Έτσι θα έχουν τύχη Δώνης-Νταμπίζας και δεν θα γίνουν Ουζουνίδης - Καταστροφή από Πατέρα

Η κατάσταση για τον Παναθηναϊκό μοιάζει δίχως επιστροφή...

Είναι πολύ σημαντικό για κάθε ποδοσφαιρικό οργανισμό, η ειλικρινής αποτύπωση της πραγματικότητας και η ρεαλιστικότητα λόγων και έργων σαν αποτέλεσμα αυτής της επίγνωσης.

Απ’ αυτή την άποψη, το ρεζουμέ της κοινής παρουσίας των Νίκου Νταμπίζα και Γιώργου Δώνη, κρίνεται -στα λόγια τουλάχιστον- ως θετικό, μόνο και μόνο γιατί κυριαρχεί σ’ αυτό το σκεπτικό του «χωρίς άλλοθι και με απαιτήσεις».

Κι αν τονίζω ιδιαίτερα το «στα λόγια τουλάχιστον», είναι ακριβώς γιατί τα τελευταία χρόνια, ούτε στα λόγια δεν υπήρχε αυτή η λογική στον Παναθηναϊκό σε όλα τα επίπεδα.

Από την διοίκηση μέχρι το ποδοσφαιρικό τμήμα και από την «εξέδρα» μέχρι το «ρεπορτάζ» του Παναθηναϊκού, τα πάντα ήταν σκαρφαλωμένα σε ένα ροζ συννεφάκι, στην μούφα, στην ομερτά κυριαρχούσε με κάθε τρόπο μηδέ εξαιρουμένου και αυτού του… βίαιου ανάμεσά τους και στην χρήση της αμπαλοσύνης και μιας ιδιότυπης δήθεν Παναθηναϊκοφροσύνης.

Όλοι ήταν ευτυχισμένοι, όλοι χαρούμενοι και όλοι ικανοποιημένοι, αφού κριτική δεν ακουγόταν, αντίθετη άποψη… απαγορευόταν και αν κάποια στιγμή τα ρημάδι τα αποτελέσματα φανέρωναν την οδυνηρή πραγματικότητα, τα εργαλεία της δικαιολογίας και των πάσης φύσεως άλλοθι.

Έτσι ζούσε ο Παναθηναϊκός, έτσι κυλούσε η καθημερινότητά του, έτσι πέρασαν οι… μέρες και τα χρόνια.

Με αποθέωση και αναφορές στα καλύτερα ρόστερ όλων των εποχών, με προαναγγελίες για πρωτάθλημα και Ευρώπες κάθε καλοκαίρι, με άλλοθι, δικαιολογίες στα όρια της γραφικότητας κάθε Γενάρη, με νέα ταξίματα και πανηγυρικά για το… επόμενο καλοκαίρι που όλα θα διορθωνόντουσαν και κερασάκι στην τούρτα «όλε-όλε» στο τέλος από την πάλαι ποτέ… απαιτητική Θ.13 και φιέστες ακόμα και με 30 βαθμούς πίσω από την κορυφή.

Το χειρότερο;

Σε όλη αυτή την διαδρομή προς την καταστροφή, ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ «υπεύθυνους» αλλά μόνο… ήρωες που πάλευαν σε αντίξοες συνθήκες και επιτυχημένους στα πρωτοσέλιδα και τα σάιτ προπονητές και παίκτες, που όμως πάντα και ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ έφευγαν έχοντας πετύχει μια τρύπα στο νερό από πλευράς αποτελεσμάτων, ιστορικούς διασυρμούς σε Ελλάδα και Ευρώπη και σου έριχναν και μια προσφυγή σε κανά τετράμηνο για τα… δεδουλευμένα και τις δόσεις συμβολαίων τους.

Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου και όλου του συρφετού που πήρε ατόφιο σαν… προίκα από τον Νικόλα Πατέρα και την καταστροφική πολυμετοχικότητα και με αυτούς πορεύτηκε και… κουμάνταρε το καράβι που κάποτε λεγόταν Παναθηναϊκός.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Στο σήμερα που έπρεπε να γίνουν όλα αυτά μέχρι… την τελευταία πράξη, να διασυρθεί ο Παναθηναϊκός και να φαντάζει δίχως επιστροφή η κατάσταση όπως διαγράφεται μέχρι τώρα, για να ακούσουμε το προφανές από τα χείλη κάποιων από τους εκπροσώπους του.

Ότι ο Παναθηναϊκός σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, δεν πρόκειται ποτέ να… ξεφύγει απ’ αυτή, αν συνεχίσει στην λογική του «δεν γίνεται τίποτε» και του «δεν φταίει κανείς για τίποτε και μην έχετε απαιτήσεις από κανένα και για τίποτε».

Το θέμα είναι ο Γιώργος Δώνης τουλάχιστον –και μαζί του και ο Νταμπίζας- να μείνουν προσηλωμένοι σ’ αυτή την λογική και να αντέξουν στην επίθεση… προστασίας απ’ όλο αυτό το κύκλωμα που λυμαίνεται τον Παναθηναϊκό και πάνω απ’ όλα να μείνουν ανεπηρέαστοι από την γοητεία της αναγόρευσής τους στους… ήρωες της τωρινής πραγματικότητας και της πλήρους ασυλίας λόγω…. αντικειμενικών συνθηκών.

Τότε ίσως έχουν κάποια τύχη και σοβαρή δουλειά να κάνουν και να αφήσουν έργο και παρακαταθήκη, ακόμα και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις σε διοικητικό, οικονομικό και μετοχικό επίπεδο.

Σε αντίθετη περίπτωση, ακόμα και αν όλα εξελιχθούν όσο πιο ευνοϊκά μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους στον Παναθηναϊκό, θα αποτελέσουν απλά… δύο σαν τους… προηγούμενους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν στον Παναθηναϊκό.

 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις