Κάποιος, κάπου, κάποτε έγραψε πάνω σε έναν τοίχο το εξής αλαζονικό, αυτοσαρκαστικό, αλλά προ πάντων μακάβριο σύνθημα: "Ο Χριστός πέθανε, ο Αϊνστάιν πέθανε κι εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά τώρα τελευταία...". Γράφει ο Βασίλης Σκουντής.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς το σύνθημα μου 'ρθε στο μυαλό, ακούγοντας ότι ο Κώστας Πηλαδάκης αποφάσισε να αποσυρθεί από την προεδρία της Λάρισας και από τα κοινά του ελληνικού ποδοσφαίρου, τουτέστιν πήρε τα κουβαδάκια του και πήγε να παίξει σε άλλη παραλία...
... που, ένεκα του status του ανδρός, φαντάζομαι πως θα 'ναι κι αυτή αρκετά κοσμική!
Θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, αυτό ήταν αναμενόμενο, μετά τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες: πρώτα ο υποβιβασμός της Λάρισας, ύστερα η αποτυχημένη απόπειρά της να μείνει στη Super League, εν συνεχεία η κακή πορεία στη Football League, συν τα παρελκόμενά της, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων...
...ε, διάολε, πόσο καιρό ακόμη θα άντεχε να κυνηγάει ο Πηλαδάκης τους ανεμόμυλους;
Το έχω ξαναγράψει ότι ο λεγάμενος μου είναι συμπαθής, αλλά ακόμη κι αν δεν συνέβαινε αυτό, πάλι θα έβρισκα κάμποσα δικαιολογητικά στην απόφασή του να αποσυρθεί από την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή...
Αμ το άλλο; Δεν είναι ο πρώτος που φεύγει ούτε ο μόνος, αλλά του έλαχε ο κλήρος να γίνει ο τελευταίος από την τάξη του 2005!
Ως τάξη του 2005 (και για να εξηγήσω, μετά από ώρα το σύνθημα του προλόγου) εννοώ τους νεαρούς κυρίους, που συντάχθηκαν εκείνη τη χρονιά με τον πρεσβύτερο Χρήστο Πανόπουλο και αποφάσισαν να κάνουν τη δική τους επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο της ΕΠΑΕ, των "δεινοσαύρων" και των αγκυλώσεών της...
... αλλά, φευ, ο ένας μετά τον άλλον αποδείχθηκαν όλοι τους λιγότερο σκληροί και περισσότερο ευάλωτοι απ' όσο θεωρούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους!
Το εννοώ αυτό, διότι διαδοχικά κατέβηκαν από το τρένο ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και τώρα ο Κώστας Πηλαδάκης, που είχαν πρωτοστατήσει στη δημιουργία της Super League, με το όραμα να δημιουργήσουν όχι μόνο ένα ποιοτικότερο πρωτάθλημα, αλλά ένα καλύτερο ποδόσφαιρο!
Εκτός από τους τέσσερις "νεαρούς κυρίους", όπως με κάποια δόση ειρωνείας τους είχε χαρακτηρίσει τότε ο Βίκτωρ Μητρόπουλος, ο οποίος μάλιστα αναρωτιόταν "να δω πόσο ισχυρή θα είναι η συμμαχία τους, όταν θα πέσουν οι πιστολιές για το πρώτο πέτσινο πέναλτι", στην πορεία εγκατέλειψαν τον αγώνα και άλλοι συνομήλικοι και ομοϊδεάτες τους...
Δεδομένου, λοιπόν, ότι το παλαιοκομματικό σύστημα αποδείχθηκε ισχυρότερο και από τον Θοδωρή Ζαγοράκη και από τον Κώστα Τσακίρη, ευλόγως τίθεται το ερώτημα "τι έχουν τα... νέα και ψοφάνε", αλλά αυτή είναι όντως μια μεγάλη κουβέντα...
Σε πρώτη ανάγνωση ο καθένας θα μπορούσε να τους τσουβαλιάσει όλους αυτούς και να τους κατηγορήσει ως λιποτάκτες, ως ριψάσπιδες, ως φυγόμαχους και (για να θυμηθώ μια δηκτική ατάκα του Τσόρτσιλ για έναν πολιτικό αντίπαλό του), ως πολλά υποσχόμενους νέους, οι οποίοι εντέλει αποδείχτηκε ότι απλώς υπόσχονταν πολλά!
Δεν είναι όμως σώνει και καλά έτσι, επειδή έτσι νομίζουμε κι αυτό το είπε σαφώς ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011, όταν στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου έπλεξε το εγκώμιο του εχθρού, πλην συμπολεμιστή του Πέτρου Κόκκαλη...
"Εάν δεν είχε καρατομηθεί με συνοπτικές διαδικασίες, ώστε να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για να κατακτήσει ο Ολυμπιακός άλλο ένα πρωτάθλημα, το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν πολύ διαφορετικό" είπε τότε ο Τζίγγερ βάζοντας στο τραπέζι (όχι ένα άλλοθι, αλλά) ένα σοβαρό θέμα προς συζήτηση...
Ο Πηλαδάκης πάλι το 'ριξε στον Καζαντζάκη και τις προάλλες που ανακοίνωσε την αποχώρησή του επικαλέστηκε -με μια μικρή παράφραση- τη φράση που είναι γραμμένη στην επιτύμβια στήλη του μεγάλου συγγραφέα!
Ο τελευταίος των Μοϊκανών της τάξης του 2005 είπε "δεν περιμένω τίποτα πλέον και δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει κάτι" και επί τη ευκαιρία αυτής της αναφοράς, μου 'ρθε στο μυαλό μια άλλη αποφθεγματική ρήση του Καζαντζάκη: "Δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν μονάχα άνθρωποι, που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι εκείνου που τις κουβαλάει"!
Ο Πηλαδάκης υπήρξε ιδεολόγος του ποδοσφαίρου και επειδή δεν είναι δα και κοντός, νομίζω ότι κράτησε ψηλά τις ιδέες του και τις υπερασπίστηκε μέχρι τελικής πτώσεως: υπέπεσε βεβαίως και σε σοβαρά λάθη, παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του, αλλά στον αντίποδα άφησε ως διαθήκη στη Λάρισα την επιστροφή στην Α' Εθνική, ένα Κύπελλο Ελλάδας και κυρίως ένα αξιοζήλευτο γήπεδο...
Αφησε επίσης περισσότερους εχθρούς και λιγότερους φίλους απ' όσους μετρούσε κατά την είσοδό του, ένα λάβαρο το οποίο (για να χρησιμοποιήσω την ατάκα του) μπορεί να το σηκώσει ακόμη και στους πάγους της Αλάσκα, εμπειρίες από "κουμπωμένα ματσάκια και οφσάιντ από πλάγιο" και όλα αυτά που τον έκαναν να μην αισθάνεται πολύ καλά τώρα τελευταία!
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις