Στο γέρμα της σεζόν με το χθεσινό τελικό στο «Γουέμπλεϊ» να αποτελεί την κορωνίδα των συναισθημάτων, μπαίνεις στον πειρασμό όχι να κρίνεις τη διοργάνωση, αλλά την επιρροή της.
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...
Δεν υπάρχει λόγος να κρίνεις το Τσάμπιονς Λιγκ ως αθλητική υπόσταση από το τι συνέβη ή δεν συνέβη την τρέχουσα σεζόν. Κρίνεις το βάθος του χρόνου, μελετάς το προβαλλόμενο μέλλον, αφήνεις το παρόν να σε συμπαρασύρει.
Το πιο ένδοξο... σεντόνι της σήμερον έγινε τέτοιο γιατί πολύ απλά συνδύασε με τρόπο θαυμαστό την ανώτερη ποιότητα, τους παίκτες αναφοράς (άρα τους ήρωες που εξέλιπαν μέχρι την εμφάνισή του), αλλά και την απαραίτητη σταθερά εγκυρότητας. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, το Τσάμπιονς Λιγκ δεν σου αφήνει την αίσθηση, ακόμα κι αν είσαι εκ φύσεως κακεντρεχής, ότι υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που απεργάζεται για ίδιον όφελος το νικητή ή τον ηττημένο. Αφήνει το γήπεδο να αποφασίσει επί του πρακτέου.
Στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη διοργάνωση αποτελεί το ισχυρότερο άλλοθι για τη σωτηρία του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού εν γένει. Σου προσφέρει το μέγιστο, κάνοντάς σε ανθεκτικό στο καθημερινό ελάχιστο που συναντάς στο διάβα σου. Πρόκειται για την αποθέωση της πιο απενοχοποιημένης υπερβολής. Η υποβλητική μουσική καθώς τινάζεται το σεντόνι στη μέση ενός γηπέδου, η αύρα της γκλαμουριάς, το χρήμα που ρέει άφθονο, η πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος σε μαθαίνει και ασχολείται μαζί σου, η ένωση σε έναν κόσμο διάφορο από τον ταπεινό δικό σου.
Ακόμα και τα πιτσιρίκια που μετατρέπουν την εξιδανίκευση σε ψηφιακά αντίτυπα αυτό ακριβώς ψάχνουν όταν γίνονται παίκτες στη θέση του παίκτη μέσω του PlayStation. Η επιτυχία της διοργάνωσης φαίνεται ακόμα και σε αυτό: δεν χάνει το μέρος της μαγείας της ακόμα και στην προσομοίωση. Το πακέτο παραμένει αναλλοίωτο ακόμα κι αν μιλάς για το παιχνίδι στην πραγματικότητα ή στο pc ή στα χαρτάκια με τις φωτογραφίες των παικτών. Ακόμα κι έτσι αφήνεσαι να μετέχεις στη μέθεξη και στο κοινό καλό.
Το Τσάμπιονς Λιγκ πέρα από τα δεδομένα οικονομικά του μέτρα, που μόνο αμελητέα δεν είναι, αποτελεί αυτήν τη στιγμή το καλύτερο προϊόν που διαθέτει η ευρωπαϊκή αθλητική κοινότητα με δυνατότητες επέκτασης και σε άλλες αγορές. Ακόμα και σε μη... φίλιες προς το ποδόσφαιρο, όπως επί παραδείγματι στις ΗΠΑ, που μένουν σθεναρά κολλημένες στο δικό τους football με ολίγη από ΝΒΑ.
Στα βήματα του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά στο μέτρο του δυνατού βαδίζει και η Ευρωλίγκα στο μπάσκετ κατανοώντας πως για να φέρεις τον κόσμο στο γήπεδο πρέπει να του δώσεις προϊόν από το πάνω ράφι. Να μην ποντάρεις στο στείρο και αδιέξοδο φανατισμό, να μη ρίξεις κανένα σπόρο στο άγονο χώμα της αντιπαράθεσης. Πρόκειται για μια ευγενή επίθεση του καλού έναντι της αποφοράς του μίσους, της έχθρας και της οπαδικής μανίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρωταθλήματα σαν το δικό μας, που ζει στον αστερισμό της παραφιλολογίας, του παρασκηνίου, της διαιτητολαγνείας και του νόμου του ισχυρού, η συμμετοχή μιας ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση δεν τιμάται δεόντως μόνο για τα... φράγκα, αλλά και για το ονόρε.
Ακόμα κι αν δεν έχουμε καμία δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στα ποδοσφαιρικά πράγματα (όπως συμβαίνει στο μπάσκετ, ας πούμε). Ακόμα κι αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως και φέτος όπως και του χρόνου και του παραχρόνου πάλι φτωχοί συγγενείς θα είμαστε. Ναι, φτωχοί μεν, αλλά με πλούσιο συγγενή δε. Κάτι που σημαίνει ότι έστω κι έτσι λίγη χρυσόσκονη θα πέσει και στους δικούς μας ώμους.
Από την άλλη βέβαια, για να μην εξωραΐζουμε τα πάντα, η συγκεκριμένη διοργάνωση είναι φτιαγμένη για τους μεγάλους. Αυτούς υπηρετεί και γι' αυτούς είναι κομμένο το... πατρόν της. Παρά τις προσπάθειες του Μισέλ Πλατινί να ανοίξει λίγο το παιχνίδι και να μοιράσει κάπως καλύτερα τα χαρτιά της τράπουλας, η ουσία παραμένει η ίδια. Υπάρχουν ανά την Ευρώπη γύρω στα 10-15 κλαμπ που χρόνο με το χρόνο καταπίνουν τα χιλιόμετρα στο στίβο της υψηλής ανταγωνιστικότητας. Την ίδια ώρα η λοιπή μεσαία τάξη είτε παραμένει στα... νερά της είτε υποχωρεί επίσης χρόνο με το χρόνο.
Ετσι η απόσταση μεγαλώνει, η ανταγωνιστικότητα μεταφέρεται σε μια κλειστή κάστα ομάδων που δύσκολα δέχεται νέα μέλη και το παιχνίδι μοιάζει να είναι προγραμμένο. Τι σώζει αυτήν τη σύμβαση ανάμεσα στις ομάδες και το μέσο οπαδό; Οτι αυτό το κλειστό κλαμπ έχει φίλους ανά τον κόσμο. Η ταύτιση επομένως δεν χάνεται, η χαρά παραμένει η ίδια ακόμα κι αν δεν είσαι Ισπανός για να χαρείς για την Μπαρτσελόνα ή Αγγλος για να θαυμάσεις τα κατορθώματα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Για μας που είμαστε στην περιφέρεια της ποδοσφαιρικής Ευρώπης (και όχι μόνο) το διακύβευμα του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ολότελα διαφορετικό από εκείνο της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μίλαν, της Μπάγερν κι άλλων συναφών κλαμπ. Το μοναδικό που μας ενώνει με όλες αυτές τις ομάδες είναι μόνο η χαρά διά της συμμετοχής στο ίδιο πάρτι. Μπαίνεις στο prive κλαμπ από την κύρια πόρτα και όχι από το παράθυρο, φοράς τα καλά σου κι ας είσαι αναγκασμένος να πιεις λίγα ποτά ή να χορέψεις με λιγότερο φανταχτερές γυναίκες. Σου φτάνει που τουλάχιστον τις είδες από κοντά και σου έφυγε η περιέργεια για το αν πραγματικά είναι αληθινές και όχι πλάσματα της οργιώδους φαντασίας σου.
Πού ξέρεις, μπορεί να γίνει κάποια στιγμή και το θαύμα και να σου χαρίσουν κι εσένα ένα χορό. Αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνουν, πάλι ευχαριστημένος και χορτασμένος (από κάθε άποψη) θα είσαι. Του χρόνου πάλι...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις