Παρακολούθησα ένα σημαντικό διάστημα της σειράς των αναμετρήσεων ανάμεσα σε Παναθηναϊκό - ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό - Αρη, δηλαδή την ημιτελική φάση των play offs του ελληνικού πρωταθλήματος. Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος.
Κυρίως επειδή με ενδιέφερε ο τρόπος που θα τα αντιμετώπιζαν οι δύο εκ των κορυφαίων προπονητών που έχουν εργαστεί ποτέ σε ελληνικό έδαφος, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς.
Και έμεινα ακόμη μια φορά με το συμπέρασμα ότι πλήττουν αφάνταστα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός στο περιβάλλον του ελληνικού πρωταθλήματος. Δεν έχω ιδέα αν μια μεικτή ομάδα που θα προέκυπτε με την επιλογή των καλύτερων από όλες τις υπόλοιπες ομάδες θα είχε τη δύναμη να αντισταθεί σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό, για να δώσει την ευκαιρία μιας γερής κόντρας ή τουλάχιστον μιας καλής προπόνησης. Διότι ούτε τέτοιες, προπονήσεις, δεν ήταν αυτές οι αναμετρήσεις για τους «αιώνιους».
Δεν ξέρω αν υπάρχει και ποια πρόταση θα ήταν αυτή που θα δημιουργούσε δυναμική και προοπτική ανάκαμψης σε αυτό το τόσο αδιάφορο πρωτάθλημα όπου τίποτε, πλέον, δεν μπορεί να συμβεί, όπου δεν πέφτει ούτε βοτσαλάκι για να ταράξει την επιφάνεια των υδάτων του. Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει ένας τρόπος να γίνουν ξαφνικά, στιγμιαία έστω, ανταγωνιστικές οι άλλες ομάδες, έστω για τα play offs. Αν δηλαδή θα έλυνε το πρόβλημα η διοργανώτρια στην περίπτωση που έδινε στις συμμετέχουσες ομάδες το προνόμιο να κάνουν αυτές μεταγραφές για το διάστημα των play offs. Να ψωνίσουν δηλαδή όποιον θέλουν, από όπου θέλουν, με συμβόλαιο μερικών εβδομάδων, μόνο για να τις βοηθήσει να «χτυπήσουν» τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.
Ως ένας επαγγελματίας που ζει από τον αθλητισμό και την προβολή του, θα ήθελα πολύ να έχω την απάντηση στο πρόβλημα, για να τη μεταφέρω σε αυτούς που αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον του. Δεν την έχω. Δεν έχω όμως δει καμιά προσπάθεια για την δημιουργία μιας λύσης στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Κι αν υπήρξε, ήταν τόσο μέτρια η προσπάθεια, που δεν έγινε καν αντιληπτή και αισθητή σε εμάς, τους επαγγελματίες παρατηρητές της ζωής του ελληνικού αθλητισμού. Γι' αυτό, ακόμη και αν προσπάθησαν, καιρός να ξαναπροσπαθήσουν. Κι αν δεν έχουν διάθεση ή ιδέες, καιρός να βρουν. Αν δεν μπορούν να βρουν, ας βρουν κι ας βάλουν στο σπίτι του μπάσκετ κι άλλα κεφάλια, πιο νέα και πιο φρέσκα.
Παιδεύομαι να καταλάβω για ποιο λόγο επιμένουν ακόμη οι ομάδες που φυτοζωούν στην πρώτη κατηγορία να φέρουν ξένους της μιας εβδομάδας στο πρωτάθλημα. Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι δεν είναι προτιμότερη επιλογή η επένδυση, χρόνου και υπομονής, στους Ελληνες πιτσιρικάδες. Και δεν είναι οι νόμοι και οι κανονισμοί που θα την επιβάλουν αυτή την αλλαγή. Είναι τα μυαλά που διοικούν το μπάσκετ αυτά που πρέπει να κάνουν, να επιβάλουν αυτή την επανάσταση. Αν θίγει τον εγωισμό τους η εικόνα των άδειων κερκίδων στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος. Αν τους ενοχλεί που σήμερα δεν υπάρχει στο μπάσκετ ούτε στοιχειώδες μεροκάματο για τους Ελληνες παίκτες και προπονητές. Αν τους πονάει που ο ένας πίσω από τον άλλο όσοι, παίκτες και προπονητές, δεν χωρούν στην αγκαλιά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού βγάζουν εισιτήριο για το εξωτερικό κι ας είναι ο προορισμός όποιος και αν είναι.
Δεν είναι ότι το μπάσκετ έχει, αντιμετωπίζει, μεγαλύτερα δομικά προβλήματα από το ποδόσφαιρο. Αν κάτι το σώζει, το ποδόσφαιρο, είναι ότι έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη απήχηση και, κατ' επέκταση, τηλεοπτικό και εμπορικό ενδιαφέρον. Ενα πρωτάθλημα μπάσκετ που θα το απολάμβαναν όμως αυτοί που το διοργανώνουν και αυτοί που συμμετέχουν, θα το απολάμβανε και θα το αγκάλιαζε και ο κόσμος. Είναι πάρα πολλοί οι κανονικοί άνθρωποι, μπασκετόφιλοι, για να μην μπορούν να στηρίξουν, εφόσον το εκτιμήσουν, ένα νέο, πιο ανταγωνιστικό και πιο ελληνικό πρωτάθλημα. Ακόμη και αν πρέπει σε αυτό να μη συμμετέχουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, μέχρι τη φάση των play offs.
Πηγη: Εξέδρα.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις