Ο Χρήστος Κοντός γράφει στο blog του για τη νεοπλουτίστικη διαχείριση των πραγμάτων στον Παναθηναϊκό και θα οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο με τα έξοδα.
Δυόμισι μήνες νωρίτερα, στις 28 Ιανουαρίου του 2011, συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την ημέρα που το διαστημικό λεωφορείο Challenger έσκασε στον αέρα, μόλις 73 δευτερόλεπτα από την ώρα που απογειώθηκε για να κατακτήσει το διάστημα. Ήταν μια σκηνή σοκ, που την παρακολούθησαν ζωντανά εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κανείς δεν φανταζόταν τέτοιο τέλος. Όλοι περίμεναν με κομμένη την ανάσα να δουν όχι μόνο την απογείωση του Challenger, αλλά και την επιστροφή του από μια αποστολή που οι ειδικοί έλεγαν ότι μπορούσε να αλλάξει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Ακριβώς τρία χρόνια μετά το συλλαλητήριο χιλιάδων οπαδών που βγήκαν στους δρόμους για να αλλάξουν προς το καλύτερο το μέλλον της ομάδας τους, το διαστημικό λεωφορείο του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού τινάχθηκε στον αέρα.
Δεν ήταν μια σκηνή μόλις 73 δευτερολέπτων ούτε μια ξαφνική έκρηξη. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κάθε μέρα που περνούσε χανόταν και από ένα κομμάτι του σκάφους. Για όσους θέλουν να βλέπουν τα πράγματα ρεαλιστικά, η διάλυση ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Το σοκ όμως είναι το ίδιο μεγάλο. Η εκτόξευση έγινε, μόνο που η μούρη του πράσινου Challenger ήταν στραμμένη προς τα κάτω. Τα συντρίμμια του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού είναι γύρω μας και καπνίζουν ακόμα. Και μαζί μ' αυτόν, διαλύθηκαν και οι προσδοκίες των οπαδών, που άλλα τους τάξανε, άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν τελικά μπροστά τους.
Για πολλούς που επιμένουν να ζουν σε εικονική πραγματικότητα, η εγχείρηση επέτυχε. Το ότι ο ασθενής απεβίωσε, παραμένει στα μάτια τους μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Είναι διαφορετικό να λες πώς θα ήθελες τα πράγματα και εντελώς διαφορετικό να τα αντιμετωπίζεις έτσι ακριβώς όπως έχουν.
Σαν σκέψη και σαν όραμα, δεν ήταν λάθος η πολυμετοχικότητα. Ήταν ένα εγχείρημα που αν πετύχαινε, όντως θα μπορούσε να εκτοξεύσει τον Παναθηναϊκό στη στρατόσφαιρα. Είναι όπως ένα πολύ γρήγορο αμάξι. Αν έχεις τα κότσια και τον τρόπο να το κρατήσεις στο δρόμο μέσα σε ανάποδες στροφές και ανηφόρες, έχεις περισσότερες πιθανότητες να βγει νικητής στην κούρσα. Αν όμως σου φύγει το τιμόνι από τα χέρια, η κολώνα θα βάλει απότομο τέλος στην ξέφρενη πορεία.
Η Ιστορία διδάσκει και λέει ότι στην Ελλάδα μόνο πρόσκαιρα πέτυχαν οι κάθε λογής συμμαχίες. Σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτικό ή κοινωνικό. Φταίει η νοοτροπία μας; Ίσως. Φταίνε τα πρόσωπα, οι συγκυρίες; Πάλι ίσως. Όπως και να 'χει, ποτέ η Ελλάδα δεν είχε όλα τα δάκτυλά της ενωμένα, για να τα κάνει γροθιά και να τσακίσει τους εχθρούς της.
Μ' αυτή τη λογική, στα δικά μου μάτια το πολυμετοχικό μοντέλο στον Παναθηναϊκό ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Και απέτυχε. Σκληρό να το λες, σκληρό να το παραδέχεσαι, αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου.
Αν η σημερινή εικόνα της ομάδας, αγωνιστικά και οικονομικά, είναι αυτή που ονειρεύονταν όλοι όσοι βγήκαν πριν από τρία χρόνια στο δρόμο, να την έχουν και να τη χαίρονται.
Αν όχι, δεν είναι ντροπή να παραδεχτούν πως το εγχείρημα απέτυχε, για όποιους λόγους κι αν απέτυχε. Αντιθέτως, είναι αναγκαία η παραδοχή γιατί μόνο όταν αναγνωρίζεις το πρόβλημα και το αποδέχεσαι, μπορείς να βρεις τους τρόπους για να το λύσεις.
Συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή να πηγαίνεις για μαλλί και να βγαίνεις κουρεμένος. Ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε και η τελευταία. Δεν είναι κακό που έγινε το εγχείρημα. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και πρέπει να παίρνεις το ρίσκο. Άλλο θέμα συζήτησης όμως το πώς πρέπει να οργανώνεσαι και να αντιδράς για να περιορίζεις του κινδύνους που γεννά ένα απότομο άλμα.
Το ότι απέτυχε το πολυμετοχικό μοντέλο, δε σημαίνει ότι χρεοκόπησε ο Παναθηναϊκός ούτε πως ήλθε η καταστροφή. Αλίμονο αν μια ομάδα τόσων κυβικών διαλυόταν με ένα άνοιγμα 27 εκατ. ευρώ. Αν ήταν έτσι, μεγαθήρια όπως η Ρεάλ, η Μπάρτσα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έχουν «μαύρη τρύπα» εκατοντάδων εκατομμυρίων, θα είχαν σβήσει από τον χάρτη.
Φυσικά και είναι τα πράγματα πολύ δύσκολα και θα χρειαστούν θυσίες για να μαζευτεί η κατάσταση. Όποιος δεν το αποδέχεται αυτό, θα συνεχίσει να κυνηγάει ανεμόμυλους. Πρέπει όλοι μας να προσγειωθούμε στον πλανήτη Γη και να αντιμετωπίσουμε κατάφατσα την πραγματικότητα, χωρίς κραυγές πανικού και υστερίες.
Λάθη έγιναν πάρα πολλά αλλά δεν έγινε το μεγαλύτερο: να συνεχιστεί η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων που δεν υπάρχουν πια, χάριν μιας αδιέξοδης, φτηνής και λαϊκίστικης πολιτικής. Η καλούμπα άρχισε να μαζεύεται σχετικά νωρίς, πριν γιγαντωθεί το τέρας που γέννησε η νεοπλουτίστικη διαχείριση των πραγμάτων.
Φανταστείτε μόνο να συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση για ακόμα 2-3 χρόνια, υπό το φόβο των δικαιολογημένων αντιδράσεων του κόσμου. Τότε πράγματι θα υποθήκευε ο Παναθηναϊκός το μέλλον του και θα οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία.
Τώρα είναι σχετικά νωρίς και η κατάσταση μπορεί να μαζευτεί. Με θυσίες, με υπομονή και με επώδυνα μέτρα που σίγουρα δεν θα αρέσουν σε κανέναν, αλλά που είναι απαραίτητα για να υπάρξει ζωή και την επόμενη μέρα. Χάθηκε μεν αύτανδρο το Challenger, αλλά μπορούμε και πρέπει να φτιάξουμε το Columbia, έστω κι αν χρειαστούν χρόνος και μερικές θυσίες παραπάνω.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις