Αν ο Τάτος ήταν ο Ζιντάν...

Ο Παναθηναϊκός θα τεστάρει την προοδό του κόντρα στον Αστέρα. Αλλά το ματς της αγωνιστικής είναι το Άρης - Παναιτωλικός, γιατί ο Άρης κινδυνεύει φέτος περισσότερο από πέρυσι.

Πέρυσι ποτέ δεν πίστεψα ότι θα υποβιβαστεί ο Άρης: οι εμφανίσεις του στα ντέρμπι στο «Κλ. Βικελίδης» ήταν για μένα η απόδειξη ότι το υλικό του δεν ήταν σκάρτο. Η ομάδα κινδύνευσε να πληρώσει σοβαρά διάφορα μπλεξίματα προπονητών, που πνίγηκαν σε μια κουταλιά νερό και στο τέλος τα κατάφερε γιατί ο πρακτικός Σούλης Παπαδόπουλος έβαλε τάξη στο προηγούμενο χάος. Ο περσινός Άρης είχε εννέα παίκτες που ασυζητητί έπρεπε να παίζουν γιατί ήταν καλύτεροι από τους υπόλοιπους: μιλάω για τον Πουλίδο, τον Παπαζαχαρία, τον Ζαραδούκα και τον Κασναφέρη στην άμυνα, τον Παπαστεριανό, τον Κοέλιο και τον Τάτο στη μεσαία γραμμή και τον Γιαννιώτα και τον Αγάνθο στην επίθεση. Ο Σούλης κατέληξε στον Διούδη για τη θέση του τερματοφύλακα, και από τους πολλούς καλούς υπόλοιπους μικρούς (Διαμαντάκο, Οικονομόπουλο, Τριανταφυλλάκο, Σουνά, Νταμαρλή, Ηρακλή κ.λπ.) χρησιμοποιούσε ως βασικό έναν ανάλογα με τη δυσκολία του ματς. Αν έλειπε κάποιος από τους εννιά βασικούς έπαιζε κι ένας μικρός ακόμα: όταν π.χ. τιμωρήθηκε ο Αγάνθο, βρέθηκε χώρος για τον Διαμαντάκο και τον Τριανταφυλλάκο. Με τον ερχομό του στη Σαλονίκη σταμάτησαν οι πρωτοτυπίες: η ομάδα βρήκε τον δρόμο της.

Ατυχία

Η ατυχία του Άρη ήταν ότι δεν είχε διοικητική συνέχεια. Η νέα φυγή του Σκόρδα και κατά συνέπεια και του προπονητή, είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί στα πράγματα ως νέος πρόεδρος ο Ηλιάδης και σε ρόλο τεχνικού διευθυντή ο Μούτας. Για λόγους που έχουν να κάνουν και με τα οικονομικά, οι δύο αποφάσισαν να φτιάξουν τον Άρη από την αρχή χωρίς να υποψιάζονται το μπέρδεμα που θα προκαλούσαν. Οι δύο δεν είχαν και την ίδια ιδέα για το τι χρειάζονταν. Ο μεν Ηλιάδης π.χ. ήθελε τον Τάτο, ο δε Μούτας όχι.

Παρασύρθηκε

Έχοντας χάσει σχεδόν όλη την περσινή άμυνα (Παπαζαχαρίας, Ζαραδούκας, Κασναφέρης έφυγαν) ο Χατζηνικολάου δούλεψε στην προετοιμασία δίνοντας βάρος πιο πολύ στο ανασταλτικό κομμάτι. Εκτιμώ ότι παρασύρθηκε λίγο πιστεύοντας ότι στην επίθεση χάρη στον Τάτο και στην πείρα του νεοφερμένου Ουντόζι, θα αποδειχτούν χρήσιμοι ο Μανιάς (που δεν είχε παίξει ποτέ στη Σούπερ Λίγκα) και ο ταλαντούχος, αλλά άγουρος Σταυρόπουλος: η δυσκολία στο γκολ μαρτυρά πως ο Ουντόζι υπερεκτιμήθηκε, τον δε Τάτο τον παιδεύουν! Από όλες τις διατάξεις που έχουν δοκιμαστεί, η εφετινή είναι αυτή που τον δυσκολεύει περισσότερο. Στο 4-3-3, ο Τάτος καταλήγει να βρίσκεται περικυκλωμένους από αντιπάλους και με συμπαίκτες στα χαφ που είναι αργοί (Παπαδόπουλος, Έλσνερ) ή που δεν κινούνται πολύ χωρίς την μπάλα (Μανιάς, Σταυρόπουλος, Τριανταφυλλάκος). Ο Τάτος στους, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστους χώρους που έχει στη διάθεσή του δεν βρίσκει κανένα ελεύθερο για να δώσει την μπάλα (πλην του Ουντόζι που μοιάζει να τον καταλαβαίνει) και μοιραία κλείνεται: θα το πάθαινε και ο Ζιντάν! Μόνο στην Ξάνθη, όταν ο Άρης έπαιξε με ένα χαφ παραπάνω κατάφερε να κάνει πράγματα, αλλά ο Μιλίνκοβιτς τον άλλαξε νωρίς, γιατί τον είδε κουρασμένο.

Λάθος

Το λάθος που έγινε στον Άρη είναι ότι δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε η περσινή ομάδα. Οι διοικητικοί πίστεψαν ότι η ομάδα σώθηκε γιατί βρήκε στο τέλος καλόβουλους και αδιάφορους αντιπάλους. Πιθανόν και να ισχύει αυτό, αλλά όταν χάνεις έξι - επτά από τους περσινούς σου βασικούς, είναι δύσκολο να τους αντικαταστήσεις με καλύτερους χωρίς να έχεις χρήματα κι έχοντας και περιορισμούς στις μεταγραφές. Ο Μιλίνκοβιτς δεν καλείται να λύσει ένα πρόβλημα - ψάχνει να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή και μάλιστα βασιζόμενος σε αρκετούς που πέρυσι ήταν ρεζέρβες. Με βάση τα όσα έχουν δει τα μάτια μου, ο Άρης ομάδα γίνεται αν βρει έναν ηγέτη σε κάθε γραμμή. Στην άμυνα αυτός είναι ο Πουλίδο και κανείς άλλος. Στη μεσαία γραμμή πρέπει να κινηθεί λειτουργικά γύρω από τον Τάτο (που χρειάζεται δίπλα του τρεις παίκτες) και στην επίθεση πρέπει να ελπίζει πως ο Αγάνθο (με τη βοήθεια του χαμάλη Ουντότζι) θα βάλει τα γκολ που πέτυχε πέρυσι. Οι άλλοι αμφιβάλλω αν υπάρχουν.

Επικίνδυνος

Ο Παναιτωλικός έρχεται γκαζωμένος μετά την καλή εμφάνιση με τον Ολυμπιακό. Μακριά από το Αγρίνιο δεν έχει παίξει ακόμα καλά πράγμα που τον καθιστά διπλά επικίνδυνο. Η ομάδα του Χάβου έχει ό,τι λείπει από τον Άρη: μια σειρά. Αυτή που ο Άρης βρήκε αργά πέρυσι χάρη στον Σούλη.