Ο Ανδρέας Δημάτος γράφει για την πρόκριση της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού και την πιθανή κατάκτηση του τροπαίου που μπορεί να είναι ισάξια με αυτή του 1983.
Σήμαινε πολλά για την ΑΕΚ το Κύπελλο Ελλάδας εκείνη την Τετάρτη 29 Ιουνίου του 1983, στον πρώτο τελικό του θεσμού, που έγινε στο κατάμεστο από 72.000 φιλάθλους ΟΑΚΑ. Και τότε είχε πάρει βαθιά ανάσα στα πέτρινα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Κανείς δεν ξέρει πως θα ήταν τα πράγματα, αν δεν υπήρχε η λύτρωση έστω από την κατάκτηση ενός κυπέλλου.
Και τότε όπως και τώρα θα βρει απέναντί της τον ΠΑΟΚ. Και τότε όπως και τώρα ο ΠΑΟΚ είναι πολύ καλός και μπορεί μάλιστα να χαρακτηριστεί ακόμα και καλύτερός της σαν ομάδα.
Αλλωστε και σε εκείνο τον τελικό, παρά το 2-0 με τα γκολ των Θωμά Μαύρου και Βαγγέλη Βλάχου (με εκείνο το απίστευτο σλάλομ μέχρι την περιοχή του Μλάντεν Φορτούλα), ο ΠΑΟΚ στο τελευταίο ματς του μεγάλου Γιώργου Κούδα είχε παίξει καλύτερα κατά διαστήματα. Και τότε όπως και τώρα η ΑΕΚ είχε τον δικό της... Μίτσελ.
Δεν ήταν άλλος από τον Ρόδιο επιθετικό Μανώλη Κώττη (για όσους τον θυμούνται ακόμα) που στον ημιτελικό απέναντι στον Ηρακλή, όταν όλα έδειχναν χαμένα από εκείνο το 3-0 της τρελής παρέας του Χατζηπαναγή είχε τρυπώσει σε μία ανύποπτη φάση στην περιοχή του γηραιού και είχε κάνει το 3-1 για να πάρει η ΑΕΚ την πρόκριση με 2-0 στη ρεβάνς της Νέας Φιλαδέλφειας.
Η διαφορά είναι ότι στην πορεία της προς τον τελικό του ΟΑΚΑ δεν είχε τότε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό, αλλά τον Ολυμπιακό με εκείνο το καταπληκτικό γκολ του Θωμά Μαύρου στο παλιό Καραϊσκάκη και με τον Κύπριο στόπερ Σταύρο Παπαδόπουλο να τον κυνηγά και να μην τον προλαβαίνει.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά για έναν σύλλογο, που παλεύει με νύχια και με δόντια, κόντρα σε μεγάλες αντιξοότητες, ίσως και κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό για να κρατήσει τη δυναμική της μεγάλης ομάδας. Οπως θα την κατέστρεφε για πολύ καιρό αυτό το 1-3 από τον Παναθηναϊκό και ένας αποκλεισμός που θα έμοιαζε με έναν ακόμα διασυρμό (από τις πολλές μεγάλες απογοητεύσεις των τελευταίων χρόνων), έτσι τώρα μετά το 2-3 και την πρόκριση βρίσκει δύναμη για να συνεχίσει με το όραμα ενός τίτλου, που για την ΑΕΚ δεν είναι μικρό πράγμα.
Είναι άλλη η ΑΕΚ της «χρυσής» δεκαετίας του '90, που ακόμα και οι χαμένοι τελικοί από τον Παναθηναϊκό, όταν κυριαρχούσε στο πρωτάθλημα, δεν της έλεγαν και τίποτα, και άλλη η ΑΕΚ του σήμερα...
Για την ΑΕΚ του σήμερα η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Και είναι πολλά τα εννιά χρόνια χωρίς τίτλο για την ΑΕΚ. Είναι το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία της χωρίς τίτλο. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο εφετινός θεσμός του κυπέλλου την γυρίζει 28 χρόνια πίσω, στην κατάκτηση του τροπαίου του 1983. Είναι πολλές οι συμπτώσεις.
Οπως και για τον Μανόλο Χιμένεθ σημαίνει πολλά πράγματα αν καταφέρει να οδηγήσει μία ομάδα την οποία ανέλαβε τρεις μήνες μετά την έναρξη της περιόδου στην κατάκτηση ενός τίτλου. Και είναι γεγονός ότι έχει άστρο ο Χιμένεθ. Το άστρο που είχε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στην πρώτη του σεζόν (1988-89) στον πάγκο της ΑΕΚ και την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου επαγγελματικού πρωταθλήματος. Και τότε άρχιζε ένα ωραίο παραμύθι.
Ο Χιμένεθ έχει ήδη δεθεί με αυτή την ομάδα, έχει αρχίζει να ταυτίζεται με τους οπαδούς της, έχει ήδη γίνει η κεντρική φυσιογνωμία μίας ομάδας που στέρεψε από είδωλα και από ηγέτες, που δικαίως αισθάνεται προδομένη από πολλούς στους οποίους πίστεψε και γνωρίζει πολύ καλά ότι με την κούπα του κυπέλλου στα χέρια του τα δεδομένα για αυτόν θα έχουν γίνει πολύ διαφορετικά και η δυναμική του τεράστια. Και η ΑΕΚ χρειάζεται κάποιον που θα δίνει όραμα. Κάποιον που θα συσπειρώσει εκ νέου σε μία εποχή με χαμένη πυξίδα. Μήπως εσείς γνωρίζετε κανέναν άλλο;
Είναι κάτι που προσπάθησε ο Μπάγεβιτς στην τρίτη του επιστροφή στον πάγκο της ΑΕΚ. Με μία ομάδα χωρίς ψυχολογία, ομάδα δουλεμένη στην προετοιμασία από άλλο προπονητή (όπως και τώρα για τον Χιμένεθ), μία ομάδα που δεν μπορούσε ούτε να βρει πρόεδρο, γνώριζε καλά πως το παιχνίδι θα γινόταν δικό του μόνο με επιτυχή κατάληξη στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό. Εναν τελικό προ διετίας, που από τη μία την ανέβασε στα ουράνια και στη συνέχεια της έβγαλε το εισιτήριο επιστροφής για τα... τάρταρα! Από τέτοια πηγαιν – έλα άλλο τίποτα η ΑΕΚ των τελευταίων ετών.
Από εκεί, άλλωστε, πηγάζει κυρίως η παραδοχή ότι η ΑΕΚ κάποια στιγμή εδικαιούτο μία πρόκριση, σαν αυτή που πήρε το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ. Ασχέτως αν έτσι όπως πήγε το ματς δεν την άξιζε, δεν έπρεπε να την πάρει και σχεδόν την είχε χάσει!
Συνήθως σε όλα αυτά τα θρίλερ των τελευταίων ετών τα ματς τελείωναν με τους παίκτες της Ενωσης να είναι πεσμένοι ανάσκελα στο έδαφος. Να... πανηγυρίζουν μία τέτοια πρόκριση δεν το θυμούνται ούτε οι ίδιοι! Για αυτό έφτασαν ακόμα και να φιλούν τις εικόνες στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ!
Και δεν μιλάμε για μία απλή πρόκριση. Μιλάμε για μία πρόκριση που είχε σχεδόν... σβήσει παρά το ότι η ΑΕΚ είχε να υπερασπισθεί ένα 0-2 στο πρώτο ματς συν ένα δικό της γκολ στο 13ο λεπτό της ρεβάνς. Ενα 3-0 στο 13' της ρεβάνς που η ΑΕΚ το ξόδεψε για πλάκα παθαίνοντας πανικό μετά τη γρήγορη αντίδραση του Τζιμπρίλ Σισέ και το γκολ δώρο μίας ολόκληρης άμυνας.
«Ο Θεός ήθελε να προκριθεί η ΑΕΚ» δήλωσε ο Μανόλο Χιμένεθ. Και δεν είχε άδικο. Το ήθελε ο Θεός! Οπως βεβαίως δεν την ήθελε κυπελλούχο Ελλάδας πριν από δύο χρόνια στο ίδιο γήπεδο στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Με παρόμοια εξέλιξη, με ένα τέτοιο γκολ του Ντάρμπισιρ στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας. Με ένα γκολ που δεν είχε έρθει από λάθος ενός ποδοσφαιριστή της, όπως στην περίπτωση του μοιραίου στρατιώτη Καρνέζη, αλλά από συνολικό μίας ολόκληρης ομάδας και από έναν επιθετικό που έπαιζε... ημιαναίσθητος.
Το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ ο Μίτσελ δεν ήταν ημιαναίσθητος, αλλά ένας ποδοσφαιριστής που ακόμα καλά καλά δεν έχει βρει τα πατήματά του, που δεν κατάφερε να μπει στο ματς στα περίπου δεκαεπτά λεπτά που αγωνίστηκε (αν και θα έπρεπε να έχει μπει νωρίτερα στη θέση του... σκασμένου Μάκου από το πολύ τρέξιμο στο πρώτο ημίχρονο) και που πρόλαβε στο δεύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα της ομάδας να γίνει ήρωας για τους οπαδούς της ομάδας του και να βγάλει την... υποχρέωση στον Μανόλο Χιμένεθ που τον έχει χαρακτηρίσει ποδοσφαιριστή ικανό για καριέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Αν κάνει βεβαίως... συνήθεια τέτοια γκολ, τότε είναι πιθανό ακόμα και να φορέσει τη φανέλα της Ρεάλ, αλλά το ζητούμενο στην δική μας περίπτωση είναι περισσότερο το άστρο του Μανόλο Χιμένεθ, το οποίο καθήλωσε ακόμα και τον Τζιμπρίλ Σισέ. Τόσο πολύ που αισθάνθηκε όπως πάνω κάτω τα όσα δήλωσε στην αίθουσα συνεντεύξεων Τύπου του ΟΑΚΑ.
Αν θέλουμε βεβαίως να αναφερθούμε και στη διαιτησία, προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Ο Παναθηναϊκός, μέσα στην δικαιολογημένη πίκρα του για έναν αποκλεισμό που ήρθε με τρόπο που δεν χωνεύεται (ειδικά όταν έχει κάνει το καλύτερο εφετινό του παιχνίδι και έχει δώσει σαν ομάδα τη δική του απάντηση) δεν μπορεί να βρει άλλοθι στον Παππά.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μείνει στα δύο γκολ της ΑΕΚ – δώρο από τον Καρνέζη, έστω και αν δεν πρέπει να «κάψει» τον νεαρό πορτιέρο, που θα χρειαστεί τεράστια ψυχική δύναμη για να ανακάμψει.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να σταθεί στην ευκαιρία που μόνος του χάνει -μαζί με το κοντρόλ- ο Λέτο για να κάνει το 1-4 σε μία από τις τρελές κούρσες του Τζιμπρίλ Σισέ στο φινάλε. Μπορεί και να σταθεί στον Αργεντινό της ΑΕΚ και συνονόματο του Σεμπάστιαν Λέτο, τον Σεμπάστιαν Σάχα, που ίσως ήταν και ο μοναδικός της παίκτης που πίστεψε στην ανατροπή, όταν όλα έδειχναν χαμένα και ανέλαβε από μόνος του το ρόλο του λίμπερο και της οργάνωσης του παιχνιδιού της ομάδας του στα τελευταία λεπτά, κάτι που έκανε πολύ καλύτερα από τον Μπλάνκο ο οποίος δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε τέτοιο ρόλο.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να σταθεί ούτε στα τριάντα δευτερόλεπτα πέραν του επτάλεπτου που διήρκεσε το ματς, ούτε πολύ περισσότερο στην αποβολή του Βύντρα. Την ώρα που η ΑΕΚ έπαιζε με... κιτρινισμένο τον αμυντικό της χαφ, Ντιόπ, από το 29' για φάουλ που δεν έκανε, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να παίζει με δέκα παίκτες από το 34' γιατί τότε ο Βύντρα θα έπρεπε να είχε δει την δεύτερη κίτρινη και όχι στο 73'.
Και μπορεί ο Σισέ να δήλωσε ότι θα το... προτιμούσε από την αποβολή στο πλάγιο, αλλά ο Παναθηναϊκός θα είχε μείνει με δέκα παίκτες στο 1-1 και όχι στο 1-3. Και θα ήταν πολύ πιο δύσκολο... Είναι άλλωστε ξεκάθαρο ότι ο άπειρος Παππάς έπαιζε Παναθηναϊκό μέχρι να γίνει το 1-3 και στη συνέχεια διευκόλυνε τις γιόμες απελπισίας των παικτών της ΑΕΚ προς την περιοχή του Καρνέζη.
Αυτό που έκανε ο Μίτσελ βλέποντας τον νεαρό πορτιέρο του Παναθηναϊκού να έχει φτάσει στη μικρή του περιοχή ήταν πολύ πιο ορθολογικό και δικαιώθηκε, έστω βεβαίως για να μπει ένα τέτοιο γκολ θα πρέπει την μπάλα να την σπρώξει στα δίχτυα και ο... Θεός που αποφάσισε ότι η ΑΕΚ είχε κάποια φορά κι εκείνη το δικαίωμα για κάτι τέτοιο.
Και είναι πολύ δύσκολο για τον οποιονδήποτε να μπει στην ψυχολογία του οπαδού της ΑΕΚ την ώρα που παραδομένος για μία ακόμα φορά στην απογοήτευση έβλεπε την μπάλα από το πόδι του Μίτσελ να καταλήγει στο βάθος της εστίας του Καρνέζη. Και έναν ποδοσφαιριστή που έμαθε πιθανότατα πριν από λίγες μέρες ότι υπάρχει μία ελληνική ομάδα με το όνομα ΑΕΚ να ξεσπάει σε λυγμούς καταλαβαίνοντας αυτόματα ότι είχε πετύχει κάτι που δεν ήταν σημαντικό μόνο για τον ίδιο.
Ο οπαδός της ΑΕΚ καταλαβαίνει πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια η απόσταση της ομάδας του και από τον Ολυμπιακό (του Κόκκαλη και του Μαρινάκη) και από τον Παναθηναϊκό (τουλάχιστον όσο κρατούσε η δυναμική των πολυμετοχικών) έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια όσο ίσως ποτέ ξανά από την ίδρυσή της και μετά. Και έχει μεγάλη ανάγκη να πατήσει και πάλι στα πόδια του, να αισθανθεί ότι θα δει και πάλι φως στο βάθος του τούνελ. Του αρέσει και αντέχει την ταλαιπωρία πολύ περισσότερο από τον οπαδό του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού αλλά κάπου απόκαμε... Μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για αυτό;
«Μην το λες αυτό» μου έλεγε τις προάλλες ο μεγάλος Στέλιος Σεραφείδης σε μία τυχαία συνάντηση που είχαμε, μετά το 0-4 από τον Ολυμπιακό Βόλου:
«Πάντα έτσι ήταν η ΑΕΚ από τη δική μας εποχή. Εκεί που σε πηγαίνει ψηλά και σε κάνει περήφανο, σου δίνει μία σφαλιάρα και δεν θέλεις να βγεις από το σπίτι σου. Και μετά πάλι από την αρχή, πάλι υπερήφανος, πάντα βρίσκει τον δρόμο της. Μέχρι να τον ξαναχάσει»... Μπορεί και να είναι έτσι! Να είναι ο λόγος της γοητείας μίας ομάδας που πάντα ήταν διαφορετική από τις υπόλοιπες μεγάλες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η ουσία όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια σχεδόν πάντα όταν κατάφερνε να φτάσει στη βρύση, ποτέ δεν έπινε νερό. Να σηκωθεί ψηλά και ενώ ήταν πεσμένη στο καναβάτσο, συμβαίνει μετά από πολλά χρόνια. Ενα τέτοιο ξεδίψασμα ήταν το γκολ του Μίτσελ. Μεγάλο ξεδίψασμα με τον τρόπο με τον οποίο επιτεύχθηκε.
Και η ΑΕΚ κάτι τέτοιο το είχε πολύ μεγάλη ανάγκη...
Y.Γ. 1 Είναι απαράδεκτο εν έτει 2011 οι οπαδοί μίας ομάδας να μπαίνουν ό,τι ώρα θέλουν μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Και η ΑΕΚ θα πρέπει να προσέξει γιατί στις τάξεις της ΕΛΑΣ υπάρχουν πληροφορίες ότι στις τάξεις των οπαδών της έχουν παρεισφρήσει τα πλέον επικίνδυνα άτομα που απειλούν με την πρώτη ευκαιρία για την επόμενη μεγάλη ταραχή σε ελληνικό γήπεδο. Η εικόνα του ΟΑΚΑ ήταν για μία ακόμα φορά απαράδεκτη πριν, στη διάρκεια και μετά το τέλος του ματς και δεν «σκεπάζεται» από την πρόκριση. Η αλητεία και η όποια αθλητική επιτυχία ποτέ δεν συμβαδίζουν.
Υ.Γ. 2 Καλά η διμοιρία των ΜΑΤ από την Αθήνα. Αλλά και ταξίαρχος μαζί;
ΠΗΓΗ: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις