Για τους Σαμαρείτες επιχειρηματίες, που επί της ουσίας δεν είναι τίποτα άλλο από μια σύγχρονη μορφή μαικήνα που σπαταλάει προς τέρψη δική του αλλά και των οπαδών σε μια ομάδα τα χρήματά του, γράφει στο "Goal" o Διονύσης Μαρίνος.
Ο... Σαμαρείτης επιχειρηματίας του επαγγελματικού αθλητισμού είναι μια περίεργη περίπτωση ανθρώπου.Τυπικά εγγράφεται στα κατάστιχα των ομάδων, αλλά και στις στήλες των εφημερίδων ως «πρόεδρος», «μεγαλομέτοχος» ή έστω «ιδιοκτήτης». Επί της ουσίας δεν είναι τίποτα άλλο από μια σύγχρονη μορφή μαικήνα που μη έχοντας άλλο τρόπο για να σπαταλήσει τα χρήματά του, τα προσφέρει προς τέρψη δική του αλλά και των οπαδών σε μια ομάδα.
Είναι τρελός; Μήπως εκκεντρικός; Ή απλώς ένας στυγνός επιχειρηματίας που προσβλέπει σε ένα μελλοντικό κέρδος το οποίο ενδεχόμενα δεν θα έρθει από... άμεση πηγή, αλλά θα τρέχει από κάποιες άλλες παράπλευρες ως αποτέλεσμα της ενασχόλησής του με τα κοινά ενός συλλόγου. Μπορεί να είναι το ασίγαστο πάθος προς τον αγαπημένο του σύλλογο που τον παρακινεί να ασχοληθεί ενεργά με τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μιας ομάδας. Υπάρχει δε και η περίπτωση εκείνων που εξαπατήθηκαν γιατί δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν και τελικώς το μόνο που έμαθαν είναι ότι κάποιοι επιτήδειοι τους «ξαλάφρωσαν» το πορτοφόλι από κάποια «σεβαστά» εκατομμύρια ευρώ.
Για πολλά χρόνια ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ερωτηθείς σχετικά με τους λόγους που τον ώθησαν να μπει γερά στο παιχνίδι του μπασκετικού Παναθηναϊκού, απαντούσε στερεότυπα αλλά απόλυτα συνειδητά. Μέσες άκρες, λοιπόν, παραδεχόταν πώς στη ζωή του δεν είχε κανένα απολύτως πάθος με τον τζόγο, με το ποτό ή με κάποια άλλη επικίνδυνη συνήθεια που να του αποσπούσε την προσοχή. Η μοναδική ενασχόληση που τον ευχαριστούσε στις λίγες ώρες που του άφηναν οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες ήταν ο Παναθηναϊκός. Ισως θα ήταν καλύτερα για την τσέπη του να είχε ασχοληθεί με... άλογα και με εκθέσεις ζωγραφικής, διότι η «πράσινη» ΚΑΕ του έχει ρουφήξει κάμποσα εκατομμύρια.
Ετσι είναι, όποιος αποφασίζει να ασχοληθεί με το ακριβό σπορ του αθλητισμού (σε όλες του τις επαγγελματικές εκφάνσεις) πρέπει να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Να γνωρίζει μέσες άκρες τι θα συναντήσει και τι θα του προκύψει στην πορεία. Να μην ξεκινήσει εξαπατημένος γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα καταλήξει απογοητευμένος οικτρά και οικονομικά τραυματισμένος.
Οποιος αποφασίζει να το παίξει τυχοκυνηγός στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ (που κατά τεκμήριο είναι τα πιο ακριβά αθλήματα και αποζητούν το μέγιστο των πόρων), όποιος νομίσει πως θα λειτουργήσει ως ερασιτέχνης θα καταδικαστεί σε αποτυχία. Το κακό είναι ότι θα καταδικάσει και την επένδυσή του. Αυτά τα λάθη μένουν, στιγματίζουν και σε ακολουθούν επί πολλά χρόνια.
Βέβαια δεν είναι καιρός για να κλαις τους πλούσιους. Οχι λόγω κάποιας μανιχαϊστικής αριστερίστικης λογικής του στυλ «οι πλούσιοι με τους πλούσιους και οι φτωχοί με τους φτωχούς», αλλά διότι κανένα νομοθετικό διάταγμα δεν αναγκάζει κάποιον επιχειρηματία να μπλεχτεί στα πόδια του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και όλων των... λοιπών συγγενών.
Θέλουν και το κάνουν. Τους ενδιαφέρει η δημόσια εικόνα τους, επιδιώκουν -άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο- το κοινωνικό στάτους που προκύπτει από την ενασχόλησή τους με μια ομάδα. Στην Ελλάδα της σήμερον (αλλά και όχι μόνο στα μέρη μας) πιο γνωστός είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης απ' ότι οι μισοί και πλέον βουλευτές του κοινοβουλίου και χιλιάδες άλλοι επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων. Πριν, που ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ασχολούνταν μόνο με το βόλεϊ, τον γνώριζαν ελάχιστοι, μέσα σε ένα χρόνο αύξησε τις προσωπικές του μετοχές στον υπερθετικό βαθμό.
Κάθε πράγμα έχει βέβαια και το τίμημά του και στην περίπτωση των πλουσίων το ακριβές αντίτιμο υπολογίζεται στα μηδενικά που βάζουν στις επιταγές που πέφτουν στο άπατο πηγάδι των οικονομικών ενός κλαμπ. Ετσι λοιπόν όταν ένας «λεφτάς» φεύγει, μην αυταπατάστε, δεν αποχωρεί με σκυμμένο το κεφάλι γιατί οι οπαδοί τον έβρισαν ή δεν αποδέχθηκαν τη θυσία του. Ψάξτε αλλού για οσιομάρτυρες. Η πραγματική αιτία είναι ότι κατάλαβαν πως η επένδυσή τους ήταν και είναι ασύμφορη. Κάποιοι αντέχουν την αβαρία και συνεχίζουν σε πείσμα των αντιξοοτήτων, κάποιοι άλλοι κάνουν περιστολή των δαπανών για να αντέξουν και κάποιοι άλλοι (οι τυχοκυνηγοί που λέγαμε) την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.
Κανείς όμως -από τις τρεις αυτές κατηγορίες (αλλά και από τις δεκάδες άλλες υποκατηγορίες)- δεν έχει σκεφτεί τρόπους να μαζέψει την τσέπη του δίχως να «σκαρτέψει» το προϊόν του. Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν έχει στη διαδικασία να βρει ή τουλάχιστον να ψάξει άλλους τρόπους εισροής χρημάτων, έτσι ώστε να μη χρειάζεται κάθε λίγο και λιγάκι να κάνει εκείνος την αβαρία και να καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Το αποτέλεσμα; Οι ομάδες να μη θέλουν τελικά προέδρους, αλλά μια μηχανή που κόβει λεφτά και επειδή τέτοια μηχανή δεν διαθέτει κανείς, στο τέλος έρχεται η ώρα του αιματηρού διαζυγίου με τα γνωστά αποτέλεσμα. Δείτε την τωρινή κατάσταση στην ΑΕΚ (σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο), στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό και σε δεκάδες άλλες ομάδες σε όλα τα αθλήματα και θα καταλάβετε ποια είναι η μαύρη τρύπα στην οποία έχουμε πέσει άπαντες...
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις