Υπερθέαμα καφροβόλεϊ

Βλέποντας τους αγώνες του φάιναλ-8 του Παγκοσμίου Λιγκ από το Γκντανσκ και ειδικά τον αποψινό τελικό Ρωσία – Βραζιλία εκτός του ότι για άλλη μια φορά με έπιασε κατάθλιψη θυμήθηκα πολλά και διάφορα…
 

Γράφει ο Κώστας Ασημακόπουλος...

Τι θυμήθηκα; Πήγα πίσω στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του βόλεϊ που διοργανώσαμε το 1995 στην Ελλάδα το οποίο φυσικά έζησαν και θυμούνται μόνο οι βολεϊκοί. Έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και ένας όμιλος και στην Πάτρα και είχαμε για άλλη μια φορά φουσκώσει το μπαλόνι αγωνιστικά και οργανωτικά. Πηγαίναμε και τότε για μετάλλιο ανοικτής… παλάμης.

Εκτός από τη Ρωσία και την Ιταλία δεν υπολογίζαμε κανέναν άλλο κι ας φώναζε ο φουκαράς ο Χιλμπέρτο Ερέρα περί του αντιθέτου. Μαθημένος στα δύσκολα ήξερε πως αργά η γρήγορα θα έσκαγε πάνω του η φούσκα, όπως και έγινε τόσο με τον Κουβανό αλλά και με όσους ακολούθησαν και προηγήθηκαν.

Θυμάμαι πως στο Ευρωπαϊκό του 1995 μεταξύ των ομάδων που υπολογίζαμε από ελάχιστα έως καθόλου ήταν η Σερβία και η Πολωνία δείγμα πως η βολεϊκή μας κουλτούρα ήταν και είναι και όπως φαίνεται θα πάντα κοντά και γύρω από το μηδέν.

Η Σερβία από τότε απογειώθηκε και το 2000 κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Σίδνεϊ και η Πολωνία αργά αλλά σταθερά γιγαντώθηκε, ξεπέρασε τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ΄80 και επένδυσε χρήμα, τεχνογνωσία και έμψυχο δυναμικό στο άθλημα του βόλεϊ.

Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις