Ο Κυριάκος παίζει, μου…το υποσχέθηκε! Μάλλον εξάρι, ξανά. Απ’ τον Σνάιντερ στον Γκιγκς. Σαν σε παραμύθι. O Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (26/04 21:45) Σάλκε-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Στην τελική ευθεία της ποδοσφαιρικής χρονιάς, το Ρουρ έχει ήδη θριαμβεύσει. Οποιος και να ‘ναι ο πρωταθλητής Γερμανίας, Μπορούσια Ντόρτμουντ ή Μπάγερ Λεβερκούζεν, θα ‘ναι από δω. Οποιος και να ‘ναι ο κυπελλούχος Γερμανίας, Σάλκε ή Ντούισμπουργκ, θα ‘ναι από δω. Και, σαν κερασάκι σε τούρτα, η Σάλκε προχώρησε ως τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία ανέκαθεν ήταν «κακός» προορισμός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όταν έπαιξε ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μπορούσια Ντόρτμουντ, αποκλείστηκε με δύο ήττες. Όταν έπαιξε ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν, αποκλείστηκε με δύο ισοπαλίες. Τώρα, έχει να παίξει με τη Σάλκε.
Την είδα, τη γερμανική ομάδα, και στη Βαλένθια και στο Μιλάνο. Ένα πράγμα που αποτυπώνεται αμέσως, ως εντύπωση, στον θεατή είναι ότι τρώει γκολ και θα πάει να κάνει σέντρα για να συνεχίσει…σαν να μη το ‘φαγε. Σαν να βγήκε η μπάλα έξω. Σαν να ‘ναι η σέντρα, η επαναφορά της μπάλας στο παιγνίδι από το άουτ. Συνέβη στο Μεστάγια, συνέβη και στο Σαν Σίρο.
Η πρώτη δουλειά του Φέργκιουσον όταν καθάρισε την πρόκριση με τις δύο νίκες εις βάρος της Τσέλσι στον προημιτελικό γύρο, το επόμενο πρωινό κιόλας, ήταν να πάρει το αεροπλάνο στο Μάντσεστερ και να ταξιδέψει ως το Ντίσελντορφ κι από κει στο Γκέλζενκιρχεν…για ν’ αντιληφθεί περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται. Ο Σκωτσέζος αντιλήφθηκε αυτό. Ότι είναι ομάδα που, νοητικά, δεν ιδρώνει ποτέ.
Κάπως έτσι άφησε (στον όμιλο) πίσω την Ολιμπίκ Λιόν και τη Μπενφίκα, αργότερα τη Βαλένθια με ισοπαλία/νίκη, στους «8» την Ιντερ με νίκη/νίκη. Ερχόμενη «από πίσω». Δεχόμενη αυτή, κάθε φορά, το πρώτο γκολ. Ως και σήμερα η μοναδική ήττα τους στη διοργάνωση παραμένει εκείνη της πρεμιέρας, τον Σεπτέμβριο στο Ζερλάν.
Ανόητο, να υποτιμηθεί. Σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αυτοκαταστροφικό. Σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ τη χρονιά που ο τελικός είναι στο Ουέμπλεϊ, ασυγχώρητο (για τη Γιουνάιτεντ). Ο Σερ ξέρει, και η γνώση του Σερ είναι το νούμερο-ένα όπλο. Όχι η γνώση περί τον αντίπαλο, μόνον. Ιδίως η αυτογνωσία. Η αυτογνωσία και, εξ αυτής, η προσαρμοστικότητα.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα «το πάει», ως συνήθως στην Ευρώπη εφέτος, στα σίγουρα. Μασσαλία 0-0, Στάμφορντ Μπριτζ 0-1. Σ’ αυτά που αισθάνεται ότι μπορεί, ως τον βαθμό που μπορεί, να τα ελέγχει. Όπως «το πάει» γενικώς, στις τελευταίες εμφανίσεις της. Κλειστά. Όχι ξανοιγμένα πράγματα. Μάντσεστερ Σίτι 0-1, Νιουκάσλ 0-0, Εβερτον 1-0. Η κεντρική ιδέα είναι το κοντρόλ.
Η διαχείριση και απορρόφηση της πίεσης που είναι βέβαιον ότι ο γηπεδούχος θα βάλει. Το μηδέν. Και, ει δυνατόν, ένα γκολ. Μετά, κοπιάστε στο Ολντ Τράφορντ. Κακό, ίσως, για το φιλοθεάμον κοινό. Αλλά, πάλι, κατανοητό. Δεν είναι ένα παιγνίδι. Είναι σειρά. Σάλκε, Αρσεναλ, Σάλκε, Τσέλσι. Η Γιουνάιτεντ δεν μπορεί, πια, να επαναλάβει το τρεμπλ του ’99.
Αλλ’ είναι πολύ κοντά σε (άλλον) ένα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και, ακόμη πιο κοντά, στο 19ο πρωτάθλημά της. Απ’ το 1992, το 12ο. Ένα έπαθλο, ή δύο, για τον πραγματισμό της. Όχι για κάποια ξεσηκωτική μπάλα. Ο Κυριάκος (Παπαδόπουλος) παίζει, μου…το υποσχέθηκε! Μάλλον εξάρι, ξανά. Απ’ τον Σνάιντερ στον Γκιγκς. Σαν σε παραμύθι...
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις