Ο Γιάσμινκο Βέλιτς μέσω του blog του δίνει σαφείς απαντήσεις επί προσωπικού σχετικά με τη φημολογία περί Παναθηναϊκού και αναλύει τις φιλοσοφίες Ρεάλ και Μπάρτσα πριν τον πρόωρο τελικό του Champions League!
Aναλυτικά το άρθρο του:
Θα ξεκινήσω με ένα θέμα που με αφορά προσωπικά, γιατί χθες πολλοί με ρωτούσαν γι' αυτό. Δεν έχω καμία επαφή με τον Παναθηναϊκό και επομένως, δεν έκανα ούτε κάνω, κανένα μεταγραφικό ταξίδι για λογαριασμό του. Από κει και πέρα, θα ήθελα να δω έναν Παναθηναϊκό με σαφή κριτήρια σε οτιδήποτε θέλει να κάνει γιατί είναι ένας μεγάλος και σημαντικός σύλλογος.
Γι αυτό του αρμόζει να ασχολείται, για όλα τα πόστα, με ανθρώπους που έχουν την διάθεση να υπηρετούν τα συμφέροντα του πάνω από όλα, με γνώση, ικανότητα και δημιουργικότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό σημαίνει, να είναι σε θέση να δημιουργήσουν (άνθρωπος ή άνθρωποι που θα ασχολούνται με αυτό) ομάδα ανάλογη των χρημάτων που δαπανώνται ή ακόμα και καλύτερη από αυτό.
Δεν υπάρχουν θεωρίες πως εάν το μπάτζετ είναι μικρό πρέπει να έρθει ο ένας, και αν είναι μεγάλο πρέπει να έρθει ο άλλος. Και στις δύο περιπτώσεις το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ομάδα ανάλογη ή καλύτερη του μπάτζετ, άρα απαιτούνται ίδια ακριβώς προσόντα. Εάν είναι να πετιούνται χρήματα, μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι οι μέτοχοι χωρίς να προσλάβουν κανέναν. Από κει και πέρα μακάρι να βάλουν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια, αυτό μόνο θα διευκολύνει την αποστολή σε όποιον και να βρουν να κάνει αυτή την δουλειά. Μοιάζει ουτοπικό, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να προκύψει.
Στην ερώτηση δε που μου έγινε, αν θα επέστρεφα εγώ στον Παναθηναϊκό, για να αποφύγω παρερμηνείες στο πως μεταφέρονται τα λεγόμενά μου, η απάντηση είναι εύκολη: «Σε έναν Παναθηναϊκό με διάθεση να φτιάξει την ομάδα, σε έναν Παναθηναϊκό με σαφές κριτήρια στο τι θέλει και τι ζητάει, σε έναν Παναθηναϊκό που δείχνει σωστή κρίση για τους ανθρώπους και το τι μπορούν να κάνουν, σε έναν Παναθηναϊκό με αυτογνωσία-γιατί όχι! Ποιος είναι λόγος να πει κανείς όχι; Σε έναν Παναθηναϊκό του ό,τι να'ναι ως προς αυτά που ανέφερα, βεβαίως και όχι».
Πάμε τώρα με μικρή καθυστέρηση στο παιχνίδι του τελικού του COPA DEL REY. Για το πρώτο παιχνίδι στο Μπερναμπέου (1-1), είχαμε πει πως η Ρεάλ αμυνόταν με τον τρόπο που το έκανε, όχι για να δεχτεί όσο γίνεται λιγότερα τέρματα, αλλά με στόχο και σχέδιο να κερδίσει το παιχνίδι.
Στον τελικό ο Μουρίνιο έστησε πάλι ένα σκηνικό όπου ήθελε να εμποδίσει την Μπαρτσελόνα να κάνει το παιχνίδι της και ταυτόχρονα αυτό να οδηγεί την ομάδα του στην πολυπόθητη νίκη, με ακόμα πιο πιστικό τρόπο. Μόνο που η εικόνα της Ρεάλ ήταν αφάνταστα βελτιωμένη, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο όπου η Ρεάλ ήταν πολύ ανώτερη της Μπάρτσα.
Ο Μουρίνιο διατήρησε το ίδιο σύστημα (4-3-3/ 4-1-4-1), αλλά άλλαξε κάποιες θέσεις και πρόσωπα. Ο Οζίλ έπαιξε δεξιά, ο Ρονάλντο στην κορυφή της επίθεσης, μαζί με κάποιες αλλαγές στην αμυντική γραμμή (Ράμος στο κέντρο άμυνας και Αρμπελόα δεξιά). Πιο σημαντική αλλαγή, κατά την άποψή μου, ήταν η αλλαγής θέσεων σε Αλόνσο και Πέπε, με τον Πέπε να πιέζει πιο μπροστά μαζί με Κεντίρα και ο Αλόνσο μόνος του μπροστά από την άμυνα (σε ρόλο Πέπε στο Μπερναμπέου), διατηρώντας έτσι το σχήμα με τρία αμυντικά χαφ.
Έτσι, η Ρεάλ μπορούσε να ανεβάσει τις γραμμές τις ακόμα περισσότερα συγκριτικά με το παιχνίδι στο Μπερναμπέου και να αμύνεται ακόμα πιο μακριά από το τέρμα της. Το έκανε και με πολύ περισσότερη ενέργεια και ένταση, προσθέτοντας σ' αυτό το χώρο το δυναμισμό, την ταχύτητα, το πάθος και την ένταση που διαθέτει ο Πέπε στο παιχνίδι του.
Ο Αλόνσο δεν έχει αυτή την εκρηκτικότητα και την δυναμική και του ταιριάζει πιο πολύ να παίζει περισσότερο «posicional» (κρατώντας την θέση) μεταξύ των δεύτερων γραμμών και προσέχοντας τις κινήσεις του Μέσι. Οι Κεντίρα και Πέπε πίεζαν ασφυκτικά τους Τσάβι-Ινιέστα σε κάθε τους επαφή με την μπάλα, χωρίς να τους δώσουν ελάχιστο χρόνο να σκεφτούν και να συνδεθούν μεταξύ τους οι τρεις τους. Ο Ντι Μαρία περιόριζε πλήρως τον Άλβες και ο Οζίλ έπαιξε λίγο πιο μέσα γεμίζοντας τον χώρο του κέντρου (μεγαλύτερη πυκνότητα παικτών), μια που ο Αντριάνο δεν δημιουργεί τους ίδιους κινδύνους με τον Άλβες.
Η Ρεάλ πίεζε πάντα τον κάτοχο της μπάλας (εκτός αν αυτή βρισκόταν στα πόδια των στόπερ της Μπαρτσελόνα) και δημιουργούσε συχνά συσσώρευση παικτών γύρω από την μπάλα, τόσο κάθετα όσο και οριζόντια. Έτσι οι παίκτες της Μπαρτσελόνα κοντά στην μπάλα πάντα ήταν υπό πίεση, γνωρίζοντας ο Μουρίνιο πως το παιχνίδι της Μπάρτσα χαρακτηρίζεται από κοντινές πάσες μεταξύ των παικτών της. Θεωρώ πως με αυτό τον τρόπο η Ρεάλ διέλυσε την κυκλοφορία της μπάλας της Μπάρτσα που ήταν εντελώς ασύνδετη και δεν μπορούσε να προσεγγίσει την περιοχή της Ρεάλ, άσχετα αν πάλι είχε μεγάλα ποσοστά της κατοχής
Ταυτόχρονα ο τρόπος άμυνας της Ρεάλ ήταν πάρα πολύ επιθετικός, με μεγάλη ένταση στην διεκδίκηση της μπάλας με αποτέλεσμα οι παίκτες της να φεύγουν με ορμή προς την εστία της Μπάρτσα, βγάζοντας την μπάλα γρήγορα από το σημείο που ανακτούσανε την κατοχή. Έτσι, περιόριζαν και άλλο μεγάλο επιθετικό όπλο της Μπαρτσελόνα, που είναι μετάβαση από επίθεση στην άμυνα στο επιθετικό μισό του γηπέδου. Ο Μαρτσέλο και ο Ντι Μαρία βγάζανε με άνεση την μπάλα από την αριστερή πλευρά, κυρίως με Ντι Μαρία να κάνει τρομερή δουλειά στο πρώτο ημίχρονο και πολλές φορές να κερδίζει το βάθος στην επίθεση, και ο Οζίλ από δεξιά να χρησιμοποιεί περισσότερο τις καλές του μεταβάσεις για την ταχύτητα του Ρονάλντο.
Ο Πέπε πέρα από την τρομερή δουλειά στην φάση άμυνας έφτανε και στην περιοχή της Μπάρτσα και ήταν ένα επιπλέον όπλο στο τρόπο που προσπάθησε να επιτεθεί η Ρεάλ, δηλαδή κυρίως με γρήγορες μεταβάσεις από άμυνα στην επίθεση (πλέον όχι από πολύ χαμηλά όπως στο Μπερναμπέου).
Απόλυτη επικράτηση της Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο με αρκετές φάσεις μπροστά από την εστία της Μπάρτσα και μια Μπάρτσα που δεν έκανε ούτε μία φάση.
Στο δεύτερο ημίχρονο κυρίως από το 55΄ και μετά το σκηνικό άλλαξε. Η εντύπωση ήταν πως μερικοί παίκτες της Ρεάλ, κυρίως τα πιο βαριά κορμιά όπως ο Αλόνσο, ο Κεντίρα αλλά και ο Οζίλ άρχισαν να κουράζονται και η Ρεάλ να χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Έτσι η Μπάρτσα βελτίωσε την κυκλοφορία της μπάλας βρίσκοντας κενά στην αμυντική οργάνωση της Ρεάλ και άρχισε να προωθεί το παιχνίδι της πιο κοντά στην περιοχή της Ρεάλ. Το ματς πλέον έμοιαζε αρκετά με αυτό του Μπερναμπέου, με τη Ρεάλ να προσπαθεί να κρατήσει τις γραμμές της πιο κοντά και μαζί, υποχωρώντας προς την περιοχή της. Από την άλλη η Μπάρτσα δεν ήταν μεν η Μπάρτσα με επιβλητική κυκλοφορία της μπάλας που συμμετέχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές της, αλλά επέμβαινε μικρότερος αριθμός παικτών με πολλές προσπάθειες να μπει στην περιοχή με ένα-δύο, των Μέσι-Ινιέστα ή να απελευθερώνεται ο Πέδρο από αριστερά. Έκανε δε κάποιες φάσεις, αλλά ο Κασίγιας στάθηκε πάντα στο ύψος των περιστάσεων.
Αφού η Μπάρτσα έχασε τις ευκαιρίες της και ο Μουρίνιο έκανε τις αλλαγές, η Ρεάλ επανήλθε στο τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα και δημιούργησε την φάση στο τέλος του αγώνα με το σουτ του Ντι Μαρία. Στην παράταση πλέον επανήλθε η ισοπαλία στο παιχνίδι, με τη Ρεάλ να βγάζει περισσότερη προσωπικότητα, να βγαίνει πιο επικίνδυνα μπροστά, να δημιουργεί φάσεις και να βάζει το νικητήριο γκολ με τον Ρονάλντο και την Μπάρτσα να έχει βραχυκυκλώσει οριστικά. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και η ομάδα που βάζει το γκολ στην παράταση, υπό νορμάλ συνθήκες παίρνει και τη νίκη.
Το παιχνίδι είχε λοιπόν πάρα πολύ Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο, την Μπάρτσα στο δεύτερο και την παράταση μια καλύτερη απάντηση της Ρεάλ. Άξια νίκη της Ρεάλ εναντίον ενός αντιπάλου που συνεχίζει να είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ομάδα. Αλλά...
Αλλά τα πράγματα αλλάζουνε όλο και περισσότερο παιχνίδι με παιχνίδι. Η Μπάρτσα και ο Γκουαρντιόλα ακολουθούνε ένα συγκεκριμένο μοντέλο παιχνιδιού που έχει παράδοση πολλών ετών. Από τα βασικά στοιχεία είναι το γεγονός που το βάρος ρίχνεται σε μεγάλο ποσοστό στο πως θα παίζει η ίδια η Μπάρτσα και πολύ λιγότερο στο τι θα κάνει ο εκάστοτε αντίπαλος της. Πλέον απέναντί της φαίνεται πώς έχει έναν αντίπαλο που και αμυντικά βρίσκει λύσεις, αλλά είναι και στη θέση να αναδείξει τις αμυντικές αδυναμίες της Μπάρτσα και να επιτεθεί πολύ επικίνδυνα και ποικιλοτρόπως.
Η Μπάρτσα παρουσιάζει δυσκολίες στις μεταβάσεις από επίθεση στην άμυνα όταν δεν έχει πολλούς παίκτες πίσω από το σημείο που χάνει την μπάλα (δλδ όταν δεν την κυκλοφορεί κοντά στην αντίπαλη περιοχή), αλλά και στην επαναοργάνωση της άμυνάς της, αφού δεν θα κλέψει την μπάλα άμεσα στο σημείο που την έχασε. Επομένως, έχω την εντύπωση πως στην Μπάρτσα θα αναγκαστούν πλέον να ασχοληθούν πολύ περισσότερο με το τι μπορεί να κάνει ο συγκεκριμένος αντίπαλος, έτσι ώστε να περιορίσουν όσο περισσότερο γίνεται το στοιχείο του αιφνιδιασμού που αρχίζει και απειλεί επικίνδυνα.
Από την άλλη, η Ρεάλ είναι ένα ποδοσφαιρικό «προϊόν» που δεν έχει ολοκληρωθεί και εξελίσσεται συνέχεια. Ο Μουρίνιο είναι ένας προπονητής που κοιτάζει πάρα πολύ και την στρατηγική πλευρά ενός παιχνιδιού, αναλύοντας πολύ τον αντίπαλο και προετοιμάζοντας το παιχνίδι στην διάρκεια της εβδομάδας βάσει της στρατηγικής. Γι αυτό συχνά εκπλήσσει με τις στρατηγικές επιλογές του τον αντίπαλο προπονητή, αλλά και δύσκολα εκπλήσσεται γιατί προσπαθεί να τα προβλέπει όλα.
Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες και δύο διαφορετικές προσεγγίσεις παιχνιδιού, αλλά και για διαφορετικούς τρόπους στην διαδικασία της προετοιμασία της ομάδας για το παιχνίδι. Τεράστιες ομάδες και οι δύο, με τα πράγματα να μοιάζουν πιο ισορροπημένα από ποτέ την στιγμή που οι επόμενες αναμετρήσεις έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τις που πέρασαν, μια που πρόκειται για κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στο κόσμο. Έρχεται ο πρόωρος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ.
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις