Η διαφορά, να υπάρχει μηχανισμός-μοντέλο σε πλήρη λειτουργία απ' το να λειτουργεί μια ομάδα σαν... ομάδα γειτονιάς για να θυμηθούμε την προ καιρού φτηνή κι ανάξια παρομοίωση του Αδαμίδη, είναι ακριβώς ο Ατρόμητος.
Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος...
Ενα υποδειγματικό μαγαζί που, ως φίλο-Πανιώνιος, το ζηλεύω. Την ίδια στιγμή υποψιάζομαι ότι λόγους να ζηλεύουν έχουν και οι διάφοροι φίλο- άλλων, μεγαλύτερης εμβέλειας, συλλόγων της χώρας. Περιττεύουν τα επιχειρήματα. Αρκεί μια ματιά, δεξιά κι αριστερά.
Ο Ατρόμητος διαθέτει ολοκληρωμένο οργανόγραμμα και, το κυριότερο, οι άνθρωποι που γεμίζουν τα κουτάκια του φυσάνε, όλοι, προς την ίδια κατεύθυνση. Σπανός, Αγγελόπουλος, Δώνης, βοηθοί, σκάουτινγκ, ομάδα νέων. Ενα πράγμα. Μια γροθιά, που λένε. Το επιβεβαιώνει, ακόμη μία φορά, η τρέχουσα μετα-πρωταθληματική δραστηριότητα. Πρόγραμμα, σηκωμένα μανίκια, όρεξη, δουλειά, αποτέλεσμα. Ούτε στιγμή, χαμένη. Πού να είχαν κερδίσει και το, μέσω Κυπέλλου Ελλάδος, ευρωπαϊκό εισιτήριο...
Ο προγραμματισμός είναι ολοφάνερο πως ήταν έτοιμος, συνειδητός και κρυστάλλινος, ίσως και πριν τον τελικό. Η σαφής σειρά, στις κινήσεις και στις επιλογές. Η ταχύρρυθμη υλοποίησή του, κόντρα σ' αυτό που με όσα αποπροσανατολιστικά μεσολάβησαν στον τελικό-ορόσημο θα ήταν ένας κατανοητός περισπασμός, περιποιεί τιμή. Συνεχίζουν να εργάζονται, σαν να μη (τους) συνέβη ό,τι συνέβη εκείνη τη νύχτα στο Μαρούσι. Και τα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα.
Η προφανής στόχευση, σε μια ομάδα που έφτασε τελικό με δέκα παίκτες τριάντα-άνω στην ενδεκάδα της, ήταν η προσεκτική μείωση της μέσης ηλικίας. Δίχως να φτάσει το έργο στην άλλην άκρη, και γίνει "παιδική χαρά". Ηθελε λεπτούς χειρισμούς, ποιοί είναι για να φεύγουν και τι κυκλοφορεί διαθέσιμο για να τους αναπληρώσει, ώστε η μετάβαση να επιτευχθεί με το μίνιμουμ των αναταράξεων. Αναζήτησαν το αξιόπιστο, βρήκαν τι ταιριάζει, το... εκτέλεσαν.
Ο,τι διάλεξαν αναδίδει ταπεινότητα, ρεαλισμό, επίγνωση ώς πού τους παίρνει ν' απλωθούν, ικανότητα να προσηλυτίσουν, επιδεξιότητα να το καταφέρουν δίχως οι υποθέσεις να γίνονται σίριαλ. Εξάρι, μετά τον Νεμπεγλέρα; Μακρής, 27 ετών, 27/30 συμμετοχές, μια χαρά, έλα δω. Στόπερ ή/και ακραίος μπακ, μετά τον Μαρσέλο Ολιβέιρα; Φυτανίδης, 27 ετών, 24/30 συμμετοχές, μια χαρά, έλα δω. Τερματοφύλακας, μετά τον Μιχαηλίδη; Ράντμαν, 28 ετών, 22/30 συμμετοχές, μια χαρά, έλα δω. Δίχως μεγαλομανίες, αλόγιστα ρίσκα, όλ' αυτά που μπορούν να γίνουν αυτοκαταστροφικά. Αλλ' εδώ, επίσης ένα επίτευγμα, πέτυχαν να μη παρατραβήξει το φεύγει/μένει του Δώνη...
Τα σίγουρα πράγματα είναι τα καλύτερα. Δοκιμασμένα σε βάθος ολόκληρης αγωνιστικής περιόδου, ή και περιόδων, στα γήπεδα της Σούπερ Λιγκ. Στις αληθινές συνθήκες, δηλαδή. Οχι στο μοντάζ των dvd. Δεν χρειαζόταν κανένα dvd, για να μορφώσουν άποψη ποιός είναι ο Μακρής, ο Φυτανίδης, ο Ράντμαν, ο επόμενος, ο μεθεπόμενος. Τα σίγουρα και, ακόμη καλύτερα, τα οικονομικά. Και παιδιά, που έχουν όλους τους λόγους να είναι χαρούμενα ότι έκλεισαν, τόσο νωρίς, εκεί που έκλεισαν. Αντί να λιώνουν όλο το καλοκαίρι αναμένοντας, και στο τέλος να συμβιβαστούν με κάτι ελάχιστα προτιμότερο απ' την ανεργία. Παιδιά που το βλέπουν, αυτό που τους έκατσε, σαν βήμα προς τα επάνω. Εως ευγνώμονες. Μία καλή πόρτα, σε εποχές που ξέρουμε πώς είναι, πιά, οι "πόρτες" των μαγαζιών του χώρου. Προσήλθαν αθόρυβα, και είπαν τα καλύτερα. Αλλ' ακόμη σημαντικότερο είναι ότι τα καλύτερα είπαν και όσοι αναίμακτα έφυγαν.
Πηγή: Contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις