Γιατί δεν ακούμε τη... φωνούλα τους, πού πήγε η... οργή τους;
Είναι έτσι κι αλλιώς πρωτόγνωρη η κατάσταση που βιώνει ο Παναθηναϊκός εδώ και αρκετό καιρό.
Και ταυτόχρονα είναι πρωτόγνωρη και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία συμβαίνουν όλα αυτά.
Μιλάμε για την πλήρη ακινησία, την πλήρη νιρβάνα και την εκκωφαντική σιωπή που σκεπάζει τα πάντα.
Λες και όλο το σύστημα έχει παραδοθεί σε μια «χειμερία νάρκη» μέσα στο μεσοκαλόκαιρο, ή έχει χώσει το κεφάλι του βαθιά στην άμμο για να μη βλέπει την πραγματικότητα και για να μην... το βλέπουν και αυτό ταυτόχρονα.
Είναι πραγματικά απίστευτη η αίσθηση που σου δίνει η καθημερινή ειδησεογραφία του Παναθηναϊκού και πολύ περισσότερο όταν κάνεις το κοντράστ με την αντίστοιχη όλων των άλλων ομάδων.
Κι είναι ταυτόχρονα απίστευτη επίσης και η ευκολία που όλοι έχουν αποδεχθεί αυτή την κατάσταση.
Την ώρα που όλες οι ομάδες του κόσμου ασχολούνται με μεταγραφές, αποχωρήσεις, φιλικά προετοιμασίας και μια σειρά άλλα πράγματα... ρουτίνας για τέτοια εποχή, στον Παναθηναϊκό έχουμε κολλήσει σε δυο ημερομηνίες και τέσσερα πέντε πρόσωπα, των οποίων τις... δραστηριότητες περιγράφουμε καθημερινά αλλά χωρίς ωστόσο να είμαστε σίγουροι ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα θα έχουν θέση και λόγο στον Παναθηναϊκό των επόμενων ημερών.
Ο Νταμπίζας με τον Δώνη όλο και καθημερινά μαθαίνουμε ότι κάτι κάνουν, αλλά ακόμα την... υπογραφή τους που θα πιστοποιεί ότι ο σχεδιασμός και η διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος θα είναι στα χέρια τους, δεν την έχει δει κανένας.
Αντίθετα βλέπουμε απλά κάθε δυο με τρεις μέρες τις προαναγγελίες ότι... αύριο υπογράφουν και πιάνουν δουλειά.
Το ίδιο σκηνικό με τον Πιεγκμπονσάντ.
Κάθε Τετάρτη και κάθε Παρασκευή εδώ και δυο εβδομάδες έρχεται και κάθε Παρασκευή και Τετάρτη ανήμερα μαθαίνουμε ότι θα έρθει... αλλά τελικά από εβδομάδα.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο είναι η αίσθηση που όλο και περισσότερο καθημερινά μετατρέπεται σε σιγουριά, ότι ακόμα και όλα αυτά να γίνουν τελικά και να τελειώνει η αναμονή, ουσιαστικά κάτι διαφορετικό απ' αυτό που βλέπουμε τώρα δεν θα δούμε.
Το πιο ωραίο στην όλη ιστορία;
Μα τι άλλο;
Αυτή η απίστευτη σιωπή και αποδοχή της κατάστασης από το σύνολο σχεδόν του κόσμου.
Και καλά για την πλειοψηφία του κόσμου είναι λογική μια τέτοια αντίδραση.
Έχει λογικά πιο σοβαρά προβλήματα στο κεφάλι του, έχει κουραστεί από την όη κατάσταση και πια δεν έχει όρεξη ούτε καν να... θυμώσει από όλα όσα βλέπει, δεν ήταν στην τελική και ποτέ του «θορύβου» και της «αντίστασης» σε κάθε είδους διαλυτικά φαινόμενα, ακόμα και τότε που ο Παναθηναϊκός ήταν στα ντουζένια του.
Οι... «άλλοι όμως»;
Οι... αγωνιστές και θεματοφύλακες της Παναθηναϊκοφροσύνης, αυτοί που δεν άντεχαν να βλέπουν την ομάδα τους να πηγαίνει μέχρι τους... τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά να μην πηγαίνει στον τελικό και να μη σηκώνει την κούπα γιατί η διοίκηση δεν έκανε την υπέρβαση, αυτοί που δεν άντεχαν να πηγαίνεις για πρωτάθλημα αλλά να παίζεις με... δύο αμυντικά χαφ και να κερδίζεις μόνο με 1-0, που έχουν χαθεί αλήθεια;
Γιατί δεν ακούμε τη... φωνούλα τους, γιατί δεν βλέπουμε την... οργή τους να εκδηλώνεται με κάθε τρόπο γιατί έχουν χαθεί από προσώπου γης; Τόσος ήταν τελικά ο... νταλκάς τους για τον Παναθηναϊκό;
Τόσος που στην τελική μάλλον θα πρέπει όλοι να τους μιμηθούμε και να μη μιλάμε καθόλου πια γιατί μπορεί να κάνουμε θόρυβο και να... τους ξυπνήσουμε και αυτούς και τον Παναθηναϊκό από τον λήθαργο;
Ή τελικά όλα έγιναν ακριβώς γι' αυτό;
Για να μπορούν δηλαδή να... κοιμούνται ήσυχοι και ανενόχλητοι και μαζί τους να κοιμάται σε βαθύ λήθαργο στα όρια του κώματος και η ομάδα.
Ποιος ξέρει...
Μπορεί τελικά να ήταν αυτό και μόνο το... ζητούμενο.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
του Κώστα Γκόντζου