Το μαγικό κόσμο του οργανωμένου τζόγου τον γνώρισα πριν από μερικά χρόνια, όταν με πήρε μαζί του στο Ατλάντικ Σίτυ ο θείος μου ο Νίκ. Ζαράκιας γαρ ο θείος, ξημεροβραδιαζότανε στα καζίνα και ήθελε να μου δείξει κι εμένα τις ομορφιές του αθλήματος. Για καλό ή για κακό δεν ξέρω, αλλά πέρασα δεκάδες ώρες πάνω απ’ τη σκάφη με την τσόχα την πράσινη παρακολουθώντας τους παίκτες να ιδρώνουν και να ξεϊδρώνουν. Θυμάμαι, μάλιστα, χαρακτηριστικά έναν απ’ αυτούς να βαράει επί κάνα μισάωρο οκτάρια, εννιάρια και δεκάρια, έτσι στο σερί, και να χαρίζει λεφτά σε ένα σωρό κόσμο. Και θυμάμαι επίσης και την ατάκα του θείου μου, μετά από κάμποση ώρα ρέντας του παίκτη: Shooter’s touch!

Το άγγιγμα του σουτέρ δηλαδή, αυτό το χάδι το μαγικό που κανείς δεν ξέρει πως στο διάολο σου φέρνει το αποτέλεσμα που θέλεις. Γιατί τα ‘πιασε σωστά τα κόκκαλα, γιατί τα κουλάντρισε, γιατί τους μίλησε, αδύνατον να το καταλάβεις πως γίνεται. Ούτε καν ο ίδιος ο σουτέρ δεν το καταλαβαίνει, μιας και δεν κάθεται εκείνη την ώρα να το σκεφτεί. Με το ένστικτο πάει και το ένστικτο τον βγάζει ασπροπρόσωπο. Όπως έβγαλε τον Χατζηθεοδωρίδη, που το μπουμπούνιξε σήμερα. Και το κάρφωσε, εκεί που αρκετοί άλλοι πριν από αυτόν είχαν αποτύχει. 

Με βοήθεια της τύχης; Φυσικά και με βοήθεια της τύχης! Αλλά η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς και ο Χατζηθεοδωρίδης το τόλμησε την ώρα ακριβώς που ο Πανιώνιος το είχε ισορροπήσει το παιχνίδι, την ώρα που ο Μακέντα κορόϊδευε, την ώρα που ο Χατζηγιοβάννης έφτυνε σκώτια και σπλήνες στον αγωνιστικό χώρο, την ώρα που ακόμη και ο MVP Κουλιμπαλί είχε αγανακτήσει με την ανικανότητα των συμπαικτών του να εκμεταλλευτούν τις κούρσες και τις σέντρες του. Ψιλό γαζί την είχε περάσει όλη την αριστερή πτέρυγα του Πανιώνιου ο Μαλινέζος (ή μήπως Μαλιανός;) μπακ του Παναθηναϊκού και φως δεν έβλεπε. Ώσπου το shooter’s touch έδειξε τα δοντάκια του.

Ως εκείνη τη στιγμή, μια χαρά βάσταγε ο Πανιώνιος του Ανιγκό και, με εξαίρεση το μανιασμένο πρώτο δεκάλεπτο, μια χαρά τον είχε αφοπλίσει τον ΠΑΟ. Είχε και τον Κότνικ σε καλή μέρα να πιάνει ό,τι πήγαινε προς τα μέσα, είχε και τον Μπανανά να παίρνει τις κεφαλιές, έπαιζε άψογα και τον αιφνιδιασμό, όλα κομπλέ. Σχεδόν δηλαδή, γιατί όσο όμορφα αναπτύσσεται στην αντεπίθεση ο Πανιώνιος, τόσο ψαρώνει όταν βρεθεί κοντά στην περιοχή. Ιδίως εκείνος ο Σπιριντόνοβιτς, τον βλέπεις να φεύγει από τη σέντρα προς τα εμπρός και μοιάζει με καθαρόαιμο άτι Αράβικο. Και μόλις πλησιάσει στο τέρμα, μεταμορφώνεται σε μουλάρι Αστραχάν…

Να σημειώσουμε πάντως ότι πάει πάλιωσε η κομπίνα με τον Μπουζούκη να τραβάει την άμυνα δεξιά και να πετάγεται σαν την π@@τσούλα ο Χατζηγιοβάννης αριστερά. Την έχουνε καταλάβει όλοι οι προπονητές της Σουπερλίγκας και άλλο δεν περνάει. Όπως επίσης έχουν καταλάβει άπαντες ότι αυτά τα παιδιά του Παναθηναϊκου, που ως τώρα παίζανε κάτι μισάωρα επαγγελματικού ποδοσφαίρου, κάπως άρχισαν να κουράζονται. Και να αγχώνονται, από τις ευθύνες που έχουν φορτωθεί στις λιγνές τους πλάτες. Δεν μασάει, βεβαίως, ο Κουρμπέλης που κουβαλάει μαγκιά για πενήντα άτομα και τους παρασέρνει, αλλά και πάλι θα έρθουν στραβές ως τα Χριστούγεννα. Ας είναι προετοιμασμένοι και για την ανομβρία οι φίλοι των πράσινων, μια και όλα τα αποτελέσματα στο παιχνίδι είναι. Και καμιά φορά μπορεί να έχει και ο αντίπαλος shooter’s touch, όχι μόνο εσύ!

 

Πανιώνιος Παναθηναϊκός Superleague