Διαβάστε το σχόλιο του Διονύση Μαρίνου στο «Goal» για τον Αδαμίδη και το λάθος που έκανε στην περίπτωση του Τζιμπούρ, αλλά και τον Μαρινάκη που λειτούργησε με τη λογική… Κόκκαλη.
Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι για να κάνεις την καθημαγμένη πιάτσα να αναστενάξει. Ο Μαρινάκης από το καλοκαίρι δείχνει να κάνει την προσωπική του γυμναστική στον ιδιαίτερο χώρο του γραφείου του πετώντας βελάκια σε πραγματικούς στόχους. Και κατά περίεργο τρόπο η ευστοχία του είναι παροιμιώδης. Ρίχνει τα γάντια σωρηδόν αδιαφορώντας για την απάντηση, παίζει εν ου παικτοίς και ενδιαμέσως των "δημόσιων πυρπολήσεων" με τον Νικόλα Πατέρα κάνει deals που προκαλούν πολλαπλές εκρήξεις.
Η χθεσινή όμως με την απόκτηση του Ράφικ Τζιμπούρ είναι ίσως η πιο εκκωφαντική, σαφώς η πιο ουσιαστική και αναμφίβολα η πλέον ενδεδειγμένη για να τον κατατάξει στους επιφανείς των μεταγραφικών διαπραγματεύσεων. Κρατήστε ως αδιάφορη λεπτομέρεια το ότι πριν από λίγες ημέρες στο τραπέζι που παρέθεσε στους δημοσιογράφους απέρριψε παντί τρόπω την πιθανότητα να ασχοληθεί με τον Γαλλοαλγερινό. Παλιό το κόλπο! Ο Παύλος Γιαννακόπουλος συνήθιζε να λέει "και μια μακαρονάδα" κάθε φορά που ήθελε να διαψεύσει το ενδιαφέρον του για κάποιον παίκτη. Και όσες φορές το εκστόμιζε, αυτός ο παίκτης (και όχι κάποιος άλλος!) ντυνόταν στα πράσινα.
Αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός ήταν να εκμεταλλευτεί τη μέγιστη ευκαιρία να βρει έναν τέτοιον παίκτη στα αζήτητα που τον έριξε αναγκαστικά η ΑΕΚ και να τον προσεγγίσει δίχως να φοβάται πως κάποιος άλλος (βλ. Παναθηναϊκός) θα μπει στο κόλπο. Και το έκανε εν κρυπτώ και άνευ δυσβάσταχτου κόστους.
Σαφώς το ρίσκο είναι σημαντικό, αλλά και απόλυτα μετρήσιμο και τούτο διότι η αρχική συμφωνία τους είναι για έξι μήνες και εν συνεχεία βλέπουμε. Κάτι που σημαίνει ότι είναι στο χέρι του παίκτη να παραχώσει το τσεκούρι της επανάστασης βαθιά στη θήκη του και να παίξει μπάλα. Ας μη γελιόμαστε, όμως, επειδή από τον συγκεκριμένο παίκτη δύσκολα ξεκολλάς το κατατρεγμένο παιδί της αλάνας από μέσα του, είναι και δουλειά του Ολυμπιακού να του τραβήξει από νωρίς τα λουριά για να μην πάθει αυτά που τράβηξε η ΑΕΚ.
Το κακό για την ΑΕΚ είναι ότι ακόμα και τώρα που έφυγε ο Τζιμπούρ συνεχίζει να τραβάει επικοινωνιακά μεγάλο ζόρι. Διότι πρέπει να εξηγήσει πώς ο κατά τεκμήριο καλύτερος παίκτης που διέθετε έμεινε ελεύθερος και χωρίς καμία δέσμευση να πάει σε ομάδα του εξωτερικού. Τι κατάφερε λοιπόν η Ενωση; Γλίτωσε κάποιες ψωροχιλιάδες ευρώ από τα οφειλόμενα προς τον παίκτη και τώρα θα την κυνηγούν οι τύψεις ότι στην πραγματικότητα χάρισε ένα βαρύ χαρτί σε βασικό της αντίπαλο. Προφανώς και αυτή η εξέλιξη δεν δικαιώνει τον Αδαμίδη, καθώς τον εμφανίζει σαν μπακάλη με το τεφτέρι που κοιτάει τα νούμερα, αλλά δεν μπορεί να διαβάσει πίσω από αυτά.
Είναι φανερό πως ο Ολυμπιακός, έχοντας το πλεονέκτημα του χρήματος και της διοικητικής σταθερότητας, παίζει από προνομιακή θέση στις μεταγραφές. Το έκανε με τον Μανιάτη, το κάνει με το να καπαρώνει από τώρα για το καλοκαίρι την αφρόκρεμα των Ελλήνων πιτσιρικάδων και το μετουσιώνει σε επικοινωνιακό θρίαμβο με την απόκτηση του Τζιμπούρ.
Το πού θα αγωνιστεί και πώς θα χωρέσει στην 11άδα αυτό είναι θέμα του Βαλβέρδε. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντως οφείλεις να πεις πως τα... πολλά δεν προκαλούν πονοκέφαλο, αντιθέτως τα λίγα είναι που δημιουργούν μιζέρια. Ποδοσφαιρικά ο Τζιμπούρ έχει όλο το πακέτο για να πιάσει στον Ολυμπιακό. Αρκεί να μείνει σε αυτό και να μην τραβήξει την περόνη της χειροβομβίδας που έχει... καταπιεί. Η παρουσία του Ερνέστο Βαλβέρδε ενδεχόμενα να αποτελέσει ένα σημαντικό ανάχωμα στον ηφαιστειώδη χαρακτήρα του. Αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρει (που είναι πολύ πιθανό) και πάλι δεν είχε τίποτα και δεν έχασε και τίποτα.
Επιπλέον οφείλουμε να βάλουμε στη ζυγαριά και την περίπτωση του Μιραλάς, που όλο κλείνει στον Ολυμπιακό και όλο βρίσκεται στον αέρα. Τώρα, όμως, με την έλευση του Τζιμπούρ παύει να είναι ο απόλυτος εκλεκτός και ίσως ο μάνατζερ του Βέλγου να βάλει μπόλικο νερό στο κρασί του βλέποντας πως ο πελάτης του δεν είναι ο μοναδικός... νυμφίος της υπόθεσης.
Είναι φανερό πως τα ζητήματα της συγκεκριμένης κίνησης του Βαγγέλη Μαρινάκη έχουν πάμπολλες αναγνώσεις και κρύβουν περισσότερα απ' όσα εμφανίζουν. Από αυτή την άποψη είναι πρώτα και κύρια ένα... πονηρό deal παρά ένα επιτυχημένο (που μένει να το δούμε) ή γεμάτο ανυπέρβλητα ρίσκα (που επίσης πρέπει να δούμε αν θα βγουν στην πορεία). Επιπροσθέτως φέρνει στο νου κάτι από τις παλιές "καλές" εποχές του Σωκράτη Κόκκαλη ως προς το απρόβλεπτο και το αναπάντεχο των αποφάσεων και των κινήσεών του. Το έχουμε ξαναγράψει και ο Βαγγέλης Μαρινάκης από καιρού εις καιρόν δίνει αφορμές για να μην το ξεχνάμε: από φρέσκος μαθητής στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τείνει να αποκτήσει έδρα στο πανεπιστήμιο της πιάτσας. Κοινώς μαθαίνει γρήγορα. Πιο γρήγορα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις