Ο Δημήτρης Κριτής εξηγεί το (δικαιολογημένο) πάθος των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού κόντρα στην ΑΕΚ.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Λένε ότι οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ωστόσο είναι τόσο μεγάλο πράγμα η συνήθεια (ο κανόνας), που δίνει μυθικές διαστάσεις σε οποιεσδήποτε εκτροπές (τις εξαιρέσεις).
Το συλλογίζομαι συλλαμβάνοντας με έκπληξη τον εαυτό μου σχεδόν εκστασιασμένο από το γεγονός ότι παρακολούθησα έναν Παναθηναϊκό που μετά το 1-0 έψαχνε για δεύτερο γκολ, μετά το 2-0 για τρίτο, ακόμη και μετά το 2-1 περισσότερο έψαχνε να επιτεθεί και λιγότερο να περιφρουρήσει τη νίκη.
Όταν όμως έχεις συνηθίσει να βλέπεις έναν Παναθηναϊκό, ο οποίος -ιδιαίτερα στα μεγάλα παιχνίδια- μόλις πάρει το προβάδισμα, στρογγυλοκάθεται στο αποτέλεσμα και περιμένει το σφύριγμα της λήξης, ε, όσο να ‘ναι μία έκσταση την παθαίνεις.
Και συγχωρήστε μου την ελαφρότητα της προσέγγισης, αλλά κάπου αισθάνθηκα και τους ίδιους τους παίκτες του Παναθηναϊκού εκστασιασμένους από τη διάθεσή τους να «σκοτώσουν» τον αντίπαλο, τόσο που σε συνδυασμό με την κόπωση της μεσαίας γραμμής (και τη φρεσκάδα του Σκόκο), επέτρεψαν τα κενά που έδωσαν την ευκαιρία στην ΑΕΚ να απειλήσει όσες φορές το κατάφερε στο δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο!
Δεν ξέρω αν το ταμείο που θα γίνει στο τέλος της χρονιάς για τον Ζεσουάλδο Φερέιρα θα έχει θετικό πρόσημο τέτοιο που να του εξασφαλίσει συνέχιση της θητείας του στον πάγκο των «πρασίνων», αλλά αν στο μεταξύ έχει καταφέρει να ξεριζώσει αυτό το μελάνωμα στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, αν έχει πετύχει να επιβάλλει ως νοοτροπία τη θέληση για εμφατικές νίκες και όχι απλά «τρίποντα», η προσφορά του θα είναι –κατά την ταπεινή μου γνώμη- ανεκτίμητη.
Ας αναρωτηθούν οι φίλοι του Τριφυλλιού πόσες φορές δεν σιχτίρισαν την απουσία διάθεσης να εξοντωθεί ο αντίπαλος. Πόσες φορές έφτασαν να νικούν ντέρμπι και να αισθάνονται άδειοι από το γεγονός ότι το σκορ δεν ήταν ανάλογο της δυναμικότητας ή εν πάση περιπτώσει την εικόνας των ομάδων στο χορτάρι.
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκαν ως πότε ο Παναθηναϊκός θα εξαντλεί και το ακροτελεύτιο όριο της μεγαλοψυχίας κάθε φορά που ο αντίπαλος είναι στο καναβάτσο, αρνούμενος να τον «σκοτώσει», αρκούμενος στη νίκη.
Μπορεί να λειτουργώ παρορμητικά, μπορεί να εκφράζομαι υπερβολικά, αλλά όλο αυτό το νιώθω ως μία τεράστια οφειλή του συλλόγου απέναντι στον κόσμο του, τέτοια που αν υπήρχε ποδοσφαιρικός Τειρεσίας, ο σύγχρονος Παναθηναϊκός θα ήταν επιφανές μέλος στις λίστες του.
Σίγουρα δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα από ένα και μόνο παιχνίδι. Μπορεί και να αποδειχθεί ότι η συγκεκριμένη διάθεση των πρασίνων, ήταν απλά ένα «τέρας» που εξέθρεψε ο ποδοσφαιρικός εγωισμός κόντρα σε μία ομάδα που κατάφερε ως μακράν υποδεέστερη σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια κυπέλλου να βγει τη μία φορά νικήτρια και την άλλη ηττημένη αλλά και πάλι κερδισμένη.
Ο Πορτογάλος πάντως, στη σχετική ερώτηση στη συνέντευξη τύπου, υποστήριξε ότι πρέπει να πείσει τους παίκτες του ότι ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης είναι μονόδρομος ή μάλλον πιο σωστά, ο ασφαλέστερος δρόμος για την κατάκτηση τίτλων.
Υ.Γ.1: Τα παραπάνω είναι το ρεζουμέ από το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που (με ενοχή, ομολογώ) νιώθω όταν εισπράττω την έκσταση μερίδας του κόσμου με τον Λέτο.
Δεν μπορεί να βλέπω μόνο εγώ ότι ο Αργεντινός είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά επιπόλαιος. Δεν μπορεί να δυσκολεύομαι μόνο εγώ να βρω ουσία στις μαγικές του ενέργειες και να περιορίζομαι στο γκολ του τελικού κυπέλλου με τον Άρη και μια-δυο ασίστ.
Όταν όμως ο Παναθηναϊκός έχτιζε διαρκώς ομάδες συνόλου, όταν ψάχνεις για παίκτες που πήγαιναν στο ένας εναντίον ενός και εξευτέλιζαν τον προσωπικό τους αντίπαλο και με δυσκολία απασχολείς τα δάκτυλα ενός και μόνο χεριού την τελευταία δεκαετία, δεν έχεις δικαίωμα να κατηγορήσεις κανέναν για το μακρόσυρτο «ωωω» που συνοδεύει κάθε ντρίμπλα του Λέτο στο ΟΑΚΑ.
Υ.Γ.2: Δεν φαντάζομαι ότι το ματς στο γήπεδο (και όχι πια στάδιο διάολε, έλεος!) Καραϊσκάκη προσφέρεται για γκολ και θέαμα, όπως ίσως με αυξημένες πιθανότητες θα συνέβαινε αν ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο (ναι, έχει και στίβο γύρω γύρω). Αλλά από την άλλη, δεν θα ήταν ονειρικό να συμβεί, ακόμη κι αν η διαφορά των τεσσάρων (σε αυτή την περίπτωση) βαθμών, παραμένει μεγαλούτσικη για να ανατραπεί;
ΠΗΓΗ: conta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις