Ατάκες-φωτιά για τελικό, Σπανούλη, Ρίβερς - Το... κατσίκι και ο Γιώργαρος - Ποιος αναστήθηκε;

Τα πόδια του Σπανούλη, ο τρελός και η τελευταία ελπίδα του Σφαιρό.

Όπως λέει και η παροιμία:

"Με το σπαθί ζεις, απ' το σπαθί πεθαίνεις". Το αυτό και με τον Ολυμπιακό, που τόσα χρόνια είχε μάθει να ζει και να πεθαίνει κατά τα γούστα του Σπανούλη. Και δικαίως, δεν μπορείς να πεις, μιας και ο Βασίλης ήταν  επί σειρά ετών ο κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης. Αλλά δεν είναι πια...

Περνάνε τα χρόνια δυστυχώς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Κι αν το μυαλό του Σπανούλη παραμένει κοφτερό και τα χέρια του παραμένουν μαγικά τα πόδια του μοιάζουν να κουβαλάνε βαρίδια από μολύβι. Οπότε σωτηρία απ' αυτόν δεν μπορούσε να περιμένει ο Ολυμπιακός. Δεν γινόταν να παίξει άλλο το σύστημα "τη μπάλα στο Βασίλη, πλακωθείτε στα σκριν κι αφείστε τον να σολάρει". Το συγκεκριμένο στόρι δεν έχει πεθάνει φέτος, από πέρυσι έχει δει τα ραδίκια ανάποδα κι άλλο δεν βοηθάει. Θυμίζω ότι πριν από δυο χρόνια ο άρχων των ερυθρολεύκων κόλλησε το τρίποντο στη μούρη του Διαμαντίδη μέσα στο ΟΑΚΑ κι έδωσε στον Θρύλο το πρωτάθλημα. Σήμερα, με το σκορ στο 66-70 υπέρ του Παναθηναϊκού και το ρολόι να δείχνει 20 δευτερόλεπτα, έκανε μπάσιμο και έχασε το λέη απ εξ επαφής με το καλάθι. Αυτή είναι η ζωή και ο χρόνος είναι αδυσώπητος για όλους μας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Από εκεί και πέρα, όσο αδιάβαστος πιάστηκε στο πρώτο παιχνίδι ο Πασκουάλ, τόσο διαβασμένος εμφανίσθηκε σήμερα. Και κυρίως, τόσο πανέτοιμος ήταν να εκμεταλλευθεί κάθε αδυναμία ή απροσεξία του Ολυμπιακού. Στοχεύει ο Σφαιρόπουλος τα αργά πόδια του Γκιστ; No problem, βάζω μέσα τον Όγκαστ που μπορεί να είναι ντουβάρι, αλλά τρέχει σαν τα κατσίκια. Βάζουν στο μάτι οι ερυθρόλευκοι το ύψος του Λεκαβίτσιους; Σιγά τα δύσκολα, τον αφήνεις μέσα δυο λεπτά και τέλος. Κι ας του βγει η γλώσσα του Καλάθη, πάλι καλύτερος είναι. Τα γαμάει όλα μέσα στην τρελάρα του ο Μάικ Τζέημς; Τρώει πάγκο σε όλη σχεδόν την τρίτη περίοδο, για να γυρίσει φρέσκος με διπλή ταχύτητα από τους αντιπάλους. Και πάει λέγοντας…

Μιας και μίλησα όμως για την τρίτη περίοδο, θα πρέπει να σημειώσω ότι εκεί ακριβώς εμφανίσθηκε για μια ακόμη φορά το φετινό σύνδρομο του Ολυμπιακού. Που ξαφνικά του κόβονται τα πόδια και μοιάζει υπνωτισμένος και μπαϊλντισμένος και ισοπεδωμένος εντελώς. Ανίκανος να αντιδράσει σε οποιαδήποτε έμπνευση του αντίπαλου, σε ρόλο παθητικό, μαχμουρλής σαν γάτος στον οντά του. Ναι, εκεί κρίθηκε το παιχνίδι κατά κύριο λόγο, καθώς και στο γεγονός ότι στην τέταρτη περίοδο πήγαν περίπατο και τα συστήματα και οι τακτικές και οι στρατηγικές και πήρε το πάνω χέρι η προσωπικότητα του κάθε παίκτη. Η ικανότητά του στο mano a mano που λένε και οι ισπανόφωνοι.

Θέλετε παράδειγμα; Έχω κραυγαλέο παράδειγμα:με το σκορ στο 55-67 είμαστε όλοι έτοιμοι να το ξεγράψουμε το παιχνίδι και αφετέρου να σούρουμε τα μύρια όσα στον Πρίντεξη. Ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή είναι κάτι παραπάνω από αόρατος, είναι άφαντος. Και ξαφνικά παίρνει επάνω του ο Γιώργαρος και το γυρνάει μόνος του. Την ίδια ώρα ο Γκιστ που χάριζε προσπάθειες στους αντιπάλους του, αλλάζει πίστα και βάζει τρία καλάθια απανωτά. Ο Τζέημς ξαναρχίζει να τα χώνει έπειτα από ανεπανάληπτες μαλακίες και αστοχίες στο πρώτο ημίχρονο και ο Μπόμπι Μπράουν, η τελευταία ελπίδα του Σφαιρόπουλου, έρχεται από το πουθενά και βάζει κρίσιμους πόντους. Τσαμπουκά στον τσαμπουκά και αντριλίκι στο αντριλίκι. Κι όποιος επιζήσει, όποιος καταφέρει να βγει απ’ το κλουβί που βάνανε παλιά τους κατσέρ! 

Βγήκε τελικά ο Παναθηναϊκός γιατί τα πόδια του Σπανούλη δεν διαθέτουν πια ελατήρια και γιατί το άξιζε εδώ που τα λέμε. Έκανε αυτό που έπρεπε, όπως έπρεπε και τώρα επιστρέφει στο ΟΑΚΑ με άλλη ψυχολογία. Πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι δεν πρέπει να υποτιμάς το πληγωμένο θηρίο…

Υ.Γ.: Σήμερα αναστήθηκε ο Λοτζέσκι, αλλά ο Ρίβερς παραμένει στο μνήμα. Δεν είναι μόνο νεκρός, είναι και πεθαμένος!

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις