Αυτή η ευδαιμονία, η χαρά, τα πανηγύρια και κυρίως η... ελπίδα που κυριαρχεί σε όλο τον Παναθηναϊκό, ειλικρινά θα 'θελα να ήξερα πού ακριβώς οφείλεται, σε τι πατάει και ποια είναι η προοπτική της.

Φαίνεται, όμως, πως στον Παναθηναϊκό και ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του, η ευκολία με την οποία «ακουμπάει» και ακολουθεί την κάθε αυταπάτη, αποτελεί πια τη συνήθεια που έγινε λατρεία.

Γα τους πολλούς η εξήγηση είναι ότι πληγωμένοι ανεπανόρθωτα από χρόνια ολόκληρα διχασμού, εσωστρέφειας, μίσους και καθημερινότητα γεμάτη από παχιά λόγια, υποσχέσεις και πάνω απ' όλα ψέμματα, έχουν συνηθίσει πλέον να λειτουργούν μέσα σ' αυτό το πλαίσιο. Ανίκανοι πια από την πολύχρονη επιχείρηση λοβοτομής να αντιληφθούν την πραγματικότητα, να σκεφτούν στοιχειωδώς λογικά και πάνω απ' όλα να αντιδράσουν. Τους αρκεί να πιαστούν από μια υπόσχεση, από ένα σενάριο της πλάκας, από μια ράδο-αρβύλα που πιθανά θα τους προσφέρει ένα μέλλον ονειρικό, από ένα δημοσίευμα που θα τους δίνει «επιχειρήματα και άλλοθι» για την αυταπάτη η οποία θα δικαιολογεί όλα τα παραπάνω.

Για τους λίγους, γι' αυτούς δηλαδή που ουσιαστικά οδήγησαν τον Παναθηναϊκό εκεί που βρίσκεται σήμερα, η δημιουργία και η εδραίωση αυταπατών πάσης φύσεως, είναι η «σανίδα σωτηρίας» τους, για να μηνβρεθούν σε θέση να απολογηθούν για όσα έχουν κάνει και για να εμποδίσουν τον κόσμο να μάθε τι έχουν κάνει.

Αυτού του είδους οι επιτήδειοι, τα λαμόγια και οι πλιατσικολόγοι πάνω στο πτώμα του Παναθηναϊκού, έχουν αυτοαναγορευθεί εδώ και χρόνια σαν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Αποφάσισαν ότι ο Παναθηναϊκός είναι «αυτοί». Ταύτισαν τον Παναθηναϊκό με την ύπαρξή τους, με τα συμφέροντά τους και με τη διαιώνιση του «κουμάντου τους» στον Παναθηναϊκό.

Έβαλαν στην ουσία όμηρο τον Παναθηναϊκό στο πρώτο βαγόνι του «ταξιδιού» για την λεηλασία και την καταστροφή του πιο ιστορικού συλλόγου της χώρας, απειλώντας πως αν κάποιος επιχειρήσει να σταθεί εμπόδιο, να κριτικάρει, να προειδοποιήσει και να σταματήσει αυτή την ξέφρενη πορεία προς τον γκρεμό, ο πρώτος που θα την πληρώσει θα είναι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός κι επομένως αυτός που θα το επιχειρήσει είναι «εχθρός του Παναθηναϊκού».

Η πικρή αλήθεια είναι, πως λειτουργώντας έτσι τόσα χρόνια και με την υποστήριξη έως ανοιχτή ενίσχυση από απατεώνες ψευτοπαράγοντες, από «τζαμπατζήδες» που την είδαν ξαφνικά... λεφτάδες (και όχι πλούσιοι, υπάρχει διαφορά) από περαστικούς που τους ήθελαν σαν στρατό για να μπορέσουν να το παίξουν... Αμπράμοβιτς, το κατάφεραν.

Η λοβοτομημένη και πληγωμένη από χρόνια διχασμού που είπαμε και παραπάνω «κοινή γνώμη» του μέσου οπαδού του Παναθηναϊκού, πίστεψε τελικά πως είναι προτιμότερο να αφήσει τον Παναθηναϊκό όμηρο στα χέρια τους και στο πρώτο βαγόνι, παρά να κάνει οτιδήποτε για να αντιδράσει στην καταστροφή.

Έτσι φτάσαμε ουσαστικά στο σήμερα, όπου και πάλι ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιείται σαν όμηρος, καθώς η σωτηρία όλου αυτού του συνοθυλεύματος και των συμμοριών που ασέλγησαν πάνω του, βαφτίζεται με το έτσι θέλω «σωτηρία του Παναθηναϊκού». Οι χθεσινοί εγκληματίες σε βάρος του Παναθηναϊκού και του κόσμου του, θυμήθηκαν να κάνουν προσκλητήρια ενότητας για να σωθεί αυτό που οι ίδιοι κατέστρεψαν.

Και σε ένα σύλλογο που χρωστάει κοντά στα 100 εκατομμύρια τραγουδάμε όλοι σαν χάπατα ότι θα τον κρατήσει όρθιο ο κόσμος του.

Μια βραδιά που ουσιαστικά κανείς αυτή τη στιγμή δεν ξέρει αν θα... ξαναυπάρξει, αν θα συνεχίσει ο Παναθηναϊκός και μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος, αν θα έχουν κάνει προσφυγή οι περισσότεροι παίκτες του, αν θα έχει συνολικά παρόν και μέλλον, τη βαφτίσαμε «μαγεία, ανατριχίλα, ελπίδα» αντί να αποτελέσει βραδιά θλίψης, περισυλλογής και απαίτησης να πληρώσουν οι ένοχοι γι’ αυτή την καταστροφή τα εγκλήματά τους.

Αναγορεύουμε σαν μέγα και τρανό επίτευγμα, το ότι βγάλαμε 106.000 ευρώ από τις... εισπράξεις και αυτό ήταν... οξυγόνο λέει, σαν να πρόκειται για ομάδα της γειτονιάς που μαζεύονται όλοι οι γειτόνοι να βάλουν ρεφενέ για να πάρουν μια λεμονάδα για την ομάδα μετά το παχνίδι και όχι για την ομάδα που κάποτε την προσκυνούσαν η Μπαρτσελόνα, η Μάντσεστερ, η Άρσεναλ, η Γιουβέντους και όλη η Ευρώπη, πανηγυρίζουμε για το... τεράστιο ποσό που μάζεψε ο λαός του Παναθηναϊκού ξεχνώντας πως ούτε τα μισά της προσφυγής του Μπούρμπου δεν είναι αρκετό να πληρώσει.

Και το αποκορύφωμα; Θεωρούμε τόσο σίγουρο θύμα τον μέσο οπαδό του Παναθηναϊκού και ότι θα καταπιεί αμάσητο ότι κι αν του πούμε, που χωρίς διασταγμό του λέμε κατάμουρα ότι σε θέλουμε για να σώσεις... εμάς και όχι κανένα άλλο. Το κεντρικό πανό στην εξέδρα των οργανωμένων ήταν σαφέστατο και τα είπε πραγματικά όλα. Το μήνυμα ήταν ότι δεν θα «μας τελειώσεις». Εμάς. Τον Παναθηναϊκό με λίγα λόγια μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις. Αλλά και πάλι... ποιός είδε τη λέξη ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ στο κεντρικό πανό της Θ.13 για να σκεφτεί και τα υπόλοιπα; Κανείς φυσικά. Γιατί πολύ απλά, στο κεντρικό σύνθημα που σφράγισε αυτή φοβερή και τρομερή βραδιά για την... ενότητα και την σωτηρία του Παναθηναϊκού, η λέξη «Παναθηναϊκός» απουσίαζε.

Κατά τα άλλα... τα περάσαμε όμορφα. Τόσο όμορφα πια, που αναρωτιέται κάποιος, τι ανάγκη έχουμε όλα τα υπόλοιπα και... σκάμε; Μια χαρά την περνάμε κι... από μόνοι μας. Όπως προχθές.

Παναθηναϊκός Superleague