Ο Γιάσμινκο Βέλιτς αναλύει στο προσωπικό του blog τον Παναθηναϊκό κόντρα στον Άρη. Διακρίνει βελτίωση, αλλά και αδυναμίες που παραμένουν.
Το χθεσινό ματς ήταν μέτριο ποιοτικά και σε ό,τι αφορά τον Παναθηναϊκό έως ενός σημείου προβληματικό για εντός έδρας παιχνίδι με έναν αντίπαλο γεμάτο απουσίες… Παρότι προσπάθησε να προσθέσει στοιχεία στον τρόπο ανάπτυξής του, σίγπουρα απέχει αρκετά ακόμη από την εικόνα που του αρμόζει. Ισως οι κενές εξέδρες, σε συνδυασμό με την μικρή χρονική απόσταση από το προηγούμενο παιχνίδι του (μόλις τρεις ημέρες) συντέλεσαν στο να δούμε ένα ματς σχετικά αργό, χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό και ένταση, αλλά και γενικώς χωρίς μεγάλο πάθος και μαχητικότητα.
Επιπλέον, η ομάδα του Αρη είχε και αρκετές απουσίες βασικών παικτών. Παρόλα αυτά, δεν δικαιολογείται για την ομάδα του Κούπερ ο λανθασμένος τρόπος που αγωνιζόταν στο πρώτο ημίχρονο, διάστημα στο οποίο διευκόλυνε αρκετά τον Παναθηναϊκό σε κάποια σημεία του ματς.
Καταρχήν, υπερεκτίμησε τον αντίπαλό του, ίσως και λόγω των απουσιών δικών του βασικών παικτών. Επαιξε παθητικά και φοβισμένα, με ένα διαφορετικό σχήμα συγκριτικά με αυτό που συνήθως χρησιμοποιεί (4-1-4-1, με τον Πρίττα σε θέση αμυντικού χαφ και τους Τόχα – Νέτο αριστερά και δεξιά του). Αφησε τον Ζιλμπέρτο Σίλβα να παίζει ελεύθερος επειδή τα μαρκαρίσματα των τριών μέσων του Αρη δεν προσαρμόστηκαν σωστά στους 3 μέσους του ΠΑΟ, με αποτέλεσμα η ομάδα της Θεσσαλονίκης να οπισθοχωρήσει αρκετά χωρίς ιδιαίτερο λόγο (ο Παναθηναϊκός έπαιζε με 4-3-3 που στο ξεκίνημα της επίθεσής του γινόταν 3-4-3 και ίσως μια διαφορετική διάταξη στη μεσαία γραμμή του Αρη να ταίριαζε καλύτερα).
Ετσι, έδωσε πολύ χώρο στον ΠΑΟ να ξεκινά το παιχνίδι του από πίσω πάντα με αριθμητικό πλεονέκτημα, να το ελέγχει καλύτερα και να έχει μια υπεροχή που είναι πάντα επικίνδυνη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ο Παναθηναϊκός στο α’ μέρος δεν δημιούργησε ευκαιρίες, με εξαίρεση τη μία και μοναδική, στο γκολ του Νίνη, όπου «τιμώρησε» τον αντίπαλό του. Μόνο στο τελευταίο τέταρτο του πρώτου ημιχρόνου κατάφερε ο Αρης να ισορροπήσει το παιχνίδι.
Β’ ΗΜΙΧΡΟΝΟ
Στο δεύτερο μέρος ο Αρης άλλαξε προς το καλύτερο. Προσαρμόστηκαν τα μαρκαρίσματα στο κέντρο και έτσι άρχισε να πιέζει περισσότερο και πιο ψηλά. Η τετράδα των παικτών πίσω από του Ρουίζ (κυρίως ο Τόχα και ο Νέτο) ανέβασαν στροφές, άρχισαν παίρνουν πρωτοβουλίες, να κινούνται πίσω από την πλάτη των μέσων του ΠΑΟ και να τους αναγκάζουν να τρέχουν πίσω τους. Ο Αρης απέκτησε καλύτερη κυκλοφορία, αυτό υποχρέωσε τον ΠΑΟ να οπισθοχωρήσει και κυρίως στο διάστημα 45’ – 70’ αλλά ελαφρώς και μετά το 80΄ να ανήκει στον φιλοξενούμενο που δημιούργησε και έχασε ορισμένες σημαντικές ευκαιρίες, όπως του Νέτο και του Χαβίτο στο τέλος του ματς. Στο διάστημα 70’ – 80’ ο Παναθηναϊκός απείλησε περισσότερο στην κόντρα και έχασε τις δικές του ευκαιρίες με τον Σισέ και τον Νίνη.
Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος του Αρη στο πρώτο ημίχρονο, εν μέρει επειδή τον διευκόλυνε και ο αντίπαλός του με τον τρόπο που έπαιζε. Από την άλλη πλευρά και ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να βελτιώσει την ανάπτυξή του και να επιτεθεί καλύτερα σε οργανωμένη επίθεση. Μέχρι ένα σημείο του γηπέδου τα κατάφερε καλύτερα. Μέχρι τη ζώνη όπου αρχίζει η δημιουργία ευκαιριών! Δηλαδή μέχρι το επιθετικό 1/3 του γηπέδου ήταν σχετικά ικανοποιητικός. Πιο συγκεκριμένα στην πρώτη και στη δεύτερη φάση της ανάπτυξή του (εκεί όπου ο Ζιλμπέρτο έπαιξε καλά τον ρόλο του).
Καταρχήν, στην πρώτη φάση της ανάπτυξης ο Ζιλμπέρτο γυρνούσε μεταξύ των δύο στόπερ και ταυτόχρονα ανέβαιναν οι δύο μπακ, μετατρέποντας τη διάταξη σε 3-4-3 και δίνοντας τη δυνατότητα στους Λέτο και Γκοβού να συγκλίνουν προς τα μέσα χωρίς όμως να γίνουν πολύ απειλητικοί. Επειδή ο Αρης ήταν πολύ πίσω (στο δικό του ½) με μόνο τον Ρουίζ ανέμασα στους τρεις (Μπουμσόνγκ, Ζιλμπέρτο, Σαριέγκι) η μπάλα περνούσε σχετικά εύκολα στην επόμενη φάση της επίθεσης του ΠΑΟ, κυρίως από τα πλάγια.
Στη συνέχεια, στη δεύτερη φάση, πάλι με στήριγμα στην πάσα από τον Ζιλμπέρτο που ανέβαινε επειδή ήταν ελεύθερος, προσπαθούσε να μοιράζει σωστά τη μπάλα και να αλλάζει το παιχνίδι από τη μία προς την άλλη πλευρά. Δηλαδή, ο Ζιλμπέρτο να παίζει τον ρόλο του playmaker στην εκκίνηση της επίθεσης του ΠΑΟ, χωρίς να τον μαρκάρει κανείς. Από εκεί και πέρα άρχιζαν οι δυσκολίες για τον Παναθηναϊκό, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει με δύο γραμμές η μια πολύ κοντά στην άλλη και τον Πρίττα να ελέγχει τον μεταξύ τους χώρο. Εκεί απαιτούνται διαφορετικά πράγματα, που ο Παναθηναϊκός δεν έχει μέχρι στιγμής στην εφετινή σεζόν, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να απειλήσει και να δημιουργήσει ευκαιρίες σε οργανωμένη επίθεση. Το γκολ μπήκε με πιο άμεσο παιχνίδι προς τον Σισέ που κινήθηκε προς τα πλάγια (από μεγάλη μπαλιά του Κατσουράνη) και έβγαλε μια καταπληκτική σέντρα για ωραίο τελείωμα από τον Νίνη. Αξιοσημείωτη στη συγκεκριμένη φάση είναι η παρουσία μέσα στην περιοχή άλλων δύο παικτών του ΠΑΟ (Λέτο και Γκοβού).
Αμυντικά ο Παναθηναϊκός στο πρώτο μέρος, αλλά και στη συνέχεια, ήταν καλά οργανωμένος και σ΄ αυτόν τον τομέα φαίνεται σαφής βελτίωση. Αμυνόταν μακριά από την περιοχή του, χωρίς όμως να βγάζει επιθετική άμυνα, να περιορίζει τους χώρους στον αντίπαλο και να πιέζει πολύ τον κάτοχο της μπάλας. Εδωσε, δηλαδή στο α΄ μέρος τη δυνατότητα στον Αρη να παίζει, αλλά ο αντίπαλός του δεν το εκμεταλλεύτηκε. Η μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα λειτουργούσε κατά διαστήματα καλά, με τον Νίνη να αντιλαμβάνεται καλύτερα απ΄ όλους σ΄ αυτή την περίπτωση τι πρέπει να κάνει.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ υποχώρησε αρκετά. Ουσιαστικά στο μεγαλύτερο διάστημα αμυνόταν με όλους τους παίκτες πλην του Σισέ στο δικό του 1/2. Σίγουρα επειδή ο Αρης πίεζε περισσότερο, αλλά ίσως και επειδή οι παίκτες του ΠΑΟ αισθάνονται πιο σίγουροι με αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Δηλαδή οργανωμένη άμυνα στο δικό τους μισό γήπεδο και προσπάθεια για γρήγορες μεταβάσεις από την άμυνα στην επίθεση όταν κλέψουν τη μπάλα, εκμεταλλευόμενοι τους ελεύθερους χώρους που δίνει ο αντίπαλος. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να δημιουργήσει κάποιες καταστάσεις στο β΄ μέρος και να κάνει μεγάλες ευκαιρίες με τον Σισέ και τον Νίνη (μετά από εξαιρετική ατομική ενέργεια).
ΣΥΝΟΨΗ
Χθες ο Παναθηναϊκός μου δημιούργησε και πάλι την εντύπωση ότι δυσκολεύεται να κάνει πολλά πράγματα μαζί σε ένα ματς, κάτι που απαιτείται για μια ομάδα του δικού του βεληνεκούς. Κυρίως πράγματα για τα οποία χρειάζεται μεγαλύτερο συντονισμό και καλύτερους αυτοματισμούς, την ίδια σκέψη ταυτόχρονα από 7-8 παίκτες, αλλά και μεγαλύτερη ένταση και κινητικότητα παίζοντας πιο γρήγορα και με λιγότερες επαφές με την μπάλα, κυρίως στην συντονισμένη επίθεση. Δείχνει, όμως, πως εγκαταλείπει αυτή την πολύ χλωμή εικόνα που άφησε στο τέλος του 2010, είναι πιο φρέσκος, με βελτιωμένη την αγωνιστική του οργάνωση μέσα στο γήπεδο, κυρίως στη φάση της άμυνας και αρκετά απειλητικός, όταν έχει χώρους για να επιτεθεί γρήγορα.
Σε ατομικό επίπεδο η τετράδα της άμυνας έδειξε σταθερότητα για ακόμη μία φορά, όπως και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα για όσο διάστημα αγωνίστηκε. Χρήζει ειδικής αναφοράς η περισσότερη ωριμότητα και υπευθυνότητα στο παιχνίδι του Λέτο, αλλά κυρίως η βελτίωση στα δύο τελευταία ματς του Νίνη, σε μια θέση που εκ πρώτης όψεως δεν του ταιριάζει. Ισως, όμως, παραδόξως, αυτός να είναι και ένας λόγος που αποδίδει καλύτερα! Γιατί εκτός από την δεδομένη ποιότητά του, αυτή η θέση απαιτεί και άλλα πράγματα (που του λείπουν μέχρι στιγμής) και τον «αναγκάζει» να τα ψάχνει μέσα στο παιχνίδι και μερικά απ΄ αυτά να τα βγάζει στον αγωνιστικό χώρο. Ασφαλώς, είναι καθοριστική η συμβολή του Τζόρβα, κυρίως στην τελευταία φάση του αγώνα, στην οποία η απόκρουσή του ουσιαστικά χάρισε τους τρεις βαθμούς στον Παναθηναϊκό και την δυνατότητα να πλησιάσει τον Ολυμπιακό, έστω και προσωρινά…
ΠΗΓΗ: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις