Ο Αλέξης Σπυρόπουλος σχολιάζει το μεταγραφικό παζάρι σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Η δωδεκάτη ώρα των μετεγγραφών συνυφάνθηκε με τη Λίβερπουλ. Όλο αυτό το Κάρολ/Φερνάντο Τόρες saga. Φυσικά, δεν υπάρχει πουθενά κάποιο δράμα για φανέλες στην πυρά ή λοιπές γραφικότητες. Οσοι δεν είναι χαρούμενοι, ένα δίκαιο τίμημα χρειάζεται για να πηγαίνουν εκεί όπου πιστεύουν πως θα ‘ναι χαρούμενοι, τελεία. Ο Μασκεράνο το καλοκαίρι, ο Ισπανός τον χειμώνα, κάποιος άλλος το ερχόμενο καλοκαίρι, ώρα καλή. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έπαθε κάτι όταν έφυγε ο Μπέκαμ, δεν θα πάθαινε κάτι κι ο Ρούνι να της έφευγε, ούτ’ η Αρσεναλ κατέρρευσε όταν έφυγαν ο Βιεϊρά ή ο Ανρί. Αν υπάρχει ένα δράμα με τη Λίβερπουλ, αυτό είναι ότι κανείς πια δεν φαίνεται ν’ ασχολείται με (πολύ περισσότερο, δεν εμφανίζεται να πληρώσει για να πάρει μαζί και) τον Τζέραρντ. Εδώ και κάμποσον καιρό είναι λιγότερο ποδοσφαιριστής του LFC και πιο πολύ ένας τοπικής εμβέλειας παράγοντας-προπονητής-σχολιαστής-icon. Σ’ ένα κλαμπ, δέσμιο των ιδεοληψιών του, στο οποίο τώρα ο King Kenny έχει προσλάβει διαστάσεις Εξαδάκτυλου που θα οδηγήσει στην ανάκτηση του κλέους. Ενώ στην πραγματικότητα ο Νταλγκλίς είναι ένας…Γιάτσεκ Γκμοχ. Που και τον Γκμοχ ακόμη, ο Νικόλας Πατέρας σ’ ένα ματς, όχι σε περισσότερα του ενός, τον έβαλε στον πάγκο για να κάνει το μεράκι του. Σε καμιά τριανταριά χρόνια, κατά το 2040, όταν η Λίβερπουλ θα ‘ναι πάλι σε κρίση, τότε κάνοντας ένα διάλειμμα στις ανέμελες διακοπές του θα κατεβεί σαν από μηχανής θεός να τη σώσει, επειδή θα ‘ναι ο αγαπημένος του Kop, ο King Stevie…
Αρκετά. Στα εδώ. Το πιο ενδιαφέρον, στο κλείσιμο των αγορών, είναι ότι…δεν ενδιαφέρθηκε ο Παναθηναϊκός. Ούτε καν να ξεφορτώσει ένα μέρος της συσσωρευμένης φύρας. Επειδή, κατά τη δήλωση Ζεσουάλντο Φερέιρα, το προσωπικό είναι εντάξει. Καμία αντίρρηση, φαίνεται και στο γήπεδο άλλωστε. ‘Η, αν δώσουμε πίστη στον κύριο Πολέμη, ενδιαφέρθηκαν μεν, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο μια ομάδα θυμάται να μπει στο παιγνίδι κατά το 90’, κι ύστερα διαπιστώνει ότι, οποία έκπληξις, δεν της έφτανε ο χρόνος. Εκτός από ένα κάποιο χρήμα, κυρίως έλειψαν τρία πράγματα. Η γνώση, η δυνατότητα, η διάθεση. Αυτά που είχε η καταφρονεμένη ΑΕΚ. Ακριβέστερα, τα είχε ο Μανόλο Χιμένεθ και τα χρησιμοποίησε για λογαριασμό της ΑΕΚ. Γιατί με μόνη τη διάθεση του κλαμπ, αλλά δίχως τη γνώση και τη δυνατότητα του εντρεναδόρ, τώρα η ΑΕΚ θα είχε τον…Κάσιο και, το πολύ-πολύ, τον αδελφό του Φελίπε Μέλο. Αντ’ αυτών έχει τρεις αξιοπρεπείς παίκτες στον άξονά της, σέντερ-μπακ, κεντρικό μέσο, επιθετικό, για να δικαιολογείται η προσδοκία ότι αυτοί θα προλάβουν να (της) παίξουν κάτι που μπορεί να κάνει διαφορά στο φινάλε της σεζόν.
Σε διάθεση, ο ασυγκράτητος της ομήγυρης ήταν, λόγω και της ιδιοσυγκρασίας του μπος, φυσικά ο Ολυμπιακός. Είπαν πολλά για πολλούς. Κατέληξαν στους εξής τρεις. Τον Μανιάτη, τον μοναδικό παίκτη μακράς πνοής. Τον Τζεμπούρ, που έχει να δώσει το διαφορετικό αλλά μένει να φανεί τι…πνοής είναι. Και τον Χαβίτο, που ως την 1η Ιουλίου μεσολαβεί «μια αιωνιότητα και μια μέρα». Μπορεί τότε να συμβεί το ο,τιδήποτε. Απ’ το να ενταχθεί, πράγματι, στον Ολυμπιακό ως το να ‘χει γλυκαθεί και να θέλει να μείνει (και να θέλουν και Ισπανοί να μείνει) στην Ισπανία οπότε ο Ολυμπιακός έχει ευκαιρία να βγάλει λεφτά απ’ το τίποτα! ‘Η, ποτέ δεν ξέρεις, ο Ολυμπιακός να το ‘χει μετανιώσει με τον Ζαϊρί και να θελήσει να τον κρατήσει. Ζήσε Μάη μου, που λένε. Φανταζόταν κανείς, ακόμη και Σεπτέμβριο μήνα, ότι Ιανουάριο ο Μήτρογλου θα ‘παιζε «με το ζόρι» στον Πανιώνιο και το θερινό τρόπαιο-Νέμετ στον Ολυμπιακό Βόλου;
Με τη θεωρία του ντόμινο, συνεπώς. Ο Μήτρογλου κάνει εύκολα και μακράν, απ’ όσους μετακινήθηκαν στη Σούπερ Λιγκ, τη μεγαλύτερη διαφορά ουσίας. Τη διαφορά της ανυπαρξίας απ’ την οντότητα. Ίσως και του στάτους Σούπερ Λιγκ απ’ το στάτους Φούτμπολ Λιγκ. Ο δε Αρης, που είχε όλους τους λόγους του κόσμου να θέλει τον Μήτρογλου αλλά στην πραγματικότητα μπορούσε μονάχα να τον…κοιτάξει και μετά να τον υποστεί κιόλας ως φιλοξενούμενο στο «Βικελίδης», επιπλέον αντιμετωπίζει την απώλεια-Χαβίτο. Το παλεύει πλάθοντας μια νέα πραγματικότητα με τους εξτρέμ και τον σέντερ-φορ, μια πραγματικότητα που το να βγει (ο Ιάπωνας, ο Καστίγιο, ο Μπομπαντίγια) είναι περισσότερο προσευχή παρά βεβαιότητα.
Αν δεν βγει, η τιμωρία είναι ότι του χρόνου θα βλέπουν καμιά Καβάλα στο Γιουρόπα Λιγκ! Γενικώς το «ευ» δεν είναι «εν τω πολλώ». Εν τω πολλώ, κατά κανόνα είναι το ανερμάτιστο και το ασόβαρο. Καταμεσής της χρονιάς, το πανικόβλητο. Ο Αρης πήρε πέντε ξένους, κι έχει καινούργιο προπονητή. Ο Πανσερραϊκός πήρε έξι ξένους, κι έχει καινούργιο προπονητή. Ο Ηρακλής, ακριβώς το αυτό. Έξι ξένοι, καινούργιος προπονητής. Η Λάρισα πήρε επτά ξένους, κι έχει καινούργιο προπονητή. Κι η προθεσμία που έχουν οι καινούργιοι προπονητές να κάνουν το έρμο το κάρο με τις νέες ρόδες να στρίψει, τελειώνει…χθες. Οι μόνοι που δεν αλλάζουν προπονητή είναι ο Σπανός, ο Παπουτσάκης, ο Μπέος. Διόλου παράξενο, δεν τους κατέβαλε κανένας πανικός και χρειάστηκαν πολύ λιγότερα χειμερινά ψώνια.
Τη γη, άλλη μία φορά την κίνησαν αυτοί που απέμειναν να την κινούν στα χρόνια της ύφεσης. Ο σεΐχης (η αγοραπωλησία του Τζέκο ή η περίπτωση-Μάλαγα), ο Ρώσος (που ενδιαφέρθηκε κι αυτός, σαν τον…Παναθηναϊκό, στο 90’ κι έγινε ο πανικός των τελευταίων ωρών απ’ το Λίβερπουλ ως τη Λισσαβώνα), λίγο και ο Τούρκος (αυτή τη φορά της Μπεσίκτας), άντε και οι γείτονες του Μιλάνου, τέλος. Ο ΠΑΟΚ δεν τον είδε, τον δικό του σεΐχη, πουθενά και φυσιολογικά κουμπώθηκε. Σ’ ένα Αρίας, για τον οποίον ομολογώ ότι δεν σκαμπάζω γρι. Και στον Ετο, που είναι πολύ πιο ποδοσφαιριστής, απείρως πιο ποδοσφαιριστής, απ’ τον τσαρλατανάκο Μπουσαϊντί. Αλλ’ η βασική αποτυχία του ΠΑΟΚ ήταν ότι δεν μπόρεσε να ξεφορτώσει τον κύριο όγκο απ’ τη δική του μαζεμένη φύρα. Έχει κάμποση τέτοια, να «κάθεται» δίχως λόγο.
Μια κάποια εντύπωση, απ’ όσα καταλαβαίνω γύρω-γύρω, έκανε και το ότι βρήκε δουλειά στη Σάλκε ο Χαριστέας. Αν όντως έκανε εντύπωση, κακώς έκανε. Το όνομα-Χαριστέας είναι μπογιά που ακόμη περνάει στην κοινωνία της Μπουντεσλίγκα. Και ήταν τζάμπα, για τη θέση στο ρόστερ που άφησε κενή ο Γέντρισεκ. Και δίνει μια εξτρά επιλογή στο ψηλό παιγνίδι, που δεν είναι το φόρτε του Χούντελααρ και του Ραούλ. Όλα, λοιπόν, νορμάλ. Ο Μάγκατ, εξάλλου, ήδη συμπλήρωσε αισίως…40 προσλήψεις, αυτόν τον ενάμισι χρόνο στο κουμάντο της Σάλκε. Εξωφρενικό! Αν κάτι άξιζε πραγματικά τον κόπο να έχει κάνει εντύπωση, αυτό είναι το πόσο φτηνά του πούλησε η Ρόσενμποργκ τον υπέροχο ανασταλτικό Αναν. Το εξάρι της Γκάνας. Μόλις δυόμισι εκατομμύρια.
ΠΗΓΗ: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις