. Είδα μια Μπενφίκα μπλαζέ και επηρμένη, που άνευ Γερμανικής... βοήθειας και κάλπικου γκολ, δεν θα ήταν και μεγάλη έκπληξη, στο φινάλε να την πλήρωνε ακριβά αυτήν την νοοτροπία της.

Είδα τον προπονητή του ΠΑΟΚ να σχεδιάζει ένα παιχνίδι με στρατηγική επιλογή να πάει για καμιά ώρα τουλάχιστον για το “μηδέν” και να επιχειρήσει μετά με αλλαγές προσώπων, διάταξης, ίσως σχήματος και τακτικής, να πάρει κάτι παραπάνω. Προφανώς αισθάνθηκε πως μια πιο επιθετική προσέγγιση αυτού του αγώνα, θα έκρυβε αυτοκτονικές τάσεις...

Είδα εντεκάδα με γεμάτο από κόσμο άξονα, να κάνει την ανάπτυξη της Μπενφίκα από κει αδύνατη και αμυντικές βοήθειες στις πτέρυγες από τα εξτρέμ, να μην επιτρέπουν ως το 60΄ να γίνει η πορτογαλική κατοχή μπάλας ιδιαιτέρως ενοχλητική ή απειλητική.

Είδα αναμονή στα τρία τέταρτα και το μισό γήπεδο και προσπάθεια για αντεπιθέσεις, κυρίως από τ αριστερά. Φαντάζομαι πως έχοντας στον πάγκο ένα σωρό επιθετικά όπλα, το σχέδιο ήταν μετά το 60΄, να περνούσαν φρέσκα πόδια στο γήπεδο, με δημιουργικό κι εκτελεστικό προσανατολισμό (Στοχ, Σάλπι, Λούκας, Βούκιτς), ώστε να κυνηγήσει η ομάδα τη γκολ της νίκης.

Είδα τα πάντα να πηγαίνουν βάσει προγράμματος, εκτός από το γκολ – φάντασμα που ήρθε μετά από ένα τέταρτο κυριαρχίας του ΠΑΟΚ στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, λόγω αβλεψίας βοηθού και διαιτητή.

Είδα τον προπονητή να ποντάρει σε Κίτσιου (που εκείνος τον καθιέρωσε βασικό πλάγιο μπακ φέτος απ το πουθενά), Κάτσε (που ο Στέφενς πρωτοστήριξε δημοσίως όταν ήταν ανενεργός), Μαντούρο (που δικαιούται να πιστεύει πως θα δώσει κάτι παραπάνω για εκείνον που τον έφερε), Ολίσε (που κανείς δεν τον πίστεψε στον ΠΑΟΚ όσο τον πιστεύει ο Ολλανδός) Γλύκο, Λίνο, Αθανασιάδη (που έχουν αποδειχθεί “λίρα εκατό”), Ινσαουράλδε (που ήταν ο μοναδικός διαθέσιμος κανονικός στόπερ του ρόστερ), Κατσουράνη (που ό,τι κι αν συμβαίνει μεταξύ τους, περιμένει πάντα να λειτουργεί σαν αληθινός αρχηγός), Λάζαρ (που του έδωσε την καλύτερη ευκαιρία να βγάλει θετικές αντιδράσεις λόγω εγωισμού και ποιότητας) και Νίνη (προσφέροντάς του ίσως μία από τις τελευταίες χρυσές ευκαιρίες της φετινής σεζόν, να δείξει αν διαθέτει ακόμη κάτι από την χρυσόσκονη με την οποία μπούκαρε πριν λίγα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο).

Είδα ότι κράτησε στον πάγκο τον Γκσμπούρνικ (άνευ ανάγκης εξηγήσεων), τον Σάλπι (επειδή και για ένα λεπτό να του πεις να μπει, θα μπει και θα τα δώσει όλα), Στοχ και Λούκας (μάλλον γιατί δεν μαρκάρουν, δεν γυρίζουν, δεν βοηθούν ποτέ τα μπακ κι αυτό σήμερα δε θα οδηγούσε σε όμοφρη νύχτα...), Βούκιτς (γιατί όλες οι σημαντικές συνεισφορές του έγιναν όταν μπήκε αλλαγή) και τους Σκόνδρα, Τζαβέλλα για εναλλακτικές στα άκρα και το κέντρο της άμυνας.

Είδα άλλους να ανταπεξέρχονται, άλλους να δυσκολεύονται, όλους να προσπαθούν και λίγους τελικώς να διακρίνονται. Δεν ξέρω αν ο ΠΑΟΚ τα κατάφερνε καλύτερα με άλλη σύνθεση, άλλη στρατηγική, άλλα πρόσωπα ή άλλα σχήματα. Ξέρω ότι αυτό που είδα το κατάλαβα, το υπηρέτησαν συνολικά επαρκώς, αλλά δεν έφτασε, ελέω Γερμανικού Καρνάβαλου...

Είδα 30.000 υπέροχου κόσμου στην Τούμπα να γιορτάζει επί ώρες και να χειροκροτεί στο τέλος κι είδα κι έναν μαλάκα, σαν το... κουφό λιοντάρι στο ανέκδοτο, να επιχειρεί να τα χαλάσει όλα πετώντας αυτό που πέταξε. (Ελπίζω κάποιοι από τους γύρω του, να τον κοπανάν ακόμα)

Είδα από όλους στον ΠΑΟΚ, τουλάχιστον για χθες, “φως”. Η ήττα δεν επιτρέπει ποτέ γέλια και χαρές. Η συνέπεια στο καθήκον όμως, επιτρέπει αισιοδοξία.

Πηγή: fatgames.gr