Δεκάδες ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες αποτελούν ένα νέο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. Πολλοί απ' αυτούς, χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποστήριξη από το ελληνικό κράτος και από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, «αλωνίζουν» ήδη όλον τον κόσμο με περιοδείες και δίσκους.
Οι «χεβιμεταλάδες» Firewind σε συναυλία τους στο Παρίσι. Η ελληνική ροκ έχει βρει εύκρατο κλίμα εκτός των συνόρων και κάνει μεγάλες επιτυχίες.
Σήμερα, κάποιοι απ' αυτούς μιλούν στην «Κ.Ε.» για τις εμπειρίες τους, για τα ταξίδια που έχουν κάνει ακόμη και σε Ασία και Λατινική Αμερική προκειμένου να παίξουν, για στιγμές που έφτασαν να εμφανίζονται μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, για promoters απατεώνες που τους παράτησαν στη μέση του πουθενά χωρίς λεφτά, αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει το κοινό στο εξωτερικό τα ελληνικά σχήματα.
Αυτό το πολιτιστικό - μουσικό προϊόν δεν συνδέεται με την 60's αντίληψη περί ελληνικής μουσικής, δηλαδή με το μπουζούκι και το «Zorba the Greek». Μάλλον είναι μια μετεξέλιξη του «Zorba the Freak», όπως ήταν και ο τίτλος του δίσκου που είχε κυκλοφορήσει το 1985 ο Παύλος Σιδηρόπουλος: μουσικά είδη που τα έχουμε εισάγει τις προηγούμενες δεκαετίες όπως το rock, το metal, η reggae και η ηλεκτρονική μουσική, που «δουλεύονται» από τα ελληνόπουλα και που τελικά επαναπροωθούνται στο εξωτερικό.
Το προϊόν αυτό, υπό κάποιες συνθήκες, μπορεί ν' αναπτυχθεί και να αποτελέσει μία κρυφή δύναμη για το μέλλον. Και σε λίγα χρόνια μαζί με τα αγροτικά προϊόντα, τον τουρισμό και φυσικά τα «μυαλά» που εξάγει η Ελλάδα, να πωλείται εις την αλλοδαπήν και διεθνές μουσικό ρεπερτόριο made in Greece.
«Οι μπάντες είναι περισσότερες και καλύτερες από ποτέ και το να παίξουν εκτός Ελλάδας δεν θεωρείται κάτι δύσκολο, αφού ανεβαίνουν στις ίδιες σκηνές επί ίσοις όροις με αυτούς που τους έχουν επηρεάσει και γίνονται κομμάτι του διεθνούς σκηνικού» αναφέρει ο Αλέξης Καλοφωλιάς, τραγουδιστής και μπασίστας των Last Drive, της μπάντας που τη δεκαετία του '80 αποτέλεσε τη σημαντικότερη -και ενδεχομένως τη μοναδική- παρουσία του ελληνικού ροκ στην Ευρώπη.
Για τις μπάντες που είτε προσπαθούν είτε έχουν κατορθώσει ήδη να κυκλοφορήσουν τη μουσική τους στο εξωτερικό ένα είναι βέβαιο: καμία δεν θα μπορέσει να έχει τη δισκογραφική επιτυχία που είχαν οι Aphrodite's Child του Βαγγέλη Παπαθανασίου τη δεκαετία του '70.
Και αυτό όχι επειδή δεν υπάρχει συνθετικό ταλέντο (αυτό θα το δείξει πολύ σύντομα η ιστορία). Απλούστατα, η αγορά της δισκογραφίας έχει αλλάξει πολύ και το Ιντερνετ -ως γνωστόν- έχει αντικαταστήσει τα δισκοπωλεία ως μέσο διακίνησης της μουσικής.
Οπως θα δείτε και παρακάτω, το Ιντερνετ, αν και χαοτικό σε πολλές περιπτώσεις, έχει βοηθήσει σημαντικά τους νέους καλλιτέχνες να προωθήσουν τη μουσική τους σε άλλες χώρες. Ενα άλλο στοιχείο που έχει λειτουργήσει υπέρ των μουσικών είναι βέβαια και η καλή διάθεση των γονιών τους να τους στείλουν να μάθουν αγγλικά και μουσική από πολύ μικρές ηλικίες.
Τέλος, να σημειώσουμε πως από αυτή τη νέα φουρνιά των καλλιτεχνών το ελληνικό metal έχει μέχρι σήμερα τις μεγαλύτερες επιτυχίες στο εξωτερικό και ότι εδώ και λίγα χρόνια έχουν αρχίσει να βγαίνουν προς τα έξω καλλιτέχνες και μπάντες από άλλα είδη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ελληνική metal σκηνή έκανε άλματα τη δεκαετία του '90. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα το metal έχει «ρουσοπούλεια» αντιμετώπιση από το ευρύ κοινό: σαν τον Θ. Ρουσόπουλο, δηλαδή, που ενώ είχε την υποχρέωση ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΡΤ να απονείμει το 2006 στον τελικό της Eurovision της Αθήνας το βραβείο στους Φιλανδούς Lordi, εκείνος το απέφυγε για να μη βγει φωτογραφία με τα metal «τέρατα». Μετά, βέβαια, έμπλεξε με τα «σημεία και τέρατα» του Βατοπεδίου.
ΠΗΓΗ: www.enet.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις