Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο blog του για τον Πολυμετοχικό Παναθηναϊκό και τα επιτεύγματά του, την εποχή των... λαμόγιων, τους Γιαννακόπουλος και τον Ολυμπιακό.
Αυτό είναι κυρίες και κύριοι χρόνια τώρα το… τρίπτυχο της επιτυχίας για όποιον θέλει να κάνει «καριέρα» στα αθλητικά. Θα έλεγα μάλιστα πως ίσως δεν είναι κακό να αποτελεί το άλφα και το ωμέγα και στις σχολές δημοσιογραφίας ώστε να μην χάνεται τζάμπα χρόνος με άλλα πράγματα. Σημαντικά μεν, αλλά όπως εξελίσσεται εσχάτως η ιστορία, δευτερευούσης σημασίας μπροστά στα «βασικά».
Κλασικό παράδειγμα η «ερμηνεία» του Κέρκυρα – Ολυμπιακός 0-2. Προσωπικά επειδή το είδα το ματς και έχω άποψη δεν περιμένω από κανέναν να μου πει τι παίχτηκε. Εχω μάτια και βλέπω. Όποιος νομίζει ότι χάθηκε το τόπι, ο Ολυμπιακός ήταν διαστημικός, ο Πάντελιτς βρισκόταν με κλειστά μάτια με τον Μιραλάς (και όχι τον Επστάιν) γούστο του και καπέλο του. Αλλά να μην μας περνάνε και για ιθαγενείς και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Μπορεί να υπάρχουν και δυο τρεις που τους χαλάμε την συνταγή, αλλά δικαίωμά μας είναι στην τελική να τα λέμε, όπως τα λένε κι αυτοί.
Αν είσαι λοιπόν τόσο μεγάλη ομάδα δεν χρειάζεται να προηγηθείς με αυτογκόλ - οφσάιντ (παγκόσμια πατέντα, εκτός κι αν τον σκόρερ τον κάλυπταν οι δύο Ολυμπιακοί), ούτε να το «δέσεις» με ασίστ ενός δικού σου παίκτη. Αν είσαι ομαδάρα δεν χρειάζεσαι ούτε τον Πετκάκη, ούτε τον Τάτο να σου κάνουν πέναλτι χωρίς λόγο, δεν χρειάζεσαι τον Σπάθα να καταπίνει πέναλτι, τον Κωνσταντινέα να αποβάλει αντιπάλους και ένα σωρό ακόμη «ομορφιές» που όλοι ξέρουν και βλέπουν, αλλά δεν παραδέχονται επειδή κάνει τζιζ.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά πάνε να βγούνε και από πάνω ρε παιδιά. Τι μία φαντάζονται αδικίες του Αρη, την άλλη βλέπουν «παραρτήματα» επειδή τόλμησες να κάνεις μια άνετη νίκη επί του Εργοτέλη που μπορεί και να πέσει και την παράλλη σκάνδαλα επειδή δεν σου έχουν κλείσει το ΟΑΚΑ για ολόκληρο το πρωτάθλημα παρά μόνο για το μισό (έως τώρα). Αλλά στην τελική αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν. Τους ξέρουμε πως λειτουργούν και καμία έκπληξη δεν νοιώθουμε. Το θέμα όμως είναι τι κάνεις ΕΣΥ.
Όταν το καλοκαίρι χτίζονται οι ομάδες μέσα και… έξω από τα γήπεδα εσύ έψαχνες πρόεδρο, έλεγες «ο Γιάννης άλλαξε», γελούσες με το (ποδοσφαιρικό) ανέκδοτο Κωνσταντόπουλος και άλλα πολλά. Ή μήπως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά; Εδώ μιλάμε ότι υπάρχει κόσμος που κοντεύει να πιστέψει ότι τα «λαμόγια», οι «απατεώνες» και οι «αλεξιπτωτιστές» που ήρθαν τα τελευταία 2,5 χρόνια στην ομάδα, την λεηλάτησαν και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Το ξανασκέφτεσαι και λες ότι «προφανώς πριν έρθουν τα λαμόγια αυτά, δεν μπορεί, θα είχαμε πάρει 2-3 Τσάμπιονς Λιγκ και καμιά 20αριά σερί πρωταθλήματα».
Εγώ θα πω κάτι άλλο, που σαφώς και δεν απαλλάσσει τον Βγενόπουλο ή τον Πατέρα από τις δεδομένες ευθύνες της οπισθοχώρησής τους και θα κλείσω εδώ. Νομίζω άλλωστε ότι η συζήτηση αυτή δεν είναι της παρούσης αφού το διοικητικό μοιάζει να έχει «ψωμί» ακόμη. Θα πω λοιπόν ότι στα χρόνια της… λεηλασίας ο Παναθηναϊκός πήρε ένα νταμπλ, πήγε μια φορά στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ (και αν δεν υπήρχε η κλεψιά με την Βιγιαρέαλ θα ήσουν τουλάχιστον στους «8») και μια στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ.
Στα χρόνια των «λαμόγιων» είδες στο ρόστερ σου τον τεράστιο Τζιμπρίλ, τον αρχηγό της Βραζιλίας Ζιλμπέρτο, έπαιρνες όποιον ήθελες από τον Ολυμπιακό (Λέτο), μάζεψες τους καλύτερους Ελληνες και έσπασες κάθε ρεκόρ προσέλευσης και εισιτηρίων διαρκείας. Οι αντίπαλοί σου όχι απλά σε υπολόγιζαν αλλά έτρεμαν και αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μεταξύ άλλων και η περσινή πέμπτη θέση των ερυθρολεύκων, αλλά και η αποχώρηση του Κόκκαλη, μετά την παράγκα και τον Γκαγκάτση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο τελευταίος από… ανεπίσημος, έγινε πλέον ΕΠΙΣΗΜΟΣ!
Η πλάκα δε είναι ότι όλοι αυτοί που ξαφνικά «εγκαλούνται» πως έκαναν τους μάγκες με τα λεφτά του Βαρδινογιάννη έβαλαν από ένα καράβι λεφτά. Για να εισπράξουν χλευασμό, ολομέτωπες επιθέσεις από τα επιχειρηματικά ως την προσωπική τους ζωή και ένα σωρό ακόμη κατινιές, που δεν αξίζει ούτε να ξεράσεις σαν τις ακούς ή τις διαβάζεις.
Το αν ξόδεψε ή όχι πολλά χρήματα ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός δεν είναι κάτι που το αμφισβητεί κανείς, αλλά είναι δεδομένο. Ετσι γίνονται όμως αυτές οι δουλειές. Και δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από την αυτοκρατορία του μπάσκετ. Αυτή που χτίστηκε όχι μόνο με ιδρώτα αλλά με ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. Διότι οι Γιαννακόπουλοι δεν πήγαιναν ποτέ στο μπάσκετ με… ισολογισμούς. Αντιθέτως στο τέλος κάθε σεζόν έλεγαν με… καμάρι πόσα εκατομμύρια δραχμούλες είχαν μπει μέσα. Λάθος;
Και στην τελική, για να τελειώνουμε κιόλας, να πούμε και κάτι τελευταίο. Αν όλα αυτά τα «βαρίδια» που φόρτωσε η πρόσφατη διοίκηση κάνουν τόσο κακό τότε ας πουλήσουμε τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο, τον Λέτο, τον Κατσουράνη, τον Νίνη (που άλλωστε επί Πεσέιρο ήταν «εκτός πλάνων»), να πάρουμε 5-6 από το «καλάθι», να γυρίσουμε στην εποχή του «δεν χρωστάμε» και του ένα στα δεκατρία πρωταθλήματα. Τι είχαμε και τι χάσαμε δηλαδή εδώ και 2,5 χρονια και μην χαλιόμαστε και τζάμπα. Παναθηναϊκοί θα είμαστε και πάλι, αυτό ΔΕΝ αλλάζει…
ΠΗΓΗ: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις