Σαν τη δεδομένη «αγαπητικιά» είναι ο Λεμονής - Πάρντο, να θυμάσαι ότι παίζει «πόρτα»!

Θα κάναμε τεμενάδες με άλλον στη θέση του...

Η αλήθεια να λέγεται: Αν στη θέση του Λεμονή βρισκόταν ένας, οποιοσδήποτε, συνάδελφος του από το εξωτερικό, θα του κάναμε σήμερα «τεμενάδες».

Στα πρωτοσέλιδα δεν θα ήταν ο Μάριν, που με το γκολ-ποίημα και την εξαιρετική, πολυτιμότατη, εμφάνιση του, «πήρε» τον ΠΑΣ και το ζητούμενο για να αποχαιρετίσει το έτος, ξανά πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, αλλά η φιγούρα του κόουτς.

Θα τον αποκαλούσαμε μαγκιόρο αναμορφωτή της ομάδας. Θα του αφιερώναμε ύμνους, διθυράμβους, θα αναδεικνύαμε την τέχνη και τη φιλοσοφία του, την ικανότητα του να μανατζάρει χαρακτήρες και προσωπικότητες και χίλια δυο άλλα, που πραγματικά έπαιξαν το ρόλο τους για να ξαναγίνει σταδιακά και πάλι ομάδα ο Ολυμπιακός, ύστερα από εκείνο το «έκτρωμα» που παρουσίαζε για κάποιο διάστημα είναι γεγονός και κατόπιν της απόλυσης του Χάσι.

Αλλά έτσι είναι. Όταν κάποιον τον έχεις δεδομένο, δεν σου κάνει τόση αίσθηση. Είναι σαν… την αγαπητικιά. Που όλο την ερωτεύεσαι και όλο τη διώχνεις μόλις τη βαριέσαι και που την ξαναέχεις, αρκεί να κουνήσεις μια φορά το μικρό σου δαχτυλάκι.

Μια σχέση, που πάει κι έρχεται, αναλόγως με τις εποχές και τα σημεία των καιρών.

Αυτό είναι πάνω κάτω ο Λεμονής. Έχουμε μάθει να τον βλέπουμε στον ερυθρόλευκο πάγκο, τόσες φορές πια, συνηθίσαμε στο άκουσμα του ονόματος του εκεί, στρατιώτη της ομάδας και του συλλόγου, έτοιμο να «καταταγεί» στο πρώτο κάλεσμα του δύσκολου πολέμου και δεν προκύπτει αυθορμήτως η αναγνώριση στο μερίδιο που του ανήκει.

Λίγο ή πολύ, μικρό ή μεγάλο, δεν υπάρχει ζυγαριά για να στο «πει» με ακρίβεια. Άλλωστε στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Τότε που ο τίτλος του πρωταθλητή έχει τη μορφή τροπαίου, γιορτάζεται με γύρους θριάμβου και τον ιστορικό να γράφει και να προσθέτει… 45!

Ως τα τώρα όμως, ο προπονητής έχει βάλει την πινελιά του. Παίκτες είχε η ομάδα. Πληθώρα. Δύο-τρεις ενδεκάδες στο ρόστερ. Έλα όμως που αυτοί δεν ήξεραν τι και πώς να το κάνουν στο γήπεδο;

Όταν παρέλαβε χάος ο Τάκης, ήταν σαν να τους κάθισε όλους στα… ποδοσφαιρικά θρανία του δημοτικού. Να τους διδάξει ομαδικότητα, τακτικές, συνεργασία και συνοχή, τα πάντα, πλην της ατομικής ευθύνης.

Του πήρε χρόνο. Και ακόμα δεν έχει φτάσει στα προφανή επίπεδα.

Να τη όμως η ομάδα πάλι μόνη της στη βουνοκορφή. Με σερί 6 νικών και ιδίως την ψυχολογία της στα όρια του πρωταθλητισμού. Για να αφυπνιστεί το θηρίο μέσα της και να βγουν στην επιφάνεια μνήμες καρδιάς πρωταθλητή.

Αυτό το συναίσθημα αναβιώνει σταδιακά. Και από μόνο του αυτό, κάνει τη δουλειά και τη συμβολή του Λεμονή στην κάλυψη του χαμένου εδάφους Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, σημαντική!

Ελκυστικός και απρόβλεπτος

Και πάμε τώρα να προσεγγίσουμε την εντυπωσιακά αλλαγμένη εικόνα της ομάδας στα τελευταία παιχνίδια. Το αποτέλεσμα είναι να παίζει μια μπάλα που δεν τη βαριέσαι, δεν… χασμουριέσαι όπως πριν.

Είναι ολοφάνερο ότι ο Τάκης Λεμονής εντόπισε δύο σοβαρά αίτια που τον έσπρωξαν να εργαστεί πολύ με τους ποδοσφαιριστές του, ώστε να βλέπουμε διαρκώς αυξανόμενα τα αποτελέσματα της κάθετης ανάπτυξης της ομάδας. Της δημιουργίας από τον άξονα, που δίνουν πλουραλισμό στην οργάνωση επιθέσεων, καθιστώντας απρόβλεπτη την επιθετική πρόθεση των πρωταθλητών, κάθε που η μια φάση διαδέχεται την άλλη.

Το ένα, ότι τελικά, μεταγραφές εξτρέμ-«υδραυλικών» και ιδιαίτερα σαν (υποτίθεται) του Καρσελά, έγιναν το καλοκαίρι, αλλά αποδείχθηκε ότι ο Ολυμπιακός στερείται αξιόπιστων (διεμβολιστών) ακραίων κυνηγών, που θα προκαλούν ρήγματα στα πλάγια, θα πατούν περιοχή αναστατώνοντας τις άμυνες και είτε τελειώνοντας οι ίδιοι τις ευκαιρίες, είτε πασάροντας ασίστ κάνοντας απλούστερη τη δουλειά του φορ ή του trailer επιθετικού ή κεντρικού μέσου που ακολουθεί τη φάση από πίσω!

Και το δεύτερο, ότι όταν αναπτύσσεσαι μονόπαντα, «γέρνεις» στις άκρες, στα πλάγια, με το ίδιο μονότονο στυλ, τότε είσαι προβλέψιμος και για πλάκα αντιμετωπίσιμος.

Άσε που με ποδοσφαιριστές της αξίας των Φορτούνη, Μάριν, Οφόε το ποιοτικό πλεονέκτημα της ομάδας σου στη μεσαία γραμμή και μπροστά, πάει… περίπατο αν δεν βρεις τον αυτονόητο τρόπο να το εκμεταλλευτείς: Τις κατά μέτωπο επιθέσεις, τις box to box από τον άξονα ενέργειες, για να «τρυπήσει» στην καρδιά του αντιπάλου.

Αυτό το νικηφόρο σερί των ερυθρολεύκων που τους έφερε στο γνώριμο περιβάλλον τους, την κορυφή, στηρίζεται κατά κύριο λόγο στο ποικιλότροπο παιχνίδι οργάνωσης των επιθέσεων τους και, ειδικότερα, στο πλεονέκτημα τους, την κλάση των παικτών τους στο κέντρο.

Το είδαμε πώς απέδωσε στο 2ο ημίχρονο στο Αγρίνιο πριν μια εβδομάδα, όταν με χαρακτηριστική άνεση ξεκλειδώθηκε η ευρεία νίκη επί του Παναιτωλικού, από την ώρα που μπήκε αλλαγή στο ματς ο Οφόε και διευρύνθηκε το πεδίο δράσης των άλλων δύο μπαλαδόρων, Φορτούνη και Μάριν.

Με τους τρεις τους στο αρχικό σχήμα την Κυριακή κόντρα στον ΠΑΣ, ο Ολυμπιακός έβρισκε λύσεις και φάσεις και, εν τέλει και ΤΑ γκολ (δύο ήταν φυσικά, αφού αυτό του Ανσαριφάρντ μόνο ο Τζήλος και ο βοηθός του έκαναν… τα παγώνια, γιατί δεν γίνεται να μην είδαν αυτό που είδε η Ελλάδα από την τηλεόραση χωρίς καν να περιμένει το ριπλέι, ότι όχι μία αλλά… δύο μπάλες είχαν περάσει τη γραμμή!), παρότι σε όλο το ματς οι φιλοξενούμενοι είχαν τοποθετηθεί σε μαζική «συστοιχία» μέσα και έξω από την περιοχή τους, στο μισό γήπεδο, κάτω από τη σέντρα και οι 11!

Ένα δεύτερο στοιχείο στην ποιοτική αναβάθμιση της απόδοσης των ερυθρολεύκων το τελευταίο διάστημα, ειδικά στο Καραϊσκάκη που οι αντίπαλοι ταμπουρώνονται πίσω από την μπάλα και ο Ολυμπιακός υποχρεούται σε ποδόσφαιρο κατοχής και κυριαρχίας, με πιεστικότητα προκειμένου να κάνει αφόρητη τη ζωή των αμυντικών για να θολώσουν, για να προκύψει αδράνεια ή γκέλα που θα αποφέρει το γκολ, είναι η επιτάχυνση στο transition. Η γρήγορη μεταφορά μπάλας από τους στόπερ στην υποδοχή των χαφ αρχικά και με αυξανόμενη ταχύτητα, ατάκα, στο 8άρι (Οφόε), το 10άρι(Φορτούνης) ή στον τρίτο «καλλιτέχνη» της συντροφιάς, το ψεύτο-10αρο (Μάριν).

Με τις εμπνεύσεις τους αυτοί οι συγκεκριμένες παίκτες κάνουν απρόβλεπτο τον Ολυμπιακό στο επιθετικό του ξεδίπλωμα.

Θα πάνε σε ατομική προσπάθεια κατά μέτωπο;

Θα σπάσουν μπάλα στα πλάγια την κατάλληλη στιγμή έχοντας ήδη τραβήξει αντιπάλους πάνω τους και ανοίξει διάδρομο;

Θα επιχειρήσουν σουτ, πάσα;

Θα ψάξουν κάθετη πάσα, μπαλιά-τρύπα;

Τι να «μυριστούν» οι αντίπαλοι πραγματικά!

Από προβλέψιμος, ο Ολυμπιακός εξελίσσεται όλο και πιο πολύ σε απρόβλεπτο για τις αντίπαλες άμυνες. Κι αυτό είναι το μυστικό για να ξεκλειδώνεις «ταμπούρια».

* ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ με σύντομο διαζύγιο με την ομάδα, δεν έχει παρά να μιμηθεί απερίσκεπτες ενέργειες, ατοπήματα και συμπεριφορές σαν του Πάρντο.

Προσφέρεται η περίοδος. Ήρθαν οι γιορτές, μπαίνουμε στη φάση των μεγάλων – μεγαλύτερων δυνατών αφού δυστυχώς δεν είναι καλοκαίρι – εκκαθαρίσεων.

Την είδα προσεκτικά πολλές φορές τη στιγμή, όπως την κατέγραψαν οι κάμερες της μετάδοσης:

Ο Πάρντο κάνει 100% λάθος που σουτάρει και δεν πασάρει.

Δεν είναι όμως ύφος και αυτό του Τζούρτζεβιτς που τον «διορθώνει». Έντονες, εκνευρισμένες οι χειρονομίες του, παρατηρώντας τον ουσιαστικά, με αυστηρό στυλ, που δεν του έδωσε την μπάλα.

Αλλά και ο Κολομβιανός χάνει το δίκιο του μετέπειτα. Βρίζει, φωνάζει, δεν συμπεριφέρονται έτσι οι συμπαίκτες.

Για μένα ήταν ένδειξη έλλειψης οικογενειακού πνεύματος, συναδελφικότητας. Και αν ένας παίκτης βγάζει τέτοιο χαρακτήρα είναι σαν να εξαιρεί εαυτόν, να τον πετάει από μόνος του έξω από το μαντρί.

Το θέλει ο Πάρντο; Ο σύλλογος έδειξε ότι δεν κωλώνει σε κανένα όνομα.

Και θα το επαναλάβει… 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις