε τόσο εκκωφαντική ώστε να μοιάζει απίστευτη και προϊόν... τυπογραφικού λάθους: αναφέρομαι στο 110-56 που σημειώθηκε (δια χειρός Ιμπραήμ Κουτλουάι, που είχε 5/6 τρίποντα και με 11/17 αιφνιδιασμούς) στα πλέι οφς της περιόδου 2000-01: ούτως ειπείν μια διαφορά 54 πόντων που δεν έχει να επιδείξει ούτε ο Αρης (κόντρα στην ΑΕΚ) την εποχή της παντοκρατορίας του! Για του λόγου το αληθές, ως ευρύτερη νίκη του Αρη επί της ΑΕΚ καταγράφονται οι 44 πόντοι και μάλιστα δυο φορές: 95-51 τη σεζόν 1984-85 και 128-84 τη σεζόν 1986-87.
Στον αντίποδα του 16-0 που σημείωσε η ΑΕΚ σε εντός έδρας αγώνες, ο Αρης έχει να αντιπαραβάλει το δικό του 17-0,που οικοδομήθηκε από το 1982 έως το 1991, όταν διακόπηκε εξαιτίας μιας... φωτοβολίδας! Ως τέτοια χαρακτηρίζω το απίθανο σουτ του Γκέκου που έγραψε τον επίλογο σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και συγκλονιστικά ματς στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος: ΑΕΚ-Αρης 92-90 με τρίποντο του Μηνά στην εκπνοή κι ενώ υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι το σουτ ήταν εκπρόθεσμο.
Απλώς από τότε πέρασαν είκοσι χρόνια και το (ενδεχόμενο) αδίκημα έχει παραγραφεί, άλλωστε η ήττα δεν κόστισε στον Αρη, ο οποίος επιβίωσε των “κολασμένων” τελικών με τον ΠΑΟΚ και στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος για δέκατη (και τελευταία από τότε) φορά στην ιστορία του. Και πώς; Ακριβώς όπως την είχε πατήσει στο γήπεδο “Γεώργιος Μόσχος” και μάλιστα δύο φορές: με το τρίποντο του Παναγιώτη Γιαννάκη και με το buzzer beater του Μπραντ Σέλερς!
Tα καλάθια της τελευταίας στιγμής έχουν την τιμητική τους στο παρελθόν των αγώνων Αρης -ΑΕΚ. Με ένα (άγνωστο για την ορολογία της εποχής) buzzer beater του Γιώργου Αμερικάνου νίκησε η ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη (100-99) το 1967, η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε δύο φορές με δράστες τον “Παγκόσμιο” και τον Γιώργο Τρόντζο την περίοδο 1968-69 (75-73 και 86-85), ακολούθησαν τη σεζόν 1978-79 τα διαδοχικά κτυπήματα του Χάρη Παπαγεωργίου (83-82 και 91-89) σε δυο ντέρμπι που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην κατάκτηση του τίτλου από τον Αρη και πάει λέγοντας...
Πράγματι πάει λέγοντας διότι αυτή η λίστα των ανθρώπων της τελευταίας στιγμής εμπλουτίζεται διαρκώς: το 1991 ήταν ο Γκέκος και στις 27 Σεπτεμβρίου του 2006 (στον αγώνα Κυπέλλου ΑΕΚ- Αρης 67-64) πήρε σειρά ο Χρήστος Ταπούτος που εκτέλεσε εν ψυχρώ την τωρινή ομάδα του με τρίποντο στη λήξη. Το θυμάμαι αυτό το σουτ-προσευχή, διότι ο Χρήστος το έβαλε από τη γωνία μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα του Τερέλ Κασλ από τα 6,25μ. και την αδυναμία του Σεραπίνας να πάρει το επιθετικό ριμπάουντ και να “σώσει” τουλάχιστον την παράταση.
Μεταξύ των 109 αναμετρήσεων των δύο ομάδων από την περίοδο 1963-64 και εντεύθεν (καθότι μαζί με τον Παναθηναϊκό είναι οι μόνες τρεις που δεν έχουν λείψει από κανένα πρωτάθλημα της Α' Εθνικής) ξεχωρίζει μία που κατεγράφη ως το ματς της χρονιάς και αποτέλεσε μια σαραντάλεπτη διαφήμιση του μπάσκετ: στα πλέι οφς της σεζόν 2003-04, όταν η ΑΕΚ (που εξελίχθηκε σε κακό δαίμονα του Αρη στην post season) νίκησε στο Ιβανώφειο με 107-101! Η “Ενωση” είχε ως πρωταγωνιστές σε αυτή την μπασκετική ραψωδία τον Νίκο Χατζή (22π. Με 5/8 τρίποντα) και τον Νίκο Ζήση (18π.), ενώ για τον Αρη υπήρξε μοιραίος ο Σμους Πάρκερ (με 2/14 βολές!) και ως εκ τούτου πήγαν στράφι οι 37 πόντοι (με 9/10 δίποντα) του Τόμπι Μπέιλι...
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις