Επειδή ο Γιώργος Δώνης και οι παίκτες του, κατέκτησαν με το σπαθί τους το δικαίωμα -αλλά και την απαίτηση προς κάθε κατεύθυνση- να τους παραδεχθούμε κατ΄αρχήν σαν κανονική και καλή κιόλας ομάδα και να τους αντιμετωπίζουμε σαν τέτοια, καλό είναι να αποφύγουμε μια ανάλαφρη κα αντιποδοσφαιρική προσέγγιση του αγώνα στην Τούμπα.

Καθώς το πιο εύκολο και το πιο απλό, θα ήταν να αρχίσουμε τα -ήδη έτοιμα από πριν κάθε περίπτωση ήττας- «θα γινόταν και αυτό», «είναι άπειρη η ομάδα τώρα φτιάχνεται», «στήριξη στα νέα παιδιά δεν πειράζει» και όλα τα σχετικά που ήδη έκαναν την εμφάνιση τους με την λήξη σχεδόν του αγώνα.

Ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα δεν έχασε, ούτε γιατί έπαιξαν «μεγάλοι-μικροί», ούτε γιατί κοντραρίστηκαν «έμπειροι-άπειροι» μέσα στο γήπεδο.

Έχει ποδοσφαιρική εξήγηση το γιατί έχασε ο Παναθηναϊκό.

Και είναι πολύ θετικό το ότι πρώτος ο Δώνης δεν αφέθηκε στη γοητεία και την ευκολία μιας επιφανειακής προσέγγισης, αρνούμενος σαν εξήγηση για το αποτέλεσμα, κάτι απ’ όλα αυτά τα γλυκανάλατα που προαναφέραμε.

Δεν ήταν λοιπόν από χέρι χαμένος ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα.

Έχασε δίκαια φυσικά, ήταν καλύτερος ο ΠΑΟΚ, δεν ήταν όσο καλός μπορούσε ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτό δεν έγινε «εξ’ ορισμού» και πριν καν γίνει το παιχνίδι.

Έγινε γιατί ο ΠΑΟΚ έκανε σωστά μέσα στο γήπεδο όσα είχε σχεδιάσει πριν το παιχνίδι, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν έκανε το ίδιο.

Ξεκινώντας από τα βασικά, να πούμε ότι ο Δώνης καλά έκανε και κατέβηκε και στην Τούμπα όπως του αρέσει και θέλει να μάθει να παίζει η ομάδα του.

Δεν ήταν το σύστημα που πήγε λάθος, αλλά το πώς υπηρέτησαν το συγκεκριμένο σύστημα κάποιοι από τους παίκτες του.

Συγκεκριμένα το μεγάλο πρόβλημα ήταν στο κέντρο.

Εκεί ο Δώνης προτίμησε -και καλά έκανε- να βάλει στις πτέρυγες της μεσαίας τεράδας Χατζηγιοβάννη και Μπουζούκη που ναι μεν δεν είναι οι καλύτεροι στο μαρκάρισμα, αλλά θεωρητικά τουλάχιστον είναι πολύ καλοί σε ταχύτητα, σε αντοχές και σε όσο γίνεται μεγαλύτερο σε διάρκεια πρέσινγκ.

Κι αυτό γιατί ο Δώνης πόνταρε ότι με τους δύο αυτούς στις πτέρυγες, ακόμα και αν δεν έπαιρνε όσα μπορούσαν μεσοεπιθετικά, θα λειτουργούσαν σίγουρα πιο αποτελεσματικά στο ντουπλάρισμα και στην κάλυψη των Ινσούα και Κουλιμπαλί αντίστοιχα.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα περιόριζαν αισθητά τα αναμενόμενα ανεβάσματα των Μάτος και Βιερίνια αντίστοιχα και από τις δύο πλευρές.

Αυτό λοιπόν δεν έγινε σε κανένα διάστημα του αγώνα.

Και ειδικά από την πλευρά του Χατζηγιοβάννη.

Ο νεαρός εξαντλούσε την παρουσία του σε προσπάθειες για εντυπωσιακές προσωπικές ενέργειες, που όμως συνήθως σκόνταφταν πάνω στους παίκτες του ΠΑΟΚ, τους οποίους στη συνέχεια παρακολουθούσε από μακριά να ανεβαίνουν πάνω στον άτυχο Ινσούα που βρισκόταν συνέχεια ανάμεσα σε δύο και τρεις παίκτες του ΠΑΟΚ και που προσπαθούσε και να κόψει και να φωνάξει αγανακτισμένος ταυτόχρονα στο μικρό μπροστά να γυρίζει και να βοηθάει.

Είναι χαρακτηριστικό πάνω σ’ αυτό, δύο πράγματα.

Το πρώτο ότι ο Μάτος ανέβαινε σχεδόν χωρίς αντίπαλό μέχρι τον χώρο ευθύνης του Ινσούα, ενώ ταυτόχρονα, όσες φορές βρέθηκε αντιμέτωπος με παίκτη που ντούπλαρε το Ινσούα, αυτός κατά κανόνα ήταν ο… Καμπετσής που έχοντας μάθει με άλλη νοοτροπία το ποδόσφαιρο, προσέφερε πάρα πολλά στο μαρκάρισμα σε κάθε γωνία του γηπέδου.

Το ίδιο έκανε και ο Μακέντα, καθώς εδώ έρχεται το δεύτερο πράγμα που δεν λειτούργησε σωστα στην Τούμπα για τον Παναθηναϊκό.

Κι ο λόγος για την ανασταλτική λειτουργία του στο χώρο της μεσαίας γραμμής.

Σε κακή μέρα ή χωρίς αντοχές επηρεασμένος από τους πρόσφατους τραυματισμούς του ο Δώνης και την ίδια στιγμή μέτριος έως κακός ο Κουρμπέλης, που δεν μπόρεσε να υποστηρίξει σωματικά και από πλευράς αντοχών τις καλές κατά κανόνα σκέψεις του και κυρίως την σωστή απλή πάσα ή το κράτημα της μπάλας.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να λειτουργούν σχετικά άνετα και έχοντας συνήθως αρκετό χώρο και χρόνο να κάνουν την καλύτερη επιλογή οι μέσοι του ΠΑΟΚ, ενώ την ίδια στιγμή έφταναν χωρίς αντίπαλο στα όρια του χώρου ευθύνης των στόπερ, οπότε από κει και πέρα ή σούταραν ελεύθεροι από το ύψος της μεγάλης περιοχής ή λίγο πιο έξω απ’ αυτήν, ή έπεφταν πάνω στο ένας με έναν στα στόπερ με ότι αυτό συνεπαγόταν.

Το κενό αυτό προσπάθησαν να καλύψουν όσο μπορούσαν οι Μακέντα και Καμπετσής που γύρναγαν συνέχεια πίσω και στο κέντρο να κόψουν και να κρατήσουν μπάλα, αλλά αυτό τους κόστισε σε… παρουσία μέσα ή κοντά στην περιοχή του ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να είναι ακίνδυνος δημιουργικά και επθετικά.

Τα είδε αυτά ο Δώνης και γι’ αυτό αντέδρασε όπως έπρεπε, σηκώνοντας τον Χατζηθεοδωρίδη για τη θέση του Χατζηγιοβάννη και τον Κάτσε για αλλαγή του Δώνη.

Όμως δεν πρόλαβε.

Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε το πρώτο γκολ και μετά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά και άνετα για τον ΠΑΟΚ.

Τώρα τα αν θα μπορούσε ή έπρεπε να κάνει από το ημίχρονο τις συγκεκριμένες διορθωτικές κινήσεις ο Δώνης, μπορεί και να είναι και έτσι.

Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες και χρονικές συγκυρίες, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ή να «προλάβει» στο ποδόσφαιρο, κατά την διάρκεια ενός αγώνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Φοβερή εξέλιξη στον ΠΑΟ, κίνδυνος μετά την Τούμπα - «Ακυρώνονται» όλα, τρέχει και δε φτάνει ο Δώνης

 

 

Τάσος Χατζηγιοβάννης Εμάνουελ Ινσούα Γιώργος Δώνης Παναθηναϊκός Superleague ΠΑΟΚ