Ο Γιάμμινκο Βέλιτς αναλύει το ματς του ασύνδετου Παναθηναϊκού με την πιεστική ΑΕΚ, τονίζοντας πως η ισοπαλία πρέπει να γίνει αποδεκτή καθώς σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνετε στην εικόνα τους.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Άλλο ένα παιχνίδι των πλέι οφ, αυτό μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, που το περισσότερο που μπορούμε να πούμε είναι πως ήταν πολύ μέτριο σε ποιότητα. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 4-2-3-1 που στη φάση της άμυνας γινόταν πολλές φορές 4-4-1-1 και την ΑΕΚ να παίζει με 4-3-3 που στη φάση της άμυνας γινόταν και 4-4-1-1, Δύο συστήματα που προσαρμόζονται απόλυτα το ένα στο άλλο και η διαφορά τους είναι στη διάταξη του τριγώνου της μεσαίας γραμμής. Αυτό σε ότι αφορά τα συστήματα επί χάρτου.
Στο πρώτο ημίχρονο σε ότι αφορά τον ΠΑΟ, το σύστημα παρέμεινε απλά στο χαρτί. Έλειπαν όλα τα συστατικά που δίνουν ''πνοή'' σε οποιοδήποτε σύστημα στατικό με πρώτο και καλύτερο την κίνηση των παικτών.
Επομένως, το πρώτο ημίχρονο άνηκε στην ΑΕΚ, χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Ξεκίνησε με πρωτοβουλία στο παιχνίδι, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα και προηγήθηκε στο 2' με ωραίο σε εκτέλεση γκολ του Λεονάρντο.
Η ΑΕΚ, είχε πλάνο, προσπάθησε συχνά να πιέζει ψηλά τον Παναθηναϊκό, με σημεία αναφοράς στα μαρκαρίσματα, δεδομένου πως κάθε παίκτης της στο χώρο είχε συγκεκριμένο προσωπικό αντίπαλο.
Οι γραμμές της δεν είχαν ιδιαίτερη συνοχή, υπήρχε όμως ατομική πειθαρχία στο να χρεώνεται ο κάθε ένας τον προσωπικό του αντίπαλο και να τον πιέζει όταν αυτός θα γινόταν κάτοχος της μπάλας. Αποτέλεσμα, ανύπαρκτη κυκλοφορία της μπάλας από την πλευρά του Παναθηναϊκού και αρκετά κλεψίματα της μπάλας της μπάλας από την ΑΕΚ, βγαίνοντας οι παίκτες της πρώτοι στην μπάλα μπροστά από τον αντίπαλο.
Αυτά τα κλεψίματα δεν τα εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο που φαινόταν πως η προτεραιότητα της ΑΕΚ δεν ήταν να φεύγει γρήγορα στην κόντρα αφού ανακτούσε την κατοχή μπάλας, αλλά περισσότερο κοίταζε να ελέγξει την μπάλα και να εκδηλώσει οργανωμένη επίθεση.
Είχε σχετικά ορθόδοξη ανάπτυξη η ΑΕΚ, με σιγουριά με την μπάλα στα μετόπισθεν της, με προώθηση των δύο μπακ, καλή συμμετοχή των Λαγού και Λεονάρντο επιθετικά και αμυντικά (πιο πολύ ουσιαστική από τους αντίστοιχους ακραίους του Παναθηναϊκού), με κάποια τριγωνάκια στα πλάγια και σωστά στηρίγματα στην μπάλα. Έφτανε μέχρι την περιοχή του Παναθηναϊκού με σχετική άνεση, της έλειπε όμως η παρουσία στην περιοχή έτσι ώστε το παιχνίδι της να αποκτήσει μεγαλύτερη ουσία.
Και λέμε έφτανε με σχετική άνεση μέχρι τη περιοχή του Παναθηναϊκού, επειδή υπήρχε στοιχειώδης κίνηση των παικτών της, αλλά και πλήρης παθητικότητα στον τρόπο άμυνας των παικτών του Παναθηναϊκού. Χωρίς αντιστάσεις μέχρι την αμυντική του γραμμή, με μαρκαρίσματα από απόσταση, χωρίς επαφή με αντίπαλο. Πολλές φορές κριτικάρεται η άμυνα του Παναθηναϊκού, δικαίως η όχι, αν όμως δεν υπήρχε από την πλευρά η στοιχειώδης αυτογνωσία σε ότι αφορά τις δυνατότητες της ομάδας αλλά και της ίδιας, τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό θα ήταν ακόμη χειρότερα. Όλα όμως είναι μία αλυσίδα και δεν πρέπει να στεκόμαστε σε κάποια γραμμή της ομάδας, απομονωμένα...
Επιθετικά επίσης ασύνδετος ο Παναθηναϊκός, χωρίς να μπορεί να κυκλοφορήσει την μπάλα, δεν απέφευγε την πίεση της ΑΕΚ και είχε τρομερή δυσκολία να βγει με την μπάλα κάτω από το δικό του μισό γήπεδο. Όταν δεν υπάρχει κίνηση από τους περισσότερους μια λύση υπάρχει. Μακρινή μεταβίβαση προς τον Σισέ ή όποιον άλλον που θα τολμήσει να κάνει την κίνηση. Η ισοφάριση ήρθε μετά από τρία συνεχόμενα κόρνερ και μάλλον χωρίς να το δικαιούται ο Παναθηναϊκός βάσει της απόδοσής του στο πρώτο ημίχρονο.
Στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΚ άλλαξε το σύστημά της στο 4-4-2 (ρόμβο) δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο, πάντως δεν την ευνόησε αυτή η αλλαγή. Ενδεχομένως να ήθελε περισσότερη παρουσία στην περιοχή, κάτι που δεν έγινε όμως σε καμία περίπτωση. Δεν της στοίχισε ιδιαίτερα επιθετικά αυτή η επιλογή, πάνω κάτω κινήθηκε στο ίδιο επίπεδο. Αμυντικά όμως δημιούργησε κάποια προβλήματα.
Πρώτον, χάθηκαν τα σημεία αναφοράς στα μαρκαρίσματα και αυτή η αίσθηση του προσωπικού αντιπάλου του καθενός στο χώρο του. Δεύτερον αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί περισσότερος χώρος στον Παναθηναϊκό στην πρώτη και δεύτερη φάση της ανάπτυξής του. Τρίτον, απελευθερώθηκαν τα δύο μπακ του Παναθηναϊκού που πλέον δεν είχανε τον άμεσα προσωπικό τους αντίπαλο, όπως και τα δύο αμυντικά χαφ ποτ δεν ήταν συνεχώς υπό πίεση και οι δύο ταυτόχρονα.
Ολα αυτά ανάγκαζαν την ΑΕΚ να οπισθοχωρήσει και η μεταφορά της μπάλας από την πλευρά του Παναθηναϊκού στο επιθετικό μισό γήπεδο γινόταν πλέον πιο εύκολα. Χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, δημιούργησε μια αίσθηση υπεροχής του ο Παναθηναϊκός, κερδίζοντας διάφορα κόρνερ και φάουλ έξω και γύρω από την περιοχή της ΑΕΚ. Επιπλέον, κατάφερνε και έβγαζε και κάποια σέντρασουτ υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις (με σχετικό επιθετικό βάθος), που πάντα δημιουργούν μια αίσθηση κινδύνου.
Γενικώς, οι υποψίες φάσεων ήταν μοιρασμένες από τις δύο ομάδες. Οι πραγματικές φάσεις έγιναν στο τέλος του αγώνα, που και οι δύο ομάδες θα μπορούσαν να φύγουν με τη νίκη εάν της είχαν εκμεταλευτεί. Πρώτα, ο Παναθηναϊκός με τον Βύντρα, μετά από ωραία κομπίνα στην εκτέλεση ενός φάουλ και στο τελευταίο λεπτό η ΑΕΚ με την ευκαιράι εξ επαφής του Καφέ.
Το 1-1 πρέπει να γίνει αποδεκτό και από τις δύο ομάδες, γιατί σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνετε στην εικόνα του παιχνιδιού. Βεβαίως, αυτό το αποτέλεσμα ευνοεί περισσότερο τον ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή, αλλά και η ΑΕΚ (κυρίως αυτή) και ο Παναθηναϊκός παραμένουν στο παιχνίδι της πρωτιάς στο πλέι οφ.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις