Γι’ αυτό διαλύθηκε ο ΠΑΟ και αναστήθηκε η ΑΕΚ - Διώξαμε Ν’ Ντόι και Ποστίγκα για τον... Σόουζα

Άσχετοι, ανίκανοι και λαμόγια.

Η ποδοσφαιρική λογική δεν ήταν ποτέ στο φόρτε της τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό. Κι αυτό ήταν η βασική αιτία για την κατρακύλα του συλλόγου και την κατάληξη που έχει σήμερα και ο σύλλογος και φυσικά και η ομάδα.

Βλέποντας ξανά την ΑΕΚ στο Κίεβο, η διαπίστωση αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο. Καθώς εξανεμίζονται έτσι μια σειρά «επιχειρήματα» που προσπαθούν εναγωνίως να καλύψουν την ουσία των όσων έγιναν στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

Μπορεί λοιπόν όλα να έπαιξαν τον ρόλο τους για τη διάλυση του Παναθηναϊκού.

Και η οικονομική κατάσταση και το εχθρικό περιβάλλον στο οποίο αγωνιζόταν στις ελληνικές διοργανώσεις ο Παναθηναϊκός και οι διοικητικές αβλεψίες ή ανεπάρκειες και μια σειρά άλλα.

Από μόνο του όμως κάθε ένα απ’ αυτά δεν μπορεί να εξηγήσει την εντυπωσιακή κατάρρευση και καταστροφή ενός από τους πιο ιστορικούς, ισχυρούς και σταθερούς συλλόγους της Ελλάδας και γιατί όχι κα της Ευρώπης.

Εκείνο όμως που σίγουρα μπορεί να εξηγήσει τα πάντα, είναι το αν μαζί μ’ αυτά μπει σαν παράγοντας αποσταθεροποίησης κα η παντελής έλλειψη ποδοσφαιρικής λογικής και σεβασμού στο «ποδόσφαιρο», τόσο στην καθημερινότητα του συλλόγου όσο και γενικότερα στη λήψη αποφάσεων και στις επιλογές που πάρθηκαν σε κεντρικό επίπεδο.

Δεν έχει λοιπόν το μεγαλύτερο μπάτζετ η ΑΕΚ φέτος. Δεν έχει καν δικό της γήπεδο. Δεν έχει επίσης μια σειρά πράγματα που στον Παναθηναϊκό θεωρούσαμε την έλλειψή τους σαν αιτία για όλα τα δεινά.

Δεν είναι επομένως το ότι ξαφνικά στερέψαμε από χρήμα στον Παναθηναϊκό και έτσι… βουλιάξαμε.

Ούτε είναι το ότι ξαφνικά ξεμείναμε χωρίς… ιδιόκτητο γήπεδο και μια σειρά άλλα που έγιναν πια η καθημερινότητα στις αναφορές μας, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε ή πιο σωστά να δικαιολογήσουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται από κάθε άποψη ο σύλλογος.

Εκείνο που σηματοδότησε τις εξελίξεις και που έδωσε τη χαριστική βολή στον Παναθηναϊκό, ήταν η εγκατάλειψη του «ποδοσφαίρου», των κανόνων και της λογικής του στη λειτουργία και τις αποφάσεις του συλλόγου.

Ήταν το ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα και η ομάδα, ποτέ στην ουσία δεν αποτέλεσαν το αντικείμενο και τον στόχο των αποφάσεων και της γενικότερης λειτουργίας στον Παναθηναϊκό, αλλά το… μέσο και το… όχημα με βάση το οποίο μια σειρά τύποι επιχείρησαν να κάνουν το κομμάτι τους, το κουμάντο τους και την κονόμα τους.

Κι αυτό δεν υπάρχει σαν πρόβλημα μόνο το τελευταίο διάστημα, αυτό δηλαδή της αποχώρησης του Αλαφούζου που έκανε το οικονομικό πρόβλημα να αποτελεί την προφανή εξήγηση για όλα τα δεινά και να επισκιάζει -ή να δικαιολογεί- οποιαδήποτε ανορθογραφία και σαχλαμάρα γίνεται σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.

Ο Παναθηναϊκός δυστυχώς ακόμα και στην εποχή της μεγαλύτερης -θεωρητικά- οικονομικής κα διοικητικής ισχύος του, την περίοδο της πολυμετοχικότητας δηλαδή, πλήρωσε την ίδια λογική και τακτική στο τρόπο λειτουργίας και στις αποφάσεις του.

Κι αυτό γιατί τις τύχες του -και τις αποφάσεις του- τις χειρίστηκαν άνθρωποι άσχετοι, ανίκανοι και κάποιοι στα όρια της λαμογιάς.

Και μεταξύ μας… αδέρφια, αν η πολυμετοχικότητα, με τα μέσα που είχε στη διάθεσή της και με τις γενικότερες συνθήκες που επικράτησαν εκείνη την εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, λειτουργούσε στοιχειωδώς με ποδοσφαιρική λογική και συνέπεια, όλους εμάς που υποτίθεται υποστηρίζαμε ότι το διώξιμο της οικογένειας Βαρδινογιάννη θα ήταν η καταστροφή του Παναθηναϊκού, θα μας είχε κάνει να μην ξέρουμε που να κρυφτούμε  και να μην έχουμε τι να πούμε.

Αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε στην λογική και στις αποφάσεις της πολυμετοχικότητας, να κυριαρχήσει η ομάδα, οι ανάγκες της, οι δυνατότητές της και πάνω απ’ όλα η τοποθέτηση και αξιοποίηση ικανών και έντιμων ανθρώπων στα κρίσιμα πόστα.

Αντίθετα όμως, σαν… πρώτο καθήκον μπήκε ο εξευμενισμός και το αγκάλιασμα όλων εκείνων που πρωτοστάτησαν στη διχόνοια και η πάσης φύσεως… ανταμοιβή τους.

Προσπαθήσαμε ξοδεύοντας ηλιθιωδώς τα εκατομμύρια, όχι να φτιάξουμε μια ομάδαρα που θα χτύπαγε μέχρι και ευρωπαϊκό, αλλά να αποδείξουμε ότι… δεν ήμαστε καβούριες σαν τον Βαρδινογιάννη.

Ήρθε ο Τεν Κάτε και το πρώτο πράγμα που τον βάλαμε να δηλώσει στο αεροδρόμιο ήταν «γεια σας, εγώ δεν κάνω ροτέισιον και δεν θέλω να κερδίζω… 1-0» μόνο και μόνο για να «δικαιωθεί» η ηλιθιότητα και η χαρτζιλικωμήνη «κριτική» και γιούχα στον Πεσέιρο την προηγούμενη χρονιά και να πείσουμε τους «αγωνιστές» της απελευθέρωσης έτσι, ότι πλέον «εμείς είμαστε… σαν κι εσάς και όχι σαν τους τρισκατάρατους».

Πήραμε σε δύο χρόνια εφτά δεξιά μπακ μπας και καταφέρουμε να εξευμενίσουμε τους άμπαλους που πίστευαν πως αν βγει ο Βύντρα από την ενδεκάδα θα πάρουμε… ευρωπαϊκό και κανένα αριστερό, για να καταλήξουμε τελικά να παίζουμε με δεξί μπακ τον Βύντρα με όλους τους προπονητές και να βρίζουμε και τον Σπυρόπουλο που δεν είχαμε και άλλον να βάλουμε στην θέση του σαν αριστερό μπακ.

Κάναμε… κάθαρση από τα… Βαρδινογιαννικά κατάλοιπα στην ομάδα και διώξαμε έτσι τον Ν’ Ντόι, τον Ποστίγκα και όλους τους επιθετικούς, για να πάρουμε τον… Ροντρίγκο Σόουζα και τελικά να παίζουμε με τον Μάντζιο και τον Σάλπι όταν έσφιξαν τα ζόρια και θέλαμε διπλό στη Βρέμη και στο Μιλάνο.

Κι αυτός ο παραλογισμός συνεχίστηκε ατόφιος και μετά την πολυμετοχικότητα.

Μεταγραφές για τις μεταγραφές με τον γίγαντα Φερέιρα και τον μάνατζέρ του, μην τυχόν και μας πουν ότι έφυγε ο Νικόλας ο Πατέρας με τον Βγενόπουλο και τώρα πια… δεν κάνουμε μεταγραφές και γυρίσαμε στα χρόνια της… μιζέριας.

Και κληρονομιά όλη αυτή την αμπαλοσύνη με άθικτα και αυτούσια τα… επιτελεία της, πεσκέσι και βραχνάς ταυτόχρονα στον Αλαφούζο, που πίστεψε πως αν έχει «δικά του» αυτά, δηλαδή, οργανωμένους, ΜΜΕ και ότι άλλο του κληροδότησε ο… συμβουλάτοράς του Πατέρας, ότι και να γίνει δεν θα κινδυνέψει ποτέ και μα ζωή θα τον αποθεώνουν όλοι.

Κι εκεί άρχισε πλέον το πάρτι και ο… γάμος της αλεπούς.

Περί ποδοσφαιρικής λογικής ούτε λόγος.

Παρ’ ότι η ίδια η πραγματικότητα και οι αντικειμενικές συνθήκες σε έσπρωχναν -αν δεν σε… ανάγκαζαν κιόλας- να συμπεριφερθείς πρώτος και καλύτερος πιο ποδοσφαιρικά από οποιονδήποτε άλλο στην Ελλάδα της κρίσης και του μαρασμού σε όλα τα επίπεδα.

Κι αντί να κάνεις μια μετρημένη και ισορροπημένη ποδοσφαιρικά και οικονομικά ομάδα, αντί να ενισχύσεις και να στραφείς στην ελληνική αγορά, αντί να χρησιμοποιήσεις γνώστες και ικανούς ανθρώπους να σου φέρουν τους Μάτος, τους Σιμάο και τους Ν’ Ντόι με ελάχιστα λεφτά και μεταπωλητική αξία από τις ξένες αγορές για συμπλήρωμα, προτίμησες να εμπιστευτείς την ποδοσφαιρική ανορθογραφία των εβδομήντα-πέντε μεταγραφών σε πέντε χρόνια και τις επαναλαμβανόμενες κάθε μεταγραφική περίοδο αρπαχτές, από μια σειρά επιτήδειους που σου πλασάρανε οι πάσης φύσεως επιτήδειοι που μάζεψες γύρω σου και ανεχόσουν να κάνουν και κουμάντο.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έφτασε εκεί που έφτασε, για όλους αυτούς τους λόγους η ΑΕΚ -προς το παρόν- έφτασε εκεί που ήταν χθες το βράδυ σαν εικόνα και για όλους αυτούς τους λόγους, με πρώτον το ότι δεν έχει καταλάβει κανείς στον Παναθηναϊκό την βασική αιτία της κατρακύλας και της διάλυσης, δεν φαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ και επόμενη μέρα αντάξια της ιστορίας του συλλόγου.

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις