Πέρα από το ελληνικό μεταγραφικό παζάρι, που έχει πάντα τις ιδιαιτερότητές του και τις ιστορίες του, η σημαντικότερη, από τη μεριά μου ασχολίαστη, είδηση του δεκαημέρου ήταν η πρόσληψη του Κάρλο Αντσελότι  στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Έξω ξαναγράψει, πολλά χρόνια πριν νομίζω, ότι ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο καλύτερος «προπονητής- διαχειριστής» του καιρού μας. Είναι νομίζω κατανοητό ότι όλοι οι προπονητές δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Υπάρχουν οι «προπονητές μάνατζερ», που έχουν λόγο για όλα και δεν θέλουν κανένα δίπλα τους, συγκεντρωτικοί άνθρωποι όπως ήταν ο Φέργκιουσον (ο καλύτερος όλων), ο Βενγκέρ, ίσως κι ο Μουρίνιο. Υπάρχουν οι «προπονητές εμψυχωτές» που ποντάρουν στην ψυχολογία και τη δύναμη του γκρουπ, σπάνιοι άνθρωποι όπως ο Χάινκες, ο Τραπατόνι, ο Κόντε. Υπάρχουν οι «προπονητές παιδαγωγοί» που βελτιώνουν ομάδες, αλλά κυρίως ποδοσφαιριστές, ικανότατοι επιστήμονες όπως ο Γκουαρντιόλα, ο Κλοπ, ο Χίντινκ. Υπάρχουν οι «προπονητές προφήτες» που παιδεύονται να διδάξουν κάτι διαφορετικό ξεπερνώντας τα συνηθισμένα της χώρας που δουλεύουν ή πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, παρεξηγημένες ιδιοφυΐες όπως ο Μπενίτεθ, ο ξεπερασμένος αλλά πάντα ενδιαφέρον Ζέμαν, ο Μπιέλσα. Και υπάρχουν και οι καλοί διαχειριστές, επαγγελματίες που θέλουν να είναι το σωστό γρανάζι μιας μηχανής και τίποτα παραπάνω. Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο καλύτερος μιας κατηγορίας που όλο και μεγαλώνει. Ο  Μαντσίνι, ο Πελεγκρίνι, ο Αλέγκρι, ο Μπλαν δεν είναι διαφορετικοί από αυτόν. Είναι απλώς λιγότερο άξιοι.   

Προπονητής

Στη μέχρι τώρα δουλειά του σε ομάδες όπως η Μίλαν, η Γιούβε, η Παρί Σεν Ζερμέν η σοφία του διαχειριστή Αντσελότι έγκειται στο ότι  δεν κάνει πολλά και δεν χαλάει ό,τι βρίσκει. Συνήθως συντηρεί μια ομάδα που αναλαμβάνει γνωρίζοντας ότι ο καλύτερος προπονητής είναι ο χρόνος. Επίσης σχεδόν ποτέ δεν παρεμβαίνει στη δουλειά των τεχνικών διευθυντών και των παραγόντων, τους αφήνει να κάνουν ότι επιλογές θέλουν και ποτέ δεν απαιτεί. Ο Αντσελότι δεν προσπάθησε σε καμία ομάδα του να φτιάξει μια δυνατή ενδεκάδα, αλλά πάντα θέλει ένα δυνατό ρόστερ: δεν φοβάται να κάνει επιλογές και έχει πάντα τη βεβαιότητα ότι θα το διαχειριστεί σωστά. Αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι και λίγο.

Σφουγγάρι

Η δύναμη του συγκεκριμένου προπονητή είναι η ικανότητά του να λειτουργεί σαν σφουγγάρι προστατεύοντας τους παίκτες του, παρά τις διαφορές και τους καυγάδες. Στη Μίλαν κατά καιρούς είχαν τσακωθεί οι πάντες μαζί του, χωρίς πρόβλημα. Ο Μαλντίνι δεν του μιλούσε ένα χρόνο όταν αυτός τον πρωτοχρησιμοποίησε σαν κεντρικό αμυντικό. Ο Ριβάλντο, που ήθελε όλη η ομάδα να τρέχει για χάρη του, είχε τυπικές σχέσεις μαζί του. Ο Ζέεντορφ του έκανε μούτρα όταν υποχρεώθηκε να παίζει στα πλάγια πατώντας περιοχές του γηπέδου σχεδόν άγνωστες. Ο Ιντζάγκι είχε θυμώσει γιατί είχε γίνει δώδεκα φορές αλλαγή σε ένα πρωτάθλημα ενώ ήταν πρώτος σκόρερ. Κάποτε σε ένα ματς κόντρα στην Πάρμα το 2005, αν θυμάμαι καλά, ο Σεφτσένκο του πέταξε την μπλούζα τη στιγμή που έγινε αλλαγή: τρεις μέρες αργότερα έκρινε με ένα δικό του γκολ ένα ημιτελικό στο Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην PSV.

Θρίαμβος

Αυτό που έχει σημασία πάντα για τον Αντσελότι είναι να παίζουν οι παίκτες του με τον τρόπο που γουστάρουν. Κάποτε στη μεσαία γραμμή της Μίλαν έπαιζαν τρία δεκάρια (ο Ζέεντορφ, ο Πίρλο και ο Κακά) με τις ευλογίες του, αλλά και με την υποχρέωση να πρεσάρουν τον αντίπαλο και να κυνηγούν την μπάλα σαν τρεις Καραγκούνηδες με μεγαλύτερη κλάση! Πέρυσι κόντρα στη Μπαρτσελόνα η Παρί Σεν Ζερμέν έπαιξε ένα καταπληκτικό άναρχο ματς με τον Λαβέτσι, τον Παστόρε, τον Λούκας Μόουρα και τον Ιμπραΐμοβιτς εντελώς χύμα! Νόμιζες ότι όλοι αυτοί δεν ακολουθούν τις οδηγίες του, αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτός σέβεται και ποντάρει στο κέφι  τους!

Χάρισμα

Κατανοώ γιατί τον επέλεξε η Ρεάλ. Μετά από τρία χρόνια δικτατορίας του Μουρίνιο ήθελε κάποιον που θα κάνει αποφόρτιση στο μυαλό των παικτών της: ένα προπονητή που να μην είναι πολύ προπονητής! Ο Αντσελότι έχει αυτό ακριβώς το χάρισμα. Νωρίς συμβιβάστηκε με την κλάση των παικτών του και τους διοικεί αναγνωρίζοντας ότι είναι κατώτερός τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι τον σέβονται, αμφιβάλω όμως αν υπάρχει ένας από τους παίκτες του που να πιστεύει ότι ο προπονητής του έχει κάτι νέο να του διδάξει. Η εξυπνάδα του προπονητή είναι ότι  μαθαίνει στους παίκτες του να μην περιμένουν πολλά,  να συνηθίζουν κάπως την απουσία του. Είμαι περίεργος αυτή η διαχειριστική αυτοδιαχείριση πού θα οδηγήσει τη «βασίλισσα»…

Εκπλήξεις

Είναι κρίμα ότι οι μικροί αποκλείστηκαν από το Μουντιάλ των Νέων τη στιγμή που το τουρνουά άρχισε να γίνεται συναρπαστικό. Στα πρώτα ματς της φάσης των «16» έγινε το «έλα να δεις» και ο αποκλεισμός της Εθνικής μας από το Ουζμπεκιστάν δεν ήταν η μοναδική έκπληξη. Χθες, μετά από ένα καταπληκτικό ματς γεμάτο ανατροπές, η Γκάνα απέκλεισε την Πορτογαλία – τρίτο φαβορί στη διοργάνωση, κερδίζοντάς τη με 3-2 κι ενώ έχανε στο 80' με 1-2: σας είχα γράψει ότι η Γκάνα είναι από τα μεγάλα αουτσάιντερ. Έκπληξη ήταν και ο αποκλεισμός της πολύ δυνατής Νιγηρίας από την Ουρουγουάη που στον πρώτο γύρο δεν είχε δείξει και πολλά: οι Νιγηριανοί έμειναν με δέκα παίκτες από νωρίς, ο Ολαϊτάν δεν κατάφερε να παίξει ως αμυντικό χαφ μόνος (!) μπροστά από την άμυνα, όλα έγιναν πολύ δύσκολα όταν χρειάστηκε να κυνηγήσουν το σκορ. Εύκολα πέρασαν μόνο οι Γάλλοι τους Τούρκους, ενώ τα χρειάστηκαν και οι Ισπανοί: βρέθηκαν να χάνουν από το Μεξικό με 1-0 στο 2ο λεπτό, ο πολύ καλός Μεξικανοαμερικάνος τερματοφύλακας Σάντσες κατέβασε τα ρολά και οι Ισπανοί βρήκαν το γκολ της πρόκρισης από τον Τζέσε Ροντρίγκες στο 92': η μπάλα άλλαξε και πορεία μετά το σουτ του γιατί βρήκε σε πόδι αμυντικού! Ψιλοέκπληξη και ο αποκλεισμός της Κροατίας από τη Χιλή: οι πιτσιρικάδες Χιλιάνοι είχαν πρόβλημα με το δυνατό παιχνίδι της Κροατίας στην αρχή, αλλά όσο η ώρα περνούσε και η κόπωση ερχόταν, η τεχνική του Καστίγιο και του Φουέντες έκαναν τη διαφορά.

Μετά από δυο γύρους έχουν αποκλειστεί οι 5 από τους 7 εκπροσώπους της Ευρώπης: έξω εμείς, οι Τούρκοι, οι Πορτογάλοι, οι Κροάτες, οι Άγγλοι. Όχι τυχαία: Αφρικάνοι, Λατινοαμερικάνοι, Ασιάτες βλέπουν το τουρνουά ως ευκαιρία καριέρας.       

Φταίω...

Τη βεβαιότητά τους εκφράζουν μέλη της ελληνικής αποστολής ότι η φυγή μου από την Τουρκία την Κυριακή χάλασε τα γούρια και ήταν ένας λόγος της κακής εμφάνισης και του αποκλεισμού από τους Ουζμπέκους. Μολονότι η επιστροφή ήταν προγραμματισμένη, αποδέχομαι την ευθύνη: φταίω κι εγώ. Το κάνω για να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα να κατηγορηθούν ως γκαντέμηδες οι δυο που έφτασαν στο μακρινό Γκαζιαντέπ μετά από μένα, μαυρισμένοι μάλιστα λόγω διακοπών. Αναφέρομαι στον Λεωνίδα Βόκολο και τον Τάκη Φύσσα, που ήταν κοντά στην ομάδα στο τελευταίο της στην Τουρκία ματς…

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS