Το σημειώνω σε κάθε ευκαιρία, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα είναι προπονητής που μαζί του… γίνεται προπόνηση. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος για τη νίκη του Παναθηναϊκού στη Ξάνθη.
Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων αγώνων του στο 2010 και ο Παναθηναϊκός του πρώτου αγώνα του στο 2011 ήταν δύο…άλλες ομάδες. Κατ’ αρχήν, και πριν απ’ ο,τιδήποτε άλλο, στην Ξάνθη την Τρίτη ο Παναθηναϊκός ήταν μία ομάδα που είχε, εμφανέστατα, ξεκουραστεί και επαναφορτιστεί. Ψυχή τε και σώματι. Είχε καθαρίσει το μυαλό της.
Όχι μόνον επειδή μεσολάβησαν (απ’ το παιγνίδι κυπέλλου με τα Τρίκαλα) αυτές οι σχεδόν δύο εβδομάδες δίχως αγωνιστική υποχρέωση. Αλλά κι επειδή η ομάδα «ξεκουράστηκε» με το να κάνει, εκτός από ρεπό, επίσης και ποιοτική προπόνηση. Το σημειώνω σε κάθε ευκαιρία, ο Ζεσουάλντο Φερέιρα είναι προπονητής που μαζί του…γίνεται προπόνηση.
Το πρώτο. Ένα ξεκάθαρο, και αμάχητο, δεδομένο. Το είδαμε, με τα μάτια μας. Είναι fact. Δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Το δεύτερο είναι μία απλώς βάσιμη εικασία. Ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού, όλο αυτό το έργο-σαπουνόπερα (με το διοικητικό χάος, με την τιμωρία έδρας, με το -5, με Βαζέχα, με Κέζο, με Νιόπλια, με Αντωνίου, με Κάρλος Φρέιτας, με PaoLab και δεν συμμαζεύεται) απ’ τον Ολυμπιακό Βόλου και δώθε, με κάποιον τρόπο έγινε η νοητική/ψυχολογική κατεργασία και το έκαναν στο τέλος «συνείδηση».
Ο Παναθηναϊκός στην Ξάνθη ήταν, μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, μια συνειδητοποιημένη ομάδα. Μας επιτρέπει να το εικάσουμε, ότι το πράγμα κάπως έτσι λειτούργησε, το πάθος που έβγαλαν. Το «παραπάνω» απ’ αυτό που θα έβγαζε σε νορμάλ συνθήκες μια βολεμένη, μια μακάρια, ομάδα. Είδαμε, ή τουλάχιστον μας φάνηκε, μια «ακονισμένη» ομάδα.
Το τρίτο που έκανε διαφορά, μας επαναφέρει στα facts. Ο Παναθηναϊκός στην Ξάνθη ήταν μια ομάδα στελεχωμένη με τους καλύτερούς της. Αυτονόητο; Όχι ακριβώς, αν σκεφτούμε την προτέρα παρέλαση των Δημούτσων και των Πλεσί και των Σιμάο και των Μαρίνων και των Ιωαννίδηδων, γιατί όχι και των Σεϊταρίδηδων, σε διάφορους πιθανούς ή απίθανους ρόλους ενδεκάδας.
Πώς να «στρίψει» το έρμο το κάρο; Ενώ οι 1+4 χαφ, αυτοί που είναι ο καθένας σε ατομική ποιότητα και έτσι όπως «συμμαζεύτηκαν» στο συνολικό σχήμα, με «1» τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και «4» Γκοβού/Κατσουράνη/Νίνη/Λέτο, έκαναν την καρδιά να χτυπήσει. Να γεμίσει τον οργανισμό, ξανά με αίμα. Ποδοσφαιριστές που «κάνει» να είναι βασικοί ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού. Διευκολύνει, όσο να πεις, να ‘ναι όλοι οι καλοί μέσα.
Ο Πορτογάλος, ύστερα απ’ την περίοδο των δοκιμών σε τέσσερα ματς πρωταθλήματος, ένα κυπέλλου, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, φαίνεται πως τους πέτυχε. Αυτοί είναι. Μα, σαν να το ακούω, ο…Γκοβού; Δεν μοιάζει, ακόμη, αδύναμος κρίκος; Ο Γκοβού είναι «σωστός» ποδοσφαιριστής. Όχι παίκτης. Ποδοσφαιριστής. Κατέχει το θέμα «από μνήμης», δεν θα το μάθει τώρα. Ξέρει σε κάθε στιγμή του παιγνιδιού πώς να σταθεί, πού να κινηθεί, τι να κάνει. Φυσικά, τέτοιος ποδοσφαιριστής, το να είναι απλώς σωστός στη δουλειά δεν αρκεί. Πρέπει να είναι και καλός, όσο αντιστοιχεί σ’ ένα Γκοβού να είναι.
Ν’ αναπτύξει τη σχέση αλληλοκατανόησης, ως δίδυμο πλευράς, με τον Βίντρα. Να «πάρει τον αέρα» και να πάει στην προσωπική ενέργεια. Ν’ ανεβάσει την ένταση του παιγνιδιού του. Να νιώσει σημαντικός στην ομάδα και να ‘χει την αυτοπεποίθηση του σημαντικού. Είναι, σε σύνοψη, οι λόγοι για τους οποίους ο Παναθηναϊκός έχει μόνον ένα δρόμο με τον Γκοβού. Να του δίνει τον χρόνο και τα συνεχόμενα ματς. Οσο θα του δίνει, τόσο θα εισπράττει.
Η Ξάνθη ήταν, μόνον, ένα πρώτο δείγμα by Ζεσουάλδο Φερέιρα. Μία ένδειξη, που φυσικά στο εξής ο Παναθηναϊκός θα καλείται ματς με ματς, ξεκινώντας απ’ τα δύο σερί «κεκλεισμένων» στο Μαρούσι με Αρη και Καβάλα, να την επιβεβαιώνει και να την «επαυξάνει».
Στην Ξάνθη, η ένδειξη ήταν αξιοπρόσεκτη για 60-70 λεπτά. Και δεν τη «χάλασαν» οι αλλαγές παικτών, όσο τη χάλασε το συγκυριακό γεγονός ότι, από ένα σημείο κι έπειτα, τα μυαλά κουνήθηκαν απ’ τη θέση τους ώσπου χάθηκαν ολοσχερώς. Κι άρχισαν, εάν είναι ποτέ δυνατόν, τα μαλώματα με τη ντόπια εξέδρα…εν ώρα αγώνα. Και να οι μπανάνες, και να τα μεσαία δάχτυλα, και να τα επιφωνήματα, όλο το ρεπερτόριο. «Δεν υπάρχει» αυτό.
Οσο ο αγώνας παίζεται, ο ποδοσφαιριστής είναι ποδοσφαιριστής, η εξέδρα είναι εξέδρα, και τελειώνει εδώ. Μετά τον αγώνα, συζητιούνται τα πάντα. Μετά, όμως. Οσο ακίνδυνοι, λοιπόν, ήταν για τον Παναθηναϊκό οι παίκτες της Ξάνθης, τόσο επικίνδυνοι αποδείχθηκαν (επειδή αποπροσανατόλισαν παντελώς, και για αρκετή ώρα, τον Παναθηναϊκό) οι οπαδοί της Ξάνθης. Ο Παναθηναϊκός «το έχασε». Οι μπανάνες δεν ήθελε πολύ να γίνουν μπανανόφλουδες.
ΠΗΓΗ: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις