Η ανοησία που «βασιλεύει» στον Παναθηναϊκό - Το πρόβλημα και οι αποτυχημένες μεταγραφές

Είναι τελικά ο Μολίνς το... πρόβλημα του τριφυλλιού;

Κατ’ αρχήν να υποθέσω ότι ο Ουζουνίδης και οι ποδοσφαιριστές του, αντιμετωπίζουν σίγουρα την αποστολή τους με περισσότερες απαιτήσεις απ’ αυτές που πάνε να τους επιβάλλουν μια σειρά τύποι στα... εντός και επί τα αυτά της ΠΑΕ και στις... παρυφές του Παναθηναϊκού γενικότερα.

Τύποι που ουσιαστικά προσπερνάνε και τον προπονητή και τους παίκτες του Παναθηναϊκού σαν να... μην υπάρχουν ή σαν να είναι εντελώς τυπική η παρουσία τους και άνευ ιδιαίτερου ενδιαφέροντος.

Με το ηλίθιο, αντιποδοσφαιρικό και αντι-Παναθηναϊκό επιχείρημα, πως αν κάνει κάτι καλό η ομάδα  τότε έχουμε παίκτες με μαχητκή ψυχή και προπονητή σούπερ, αν κάνει μια στραβή «εντάξει, δεν είναι η ομάδα το πρόβλημα και τι να σου κάνουν οι παίκτες και ο Ουζουνιδης με αυτή την κατάσταση».

Φαντάζομαι πως με αυτού τους είδους την προσβλητική για τον Ουζουνίδη και τους παίκτες αντιμετώπιση, ξεμπερδέψααμε προς το παρόν και... τουλάχιστον εδώ.

 

Να μιλήσουμε λοιπόν αντιμμετωπίζοντας τον Ουζουνίδη και τους ποδοσφαιριστές σαν κανονικό προπονητή και παίκτες αντίστοιχα και να προσπαθήσουμε να δούμε που ακριβώς πονάει ο Παναθηναϊκός στο αγωνιστικό του κομμάτι.

 

Απ’ όσα έχουν διαρρεύσει σχετικά με τις εκτιμήσεις του Μαρίνου για το πρόβλημα που έχει ο Παναθηναϊκός, η θέση του φορ και ο Μολίνς, φαίνεται να είναι το βασικό πρόβλημα και η βασική αιτία για τα παρατεταμένα άσχημα αποτελέσματα εκτός έδρας.

Βέβαια δεν είναι παράξενο αυτό.

Στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια έχει διαμορφωθεί μια ιδιόμορφη αντίιληψη για το τι είναι πιο καθοριστικό σε μια ομάδα κι αυτό όχι τόσο από τους ίδιους τους προπονητές, όσο και κυρίως απ’ όλο αυτό το άμπαλο συνοθύλευμα που λειτουργεί μέσα και γύρω από τον Παναθηναϊκό και υποτίθετα εκφράζει και τις πραγματικές τους σκέψεις.

Μια αντίληψη και μια αντιμετώπιση εντελώς απλοϊκή, η οποία συνοψίζεται στα εξής.

 

Δεν πάει καλή η ομάδα, λύση είναι οι μεταγραφές.

Δεν βγάζουμε εύκολα γκολ, να βρούμε ένα καλό φορ στις μεταγραφές.

Τρώμε εύκολα γκολ, να βρούμε ένα καλό στόπερ στις μεταγραφές.

 

Βέβαια με την πρώτη ματιά κιόλας, φαίνεται το τεράστιο κενό που έχει αυτός ο... συλλογισμός. Και είναι από την μια ότι θεωρεί σαν μοναδικό γιατρικό ων αδυναμιών τις μεταγραφές και από την άλλη ότι βλέπει το ποδόσφαιρο όχι σαν ομαδικό άθλημα, αλλά απλά σαν ένα παιχνίδι που το μόνο που  γίνεται σ’ αυτό είναι ή το να βάζεις γκολ ή το να τρώς γκολ.

Απουσιάζει με λίγα λόγια εντελώς, αυτό που είναι το πρώτο που κοιτάνε σε κάθε χώρα του κόσμου σε μια ομάδα.

Δηλαδή την μεσαία της γραμμή, το κέντρο, τα χαφ και το πως «δένει» και «συνδέει» ταυτόχρονα όλη την ομάδα ο συγκεκριμένος χώρος.

Δεν ξέρω ποιός... σοφός του ποδοσφαίρου έχει μπολιάσει στον Παναθηναϊκό αυτή την ανοησία εδώ και κάποια χρόνα, εκείνο όμως που ξέρω σίγουρα, είναι ότι κάθε χρόνο κάνουμε δέκα και βάλε μεταγραφές, αλλά μεσαία γραμμή κανονική, σωστά στελεχωμένη και κατανεμημένη σε ρόλους, ποτέ δεν είχαμε. Και προσπαθούσαμε συνεχώς για το... ακατόρθωτο. Να παίζουμε συνεχώς, ουσιαστικά... χωρίς κέντρο.

 

Λες και έχει χτυπήσει κάποια περιεργη κατάρα, οι επιλογές για την μεσαία γραμμή στον Παναθηναϊκό είναι από εντελώς αποτυχημένες έως συγκέντρωση τριών και τεσσάρων ποδοσφαιριστων με τα ίδια χαρακτηριστικά στην καλύτερη. Μέσους που ουσιαστικά και οι τέσσερις ξέρουν να κάνουν ένα πράγμα μέσα στο γήπεδο και παρ’ ότι συνήθως παίζουν όλοι, να κάνουν όλοι μαζί ένα... κανονικό μέσο και να φαίνεται μέσα στο γήπεδο ότι έχουμε τρεις και τέσσερις παίκτες στην ενδεκάδα για... μια μόνο θέση σ’ αυτήν.

 

Αυτό έχει γίνει και φέτος στον Παναθηναϊκό.

Καθώς κανονικοί μέσοι, είναι κατά τεκμήριο οι Κουρμπέλης, Χίλιεμακ, Βιγιαφάνες και Λουντ. Είναι και ο Σιλά σαν ενναλακτική λύση και οι άλλες λύσεις από τον πάγκο, αλλά πρακτικά μέχρι τώρα οι συγκεκριμένοι έχουν στελεχώσει την μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού και γι’ αυτούς μόνο μπορεί να γίνει κουβέντα. Όσο για τους Λουτσιάνο, Τσάβες και Άλτμαν που πολλές φορές μέχρι τώρα τους έχουμε ονομάσει μέσους ή τους βάλαμε να κάνουν τον μέσο, ουσιαστικά και οι τρεις είναι για μια θέση, αυτή μπροστά απ’ τα χαφ και δίπλα ή πίσω από τον φορ κορυφής, δηλαδή δεύτεροι επιθετικοί πρακτικά, με τον Τσάβες να έχει κάποια επί πλέον χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να παίζει και σαν καθαρόαιμος φορ.

Απ’ όλους αυτους λοιπόν, μόνο ο Κουρμπέλης και ο Λουντ έχουν συνολικά όλα τα χαρακτηριστικά και τα προσόντα που απαιτεί η θέση τους με τον Κουρμπέλη στον άξονα και τον Λουντ πλάγια αριστερά. Και μιλάμε εδώ μόνο και μόνο για τα χαρακτηρστικά και όχι για το πόσο ποιοτικοί, καλοί ή αποδοτικοί για τον Παναθηναϊκό είναι μέσα στο γήπεδο.

Από τους υπόλοιπους, ο Βιγιαφάνες πέρα από το πρόβλημα των συχνότατων τραυματισμών και γενικά του μυϊκού του συστήματος που του επιτρέπει ουσιαστικά να παίζει σε φουλ τέμπο μόνο ένα με ενάμιση παιχνίδι σερί και μετά να παίζει με... ενοχλήσεις ή να βγαίνει νοκ-άουτ, έχει και το πρόβλημα ότι ακόμα μετά από τόσο καιρό δεν έχουμε καταλάβει και δεν ξέρουμε στην τελική τι ακριβώς είναι.

Είναι μεσοεπιθετικός στον άξονα με ένα ή  δύο αμυντικά χαφ δίπλα του ανάλογα με την διάταξη που επιλέγει ο προπονητής του; Είναι... πλάγιος όπως χρησιμοποιείται φέτος; Είναι... κρυφός φορ ή έστω ποδοσφαιριστής που η θέση του είναι δίπλα και πίσω από τον φορ με έφεση στο σκοράρισμα και τις μάχες μέσα στην περιοχή; Είναι κάτι απ’ όλα αυτά, είναι... όλα μαζί; Η μέχρι τώρα παρουσία του, έχει δείξει ότι είναι μεν κάτι απ’ όλα αυτά ταυτόχρονα, αλλά με... ολίγη από πλευράς χαρακτηριστικών για κάθε ένα απ’ αυτούς τους ρόλους ξεχωριστά.

Απομένουν ο Χίλιεμακ και Σιλά.

Ο Σουηδός είναι σίγουρα από πλευράς προσόντων ανάμεσα στους δυο-τρεις κορυφαίους του Παναθηναϊκού, αλλά πλέον δεν έχει τα χαρακτηριστικά που θα του επιτρέψουν να παίξει την θέση που έπαιζε πάντα, σε επίπεδο υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων.

Συγκεκριμένα υστερεί πλέον υπερβολικά σε ταχύτητα, αντοχές και γενικά στα τρεξίματά του, παρ’ ότη η θέση του –σύμφωνα με την μέχρι τώρα καρριέρα του- είναι του καθαρού αμυντικού χάφ.

Έχει ποιότητα, έχει καλό πόδι, έχει αντίληψη του χώρου και του γηπέδου, αλλά δεν μπορεί ούτε να καλύψει χώρους μετα τρεξίματά του, ούτε να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανασταλτική λειτουργία, ούτε να τρέξει γρήγορα και σε μεγάλη απόσταση με την μπάλα στα πόδια.

Τέλος για τον Σιλά, δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Μέχρι τώρα όσες φορές έχει χρησιμοποιηθεί, είτε έχει περάσει απαρατήρητος και είναι κάπου χαμένος μέσα στο γήπεδο στην διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ για δημιουργικές δυνατότητες ούτε λόγος φυσικά.

 

Με βάση τα παραπάνω, είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει επαρκή αριθμό μέσων από την μια και απ’ την άλλη το βασικότερο, δεν έχει παίκτες στην μεσαία γραμμή που να έχουν κυρίως την δυνατότητα δημουργίας χωρίς όμως ταυτόχρονα να υστερούν στην ανασταλτική τους λειτουργία.

 

Κι εκεί εντοπίζεται και το βασικό του πρόβλημα, καθώς και η βασική αιτία της δυσλειτουργίας του, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά.

Να με συγχωρήσετε λοιπόν, αλλά δεν θα συμφωνήσω καθόλου ότι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι αυτήν την στιγμή ο Μολίνς.

Αντίθετα ο Σουηδός δεν είναι απλά από τους πιο φιλότιμους και δουλευταράδες μέσα στο γήπεδο, αλλά είναι –ή έστω ήταν κάποτε- και καλός επιθετικός. Και έφεση στο σκοράρισμα έχει και συμμετέχει -και πάρα πολύ μάλιστα- συνολικά στο παιχνίδι της ομάδας και δημιουργικά ανοίγοντας χώρους ή βγάζοντας πάσες στους συμπαίκτες του, ενώ τέλος και πολύ καλος είναι στο... κράτημα της μπάλας ή ακόμα και στην δημιουργία φάσεων με ατομική προσπάθεια, ειδικά μέσα στην περιοχή και σε μικρούς χώρους.

Η αλήθεια είναι πως στις πρώτες του εμφανίσεις με τον Παναθηναϊκό, θύμιζε παλαίμαχο ή έστω τέως ποδοσφαιριστή που έχει σταματήσει πρόσφατα την καρριέρα του. Όμως φαίνεται πως ο Σουηδός και δούλεψε πολύ και είχε κάποια στοιχεία και χαρακτηριστικά σαν ποδοσφαιριστής που του επιτρέπουν να στέκεται αξιοπρεπώς βγάζοντας ένα μέρος τους ή όσο μπορεί πλέον απ’ αυτά.

Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Τσάβες ή ο Λουτσιάνο –ο Άλτμαν πάντως σίγουρα όχι- θα βοηθούσαν περισσότερο στο επιθετικό κομμάτι και στο σκοράρισμα από τον Μολίνς. Όσο έπαιξαν όμως πριν τραυματιστούν δεν έδειξαν κάτι τέτοιο.

Συνοψίζοντας.

Η προσέγγιση ότι αυτή την στιγμή το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι ο φορ και ο Μολίνς πιο συγκεκριμένα, δεν είναι σωστή κατά την ταπεινή μας άποψη. Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό και φέτος όπως όλα τα τελευταία χρόνια, είναι στην μεσαία γραμμή. 

Δεν ξέρω αν η βασική αδυναμία του Μολίνς είναι ότι ήρθε σαν μεταγραφή του...Λυμπερόπουλου πέρυσι, οπότε δεν... μας πείθει γενικώς σαν ποιότητα, αλλά το σίγουρα είναι ένα.

Αν στον Παναθηναϊκό επιμείνουν ότι εκεί είναι το βασικό τους πρόβλημα και επιχειρήσουν εκεί να αλλάξουν κάτι για να διορθωθεί η κατάσταση ή να ρίξουν εκεί το κύριο βάρος της δουλειάς τους, πολύ λυπάμαι, ότι θα ξοδέψουν άδικα και σκέψεις και ενέργεια και δουλειά και λύσεις.

Καθώς στην καλύτερη, θα... γιατρέψουν ένα σημείο του κορμού της ομάδας που δεν νοιώθει πόνο, αφήνοντας αντίθετα στα... βάσανά του, εκείνο το σημείο που πονάει και υποφέρει πιο πολύ απ’ όλα αυτή την στιγμή.

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις