Το άγνωστο life story του Σέζαρ Ντελγκάδο έχει ενδιαφέρον. Tα δύο τατουάζ για τη μικρή του κόρη, η γνωριμία ζωής με τη γυναίκα του στην αγορά λουλουδιών, τα δύσκολα χρόνια στο Ροζάριο, τα καπάκια μπουκαλιών και ο καθοριστικός ρόλος του πατέρα του. Από δικές του αφηγήσεις…
Στη δημόσια ρητορική του, το «θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω στην Ευρώπη» είχε πάντα πρώτη θέση. Συνήθως, σε φόντο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι «μπέμπηδες» δεν «κάθισαν», ούτε η Σιένα το 2003 (ευτυχώς, δεδομένου του μύθου που «έγραψε» στην Κρουζ Αζούλ), προέκυψε Λιόν (2008). Οχι άσχημα…
Ντουλτσινέα…
Η προσωπική, πάλι, ρητορική του Σέζαρ Ντελγκάδο, «μιλά» εδώ και μία χούφτα χρόνια δι’… αντιπροσώπου. Πέντε σπιθαμές μελάνης, χωμένες στο δέρμα απ’ το μπράτσο και στο στήθος του. Στο χέρι, ένα όνομα: Dulcinea. Κατάστηθα, αριστερά, στο μέρος της καρδιάς, ένα πρόσωπο μωρού. Και τα δυο, η κόρη του. Ή, καταπώς, συνηθίζει να τονίζει ο Αργεντινός με την πρόσφατη μεταγραφική εμπλοκή σε ολυμπιακά σενάρια, «η έμπνευσή μου, μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο».
Η ιστορία ενός fair play
Η μικρή γεννήθηκε τον Μάρτη του 2004 (παραμονές της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, με προπονητή τον Ντιέγκο και συμπαίκτη τον Μέσι) στο Ροσάριο: «Πήγα», θυμάται, «μία μέρα πιο νωρίς. Για μία μόνο νύχτα, γιατί είχαμε αγώνα. Και μετά επέστρεψα και γυρίσαμε όλοι μαζί στο Μεξικό». Άλλος άνθρωπος, πιο μαλακωμένος: «Να φανταστείς πως, έως τότε, δεν ήξερα τι πάει να πει fair play! Τώρα, ξέρω».
Δεν το ‘λεγε τυχαία. Επίκεντρο, η ιστορία ενός πέναλτι σ’ ένα ματς της Κρουζ: «Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο διαιτητής έδωσε πέναλτι, ο βοηθός είπε “ όχι” κι εγώ πήγα και διευκρίνισα πως, όπως εξελίχθηκε η φάση, έπρεπε να πηδήξω πάνω απ’ τον τερματοφύλακα, για να μην τον χτυπήσω». Ξέσπασε πολλή κουβέντα, τότε…
H γυναίκα της ζωής του
Η μικρή ήταν το επισφράγισμα του εφηβικού του love story με τη Μαριάνα, τη γυναίκα του. Μικροπαντρεύτηκαν, το 2003. Ο Σέζαρ στα 22, ετούτη στα 19:
«Με υποστήριζε πάντα, της οφείλω πολλά για τις επιτυχίες μου». Για πάρτη της, καθιέρωσε κι έναν παντελώς προσωπικό τρόπο πανηγυρισμού: ένα μικρό χορευτικό –κούμπια, συνήθως- και πιάνοντας τα αφτιά του! Ο… κρυφός συμβολισμός; Μπορεί για τον απλό λαό, ο Νταλγκάδο να απολάμβανε διαχρονικά το παρατσούκλι «El Chelito» (ο μικρός, ο αδύνατος Chelo – το κληρονόμησε στα 15 του, απ’ το nickname ενός πρώην συμπαίκτη του, του Μαρτσέλο) για την Μαριάνα, ωστόσο, ήταν πάντα ο «Orejon» της. Που, πήγαινε να πει, αυτός με τα μεγάλα αφτιά! Ο λόγος, προφανής…
Οι μέρες στο Ροζάριο
Και οι δυο τους, παιδιά του Ροζάριο. Λίγο πιο έξω, στο χωριό «Las Flores». Εχει αναφερθεί σε πολλές του συνεντεύξεις σ’ εκείνα τα χρόνια ο Ντελγκάδο: «Τρέχαμε στους δρόμους κλωτσώντας μία μπάλα και ξαφνικά “crash”! Eίχαμε σπάσει πάλι κάποιο τζάμι! Ολοι έτρεχαν να φύγουν, εκτός από εμένα. “Θέλω την μπάλα μου”, έλεγα, “o πατέρας μου έφτυσε αίμα για να μου την αγοράσει και θα πάω να την πάρω».
Ο πατέρας, του δον Χοσέ Χούλιο… Κι ακόμα, η μάνα του, η Μπέτι και τα τρία μικρότερα αδέλφια του (Αγελέν, Τζούλι, Γιανίνα). Δεν ήταν εύκολοι καιροί εκεί, στα middle 80s για τις χαμηλές τάξεις της Αργεντινής: «Οι ρίζες μου είναι ταπεινές, η γειτονιά μου φτωχή και οι γονείς μου άνθρωποι του μεροκάματου. Το Ροζάριο δεν φεύγει ποτέ απ’ το μυαλό μου. Μου λείπει, δεν το αρνούμαι. Το να είμαι σε μια γωνιά με τα παιδιά, να πίνουμε ένα αναψυκτικό μετά από ένα ματς… Όταν επιστρέφω στο Ροζάριο, πάντα χαίρομαι να βλέπω τους παιδικούς μου φίλους, τη γιαγιά, τους θείους μου, που μένουν μόνιμα εκεί. Αλλωστε, μπορεί σήμερα να είμαι γνωστός, με δική μου οικογένεια και οικονομική άνεση, αλλά μέσα μου νομίζω πως είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τότε…».
Tip: λέγεται πως μια απ’ τις συνήθειες απ’ τα τέσσερα αδέλφια, ήταν να μαζεύουν καπάκια από μπουκάλια και να τα πουλούν! Για extra έσοδο, στον οικογενειακό προϋπολογισμό!
Από την αγορά στις… γειτονιές του κόσμου!
Ο δον Χοσέ έκανε διάφορες δουλειές. Μία, κάτι σαν παραγωγός λουλουδιών για την τοπική αγορά. Στο… «Los Flores», άλλωστε, τι άλλο; Κήπος, σκέτος. Ο Σέζαρ συχνά – πυκνά τον βοήθαγε. Κουβάλημα, φόρτωμα… Μια τέτοια μέρα, στην αγορά, γνώρισε και τη μετέπειτα γυναίκα του! Μωρέ, αν είν’ γραφτό σου… Είναι η εποχή που το ενδεχόμενο «πραγματικής» καριέρας βρισκόταν (κυρίως) στο πίσω μέρος του μυαλού.
Αλλωστε, το έχει πει: «Αν δεν ήταν η επιμονή του πατέρα μου να με σπρώξει στο ποδόσφαιρο, δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να παίξω στην πρώτη κατηγορία». Μόνο που ο pater familiae, είχε μάτι. Διακρίνοντας, κυρίως, τούτο ‘δώ: την συγκλονιστική ικανότητα του γιου του στην ντρίμπλα.
Απ’ το χέρι, λοιπόν, και (πρώτη κίνηση) στην τοπική Σπορτ Αλιάνζ. Εκεί «ψήθηκε» και η λατρεία του για τον Αριελ Ορτέγκα (με… ιερό κειμήλιο, μια φανέλα που του παρέδωσε ο ίδιος) και τον Αρνάλντο, έναν μέσο – σύμβολο της Βέρα Κρουζ. Για τον Ντιέγκο υπήρχε από… γεννησιμιού του, γονίδια Αργεντινής. «Ο γέρος μου», ο μεγαλύτερος θαυμαστής. Και… κριτικός του. «Τον θυμάμαι από πιτσιρικάς που ήμουν, πίσω απ’ το φράκτη να με παρακολουθεί. Ματς δεν έχανε. Μετά, μου έκανε αυστηρές παρατηρήσεις. Τότε, δεν μου άρεσε και κάποιες φορές έβαζα τα κλάματα. Αργότερα, κατάλαβα».
Ξανάπιασε δουλειά, λίγο μετά, όταν τον ζήτησε η Μπόκα, δοκιμάστηκε αλλά η Αλιάνζ δεν τον άφησε να φύγει («και ήμουν 17, όχι μικρός…»), τότε που η πατρική βελόνα του ‘χωνε στο μυαλό με ενδοφλέβια, ένα moto - τοτέμ: «Πάντα πρέπει να έχεις κατά νου πως είσαι ο καλύτερος. Ακούς;
Πηγή: katimagiko.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις