Ξυπνάτε και χειροκροτήστε, εραστές της απαξίωσης και του μηδενισμού.
Απονεμήθηκε δικαιοσύνη στον όμιλο της Εθνικής και τη γνώμη μου την κατέθεσα αμέσως μετά τα πεπραγμένα της προτελευταίας αγωνιστικής, όταν οι Βόσνιοι την είχαν πάθει από το Βέλγιο στην έδρα τους και η ελληνική αποστολή γύριζε με το διπλό ανατροπής στη Λευκωσία.
Αυτό μας άξιζε. Ακριβώς όπως ήρθαν τα πράγματα. Μακράν κορυφή για τους ασυναγώνιστους του γκρουπ μας, Βέλγους και μια δεύτερη ευκαιρία για εμάς για να πάμε Ρωσία, αφήνοντας τη Βοσνία στην 3η θέση και… πολύ της, είναι.
Ίσως να πει κανείς και να έχει δίκιο, αν θα έλεγα τα ίδια, άμα δεν είχε πιάσει το «τούβλο» εκείνο ο Τζαβέλας με το οποίο αρπάξαμε τη μπουκιά από το στόμα των Βόσνιων στην τελευταία φάση του προ 11 μηνών ισόπαλου (1-1) αγώνα μας.
Τα ίδια θα γίνονταν, τα ίδια θα βλέπαμε στην πορεία, γιατί αν είσαι μεγάλη ομάδα και έχεις αξιώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεν χάνεις τέτοιες νίκες μέσα από τα χέρια σου, ούτε αφήνεις κάθε χρυσή ευκαιρία να σου ξεγλιστράει της κατοχής σου.
Η Βοσνία, όποτε κλήθηκε να δείξει ανωτερότητα έναντι της Ελλάδας απέτυχε οικτρά.
Δεν έφτανε που δεν κατάφερε να φύγει νικήτρια από το Καραϊσκάκη, δεν μας κέρδισε ούτε στη Ζένιτσα μετά (και ας ευχαριστεί και την τύχη της που ο Μάνταλος έχασε εκείνο το… άχαστο τετ α τετ που θα την έστελνε και ηττημένη στα αποδυτήρια) και «μέτρησε» μια 8άρα σβουριχτή και ξεγυρισμένη, στις δύο αναμετρήσεις της με το Βέλγιο. 4 μέσα, 4 έξω. Πού πας ρε Καραμήτρο δηλαδή!
Οι απαιτητικοί του θεάματος βέβαια, θα έχουν να αντιτάξουν μπόλικα σε όλα αυτά. Δεν κοιτάς την… καμπούρα μας και ασχολείσαι με τους άλλους! Που σε έναν όμιλο με αντιπάλους του χεριού σου και χειρότερους, τα… είδες όλα κωλυόμενα ώσπου να τερματίσεις 2ος και να πας να παίξεις τα ρέστα του στη ρώσικη ρουλέτα των μπαράζ;
Δεν το δέχομαι ότι είναι κιόλας… αποτυχία που η Ελλάδα θα παίξει την τύχη της για το Mundial σε δύο εξτρά νοκ άουτ αγώνες, όπως θέλουν να τα πιστεύουν και να τα παρουσιάζουν οι… μηδενιστές!
Οι «ξινοί», οι μονίμως ανικανοποίητοι. Οι εραστές της απαξίωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτοί που δεν έχουν ποτέ τίποτε άλλο, παρά να πουν τον κακό το λόγο για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Φοβού τους Ιταλούς
Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει η κλήρωση της ερχόμενης Τρίτης. Σε ποιον θα πέσουμε πάνω και αν το εμπόδιο του θα σταθεί ανυπέρβλητο στο δρόμο μας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018.
Αν θα επαναλάβουμε όσα πετύχαμε, υπό τις ίδιες διαδικαστικές συνθήκες, επιφυλάσσοντας ξαφνικό θάνατο στους Ουκρανούς και τους Ρουμάνους. ‘Η θα είναι η φορά που η στάμνα αφού πήγε και ξαναήρθε στη βρύση, στο τέλος έσπασε.
Έτσι και αλλιώς, από τη… Σκύλα στη Χάρυβδη, θα μας πάει η κλήρωση. Είσαι ανίσχυρος και οι υποψήφιοι είναι ισχυροί. Τι να… επιθυμείς, τι να… διαλέξεις! Από ποιον να κρυφτείς πιο πολύ και ποιον να αποφύγεις.
Η άποψη μου είναι μακριά από την Ιταλία. Μολονότι τους Έλληνες ποτέ μην τους φοβάσαι στα δύσκολα και ακόμα πιο πολύ όταν δεν έχουν κάτι να χάσουν, παίζοντας κόντρα σε μεγαθήρια, επιμένω πως θα είναι ότι χειρότερο, ότι πιο απογοητευτικό να πέσουμε πάνω στους Ιταλιάνους.
Ακόμα και σε καλό φεγγάρι να μην είναι οι γείτονες, όπως πράγματι είναι η θέση στην οποία βρίσκονται στην παρούσα φάση, με μια φουρνιά παικτών οι οποίοι ασφαλώς και δεν είναι η καλύτερη γενιά των Azzurri, διαθέτουν τον κυνισμό, την ποδοσφαιρική κουλτούρα, την τεράστια εμπειρία και την πλεονάζουσα αυτοπεποίθηση για να μας κάνουν… μια χαψιά. Εύκολα-δύσκολα να μας αποκλείσουν.
Αν είναι μεταξύ δύο μεγάλων ποδοσφαιρικών ονομάτων, διαλέγω ανετότερα Κροατία, ποντάροντας στην αστάθεια, στο ζενίθ και το ναδίρ του Λούκα Μόντριτς και της παρέας του και, μάλλον, Ελβετία αντί Δανίας. Εδώ μόνο μη με ρωτάτε το γιατί, έτσι καθαρά διαισθητικά.
Αυτή είναι η μοίρα μας στο διεθνές forum
Εφόσον όμως πάμε τελικά Mundial, ο Μίχαελ Σκίμπε θα έχει ανέβει τα σκαλιά της καταξίωσης, ως άξιος και σπουδαίος συνεχιστής του έργου του συμπατριώτη του, θρυλικού πια Ότο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και του επίσης πολύ σημαντικού προπονητή στην ιστορία της Εθνικής μας, Φερνάντο Σάντος!
Θα πρόκειται αναμφίβολα για μια νέα επιτυχία της γαλανόλευκης στο υψηλότερο διεθνές επίπεδο.
Ακόμα όμως και αν δεν συμβεί αυτό, το ζεστό χειροκρότημα που συνόδεψε το τελευταίο νικηφόρο ματς των Ελλήνων διεθνών στη φάση των ομίλων, στο «ξεμούδιασμα» πριν τις μάχες των μπαράζ, με το αδύναμο, ερασιτεχνικό Γιβραλτάρ, έχω την βεβαιότητα ότι αξίζει στην Εθνική. Ούτως ή άλλως.
Γιατί η Ελλάδα ξανάγινε ομάδα μέσα σε μια διετία, που την ανέλαβε ο Γερμανός τεχνικός.
Όπως εξαιρετικά το προσέγγισε το θέμα ο Γιάννης Μανιάτης, στον απόηχο του 4-0 της Τρίτης, η ουσία είναι στην αναστήλωση μιας ομάδας που είχε πάψει όχι μόνο να είναι ομάδα, αλλά είχε γυρίσει τόσο πίσω, όσο την ήθελαν τα «ιστορικά χαμηλά», τα καταγεγραμμένα προ πολλών δεκαετιών
Έπεσε από πολύ ψηλά, από το ιστορικό και ανεπανάληπτο limit up της μετοχής της, του έπους της Πορτογαλίας, στα… τάρταρα. Τόσο, μα τόσο χαμηλά, που πιο βαθιά δεν γινόταν για την άλλοτε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Για να μη ξεχνιόμαστε: Επί Ρανιέρι και του εφιαλτικού πισωγυρίσματος που ζήσαμε στη διετία των προκριματικών του Euro 2016, είχαμε… (ξανά)ξεχάσει ποιοι ήμασταν. Ποιοι είχαμε γίνει. Μέσα από κόπους, σκληρή δουλειά, θυσίες και… θαύματα ή… μεταφυσικά γεγονότα, σαν εκείνο που στεφθήκαμε πρωταθλητές Ευρώπης!
Είχαμε βουτήξει ξανά στην απαξίωση. Η Εθνική μας, θυμηθείτε, σαν… χθες είναι ακόμα, είχε γίνει πάλι έρμαιο, ο σάκος του μποξ, ο περίγελος των ψαράδων των νησιών Φερόε, που όπου μας έβρισκαν, μας έκαναν πλάκα!
Η Εθνική Ελλάδος δεν ενθουσιάζει, δεν καθηλώνει, δεν μαγεύει. Δεν το έκανε ποτέ άλλωστε. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μας στην παραδοσιακή μας μοίρα στο διεθνές ποδοσφαιρικό forum.
Είμαστε όμως πάλι, επιτέλους, ομάδα. Με ταυτότητα και χαρακτήρα, με ωραία αύρα, θετικά. Και πνεύμα σιγουριάς και νικητή.
Με ομοιογένεια, ενότητα και συμπαγές σχήμα.
Με το «εμείς» υπεράνω του «εγώ». Κυρίως αυτό.
Για όλα αυτά, από… τώρα και χωρίς τα μπαράζ: Ε, ρε, Εθνι-κάαα-ραααα. Που βροντοφωνάζει και ο Γιάνναρος ο Μαντζουράνης.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team