Στη μέση της εβδομάδας η οποία καταλήγει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, ο σερ Αλέξ Φέργκιουσον δεν είχε κανένα πρόβλημα να μιλήσει δημοσίως και... εκτεταμένα, απολύτως αναλυτικά, τι οδηγεί τη Γιουνάιτεντ να επιλέξει για διάδοχο του Φαν ντερ Σαρ τον Ντε Χέα της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Γράφει στην Εξέδρα ο Αλέξης Σπυρόπουλος...
Ο Ντε Χέα, στο μεταξύ, ανακοίνωσε ότι δεν έχει υπογράψει πουθενά, επίσης είναι ένα θέμα πώς στη Γιουνάιτεντ φάνηκαν πολλά τα 18 εκατομμύρια που ζήτησε ο Αγιαξ για τον Στέκελενμπουρχ αλλά θα δώσουν 21 για τον Ισπανό, ένα άλλο θέμα μπορεί να είναι πώς ο Γέρος ψήνεται να εμπιστευθεί εικοσάχρονο για νούμερο-ένα, όμως όλα αυτά έπονται. Στην πρώτη γραμμή παραμένει ότι η Πρέμιερσιπ, από την κορυφή της ως τα νύχια της, δεν αφήνει παρά τον απειροελάχιστο χώρο στο είδος «Αγγλος τερματοφύλακας». Η χώρα που από τον Φρανκ Σουίφτ πήγε στον Γκόρντον Μπανκς, και έπειτα στον Κλέμενς και τον Σίλτον...
Ο Φέργκιουσον, να θυμίσουμε, αγόρασε και έναν Δανό τον χειμώνα, και έχει και τον Πολωνό. Ο Βενγκέρ, που μπορεί να πάρει στο τέλος τον Στέκελενμπουρχ, έχει δύο Πολωνούς. Και ένα Ισπανό, που κάποια στιγμή οι Αγγλοι είπαν να τον κάνουν Αγγλο για να παίξει στην Εθνική Αγγλίας. Και τον χειμώνα πήρε, ο Αλσατός, στο Πρώτων Βοηθειών για να γυρίσει πίσω και ο παλαίμαχος Λέμαν!
Ο Αμερικανός Φρίντελ, 40 ετών, ακόμη βρίσκει μεροκάματο στην Αγγλία, Αμερικανό έχει και η Εβερτον, τον ex-Γιουνάιτεντ Χάουαρντ, μεροκάματο βρίσκει στα 39 και ο Αυστραλός Σβάρτσερ. Η Λίβερπουλ έχει τον Ρέινα και άλλους τρεις ξένους από πίσω του, η Στόουκ Σίτι έπαιξε τελικό Κυπέλλου με τον Σέρενσεν, η Νιουκάσλ έχει τον Ολλανδό Κρουλ, φυσικά η Τσέλσι τον Τσεχ, η Τότεναμ ανανέωσε τον Κουντιτσίνι για δεύτερο και αν (φύγει ο Εουρέλιο Γκόμες και) ψάξει για πρώτο, πάλι έξω θα τον ψάξει. Συμβόλαιο, έχει ακόμη και ο Αλ Χαμπσί, ένας πράγματι εξαιρετικής ακροβατικότητας γκολκίπερ, από το Ομάν.
Αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν βγήκαν τα ρόστερ των 32 ομάδων του Τσάμπιονς Λιγκ, στους περίπου εκατό τερματοφύλακες που δηλώθηκαν, μετρήθηκαν δεκατέσσερις Ισπανοί, έντεκα Γάλλοι, δέκα Γερμανοί, εννέα Ιταλοί, οκτώ Βραζιλιάνοι, οκτώ Ολλανδοί... και τρεις Αγγλοι. Πότε, δε, και πού (εάν) έπαιξαν; Σε αγώνες άνευ σημασίας. Εκτη αγωνιστική ομίλων. Ο (...ποιος;) Εϊμος στη Γιουνάιτεντ, ο (...ποιος;) Τέρνμπολ στην Τσέλσι.
Οι απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου από τον τερματοφύλακα (άλλοι κανονισμοί στο παιχνίδι, άλλη ανάπτυξη στο γήπεδο, ακόμη και άλλες μπάλες στα ματς!) έχουν αλλάξει δραστικά. Το αγγλικό ποδόσφαιρο, αποδεδειγμένα πλέον, απέτυχε να τις (παρ)ακολουθήσει. Και επειδή «λεφτά υπάρχουν», όσο πουθενά αλλού στον κόσμο, μοιραία οδηγήθηκαν στην επόμενη λύση. Την εύκολη. Αν δεν μπορείς να τους δημιουργήσεις, μπορείς να τους κάνεις εισαγωγή. Το ένα παίρνει χρόνια. Το άλλο, ένα γενναιόδωρο τσεκ. Και φυσικά, αφού δεν παράγουν, δεν εξάγουν κιόλας. Ποιος, σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει Αγγλο τερματοφύλακα; Αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, διάβαζα προ μηνών στο περιοδικό Champions, είναι ξενιτεμένοι δώδεκα Λιθουανοί τερματοφύλακες!
Ως και ο Βενγκέρ, υποτίθεται ο κατ' εξοχήν διορατικός, ο πρώτος στο λεγόμενο long-term view, ενώ έχει επάνω του συσσωρευμένη όλη την υπομονή του κόσμου για τις άλλες δέκα θέσεις στον αγωνιστικό χώρο, για τη θέση του τερματοφύλακα ακόμη και αυτός είναι της σχολής... να βρούμε έναν στα γρήγορα, όποιος να 'ναι αρκεί να είναι έτοιμος να παίξει, απέξω.
Κλόουν
Την παλαιά εποχή, την εποχή της αθωότητας, το αγγλικό κλαμπ είχε τον ίδιο (Αγγλο, εννοείται, ή έστω γενικώς Βρετανό) τερματοφύλακα για 10-15 χρόνια, εκείνος θα έγραφε... καμιά χιλιάδα σερί συμμετοχές, κάποτε άφηνε τη θέση του στον επόμενο που μπορεί να τον περίμενε πέντε, έξι, εφτά χρόνια, και πήγαινε λέγοντας. Ολοι αυτοί, από μικρά παιδιά, εκπαιδεύονταν by the book. Ανατρέφονταν να αποκρούουν «καθαρά», όπως στα εγχειρίδια, με τα χέρια. Ενώ στην continental Ευρώπη το βασικό ήταν να αποκρούουν, τελεία. Οπως να 'ναι και με ό,τι να 'ναι, αρκεί να μην μπαίνει η μπάλα μέσα.
Στη Βρετανία, τους τερματοφύλακες που απέκρουαν με οποιοδήποτε μέλος ή σημείο του ανθρώπινου σώματος τους έλεγαν, και το εννοούσαν, κλόουν. Ο Βρετανός τερματοφύλακας απαγορευόταν να είναι ένας κλόουν. Τους γέμιζαν ενοχές, όταν τους δικούς τους οι Ευρωπαίοι τους αποδέσμευαν από οποιονδήποτε τέτοιον «στενό κορσέ».
Το '73 στο «Ουέμπλεϊ» με την Πολωνία, στο ματς της πρόκρισης για το Παγκόσμιο Κύπελλο '74, ο Σίλτον «έπνιξε» ένα γκολ ακριβώς επειδή προσπάθησε να το πιάσει ορθόδοξα. Με τα χέρια. Αν έβαζε το πόδι, όπως το βάζει τόσο συχνά στις μέρες μας ο Φαν ντερ Σαρ δίχως αυτό να είναι ούτε κατά διάνοια σημείο επίκρισης πλέον, το έσωζε άνετα.
Το απέναντι τέρμα, το υπερασπιζόταν ένας διαβόητος «κλόουν» της Ευρώπης. Ο Γιαν Τομασέβσκι. Εκείνος έβαζε το πόδι όπου δεν προλάβαινε να βάλει το χέρι, επίσης είχε έφεση στο τάκλινγκ, πεταγόταν εκτείνοντας όλο το κορμί για να βρει η μπάλα κάπου και να μην πάει μέσα. Το ματς, έγινε ματς πρόκρισης της Πολωνίας. Και αποκλεισμού της Αγγλίας. Με ήρωα της νύχτας, τον Τομασέβσκι.
Οι Σκωτσέζοι έχουν δημοφιλή ανέκδοτα... με Αγγλους τερματοφύλακες. Πες-πες, το έχουν πιστέψει και οι Αγγλοι ότι δεν είναι καλοί. Ενας, ανά εποχή, παίρνει όλο το βάρος της αποδείξεως του εναντίου. Και επειδή είναι ένας, πάντοτε καταβαραθρώνεται. Αυτή την εποχή, ο ένας είναι ο Χαρτ της Μάντσεστερ Σίτι.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις