Το πράγμα βάρυνε πολύ. Όσο κι αν λέει ο Ουζουνίδης, πως είναι στο χέρι τους να αλλάξουν την κατάσταση και να βρουν λύσεις, τα πράγματα δεν εξαρτώνται πλέον από την ΑΕΚ. Βρίσκεται στο -9 από την κορυφή, πρέπει να πηγαίνει με νίκες μέχρι το φινάλε και να περιμένει στραβοπατήματα. Το χειρότερο είναι πως η ΑΕΚ δεν πείθει. Δίχως να μπορεί να πει κάποιος με μια και μόνο κουβέντα, ποιο είναι το ζήτημα.

Θεωρώ πολύ απλοϊκό να συζητάμε ακόμα για τις μεταγραφές που δεν έγιναν, για την τύχη που είχε πέρυσι σε διάφορα ματς ο Χιμένεθ και για άλλα μεταφυσικά. Η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ δείχνει πως έχει χάσει κάτι από το βασικό χαρακτηριστικό που της έδινε ταυτότητα πέρυσι. Είναι σύνολο που εμφανίζεται άδειο από πάθος και θέληση για τη νίκη. Προσπαθεί να παίξει τα παιχνίδια, αλλά δεν αρκεί αυτό για να κάνει μια ομάδα πρωταθλήτρια.

Είπε ο Ουζουνίδης μετά το παιχνίδι, πως δεν εκτιμά ως πρόβλημα την αδυναμία της ομάδας του να εμφανιστεί συνεπής σε κάποιο από τα σημαντικά ραντεβού που έχουν υπάρξει από το καλοκαίρι και έπειτα. Ωστόσο, θαρρείς και ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνο το ματς με τη Βίντι. Από εκεί και μετά, σε όλα τα μεγάλα ματς η ΑΕΚ έχει αποτύχει. Με δοκάρια, με καλές εμφανίσεις, με προβλήματα, αλλά έχει αποτύχει.

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Στα δικά μου μάτια, στον τρόπο που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ αυτά τα παιχνίδια. Για εμένα υπάρχουν ματς που μπαίνεις για να τα κερδίσεις και όχι για να τα παίξεις. Δεν ψάχνεις την ντρίπλα ή τη φαντεζί προσπάθεια, ψάχνεις τρόπο να κρατήσεις το μηδέν και να βρεις ένα γκολ που θα πάρεις τη νίκη.

Η ΑΕΚ πρέπει να βρει τον προσανατολισμό της. Βλέπω παίκτες που πατούν σε μια διαφορετική διάσταση. Αλλος θεωρεί πως είναι έτοιμος να παίξει στη Γιουβέντους, άλλος δείχνει με τον τρόπο που αγωνίζεται πως αντιμετωπίζει με χαλαρή προσέγγιση τα παιχνίδια. Χάνοντας το πνεύμα ομαδικότητας και τη λογική του ματς δίχως αύριο, η ΑΕΚ οδηγείται σε αυτήν την πορεία.

Σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, τα στοιχεία προβληματισμού προφανώς και είναι όταν παίζουν οι 8/11 που αγωνίστηκαν στο Μόναχο και είναι εκείνοι που τρέχουν περισσότερο από εκείνους που δεν έπαιξαν. Και άντε, ο Μπακασέτας ήθελε χρόνο για να βρει ξανά τα πατήματα του, ο Μπογέ πού βρισκόταν μέσα στο παιχνίδι; Για ποιον λόγο ήταν αποστολή ο «σκασμένος» Πόνσε και δεν ήταν ο Γιακουμάκης; Για ποιον λόγο έμεινε εκτός ο Αλμπάνης που είναι για λίγο, αντί του Γιαννιώτα θαρρείς και είναι για πολύ;

Θα πει κάποιος, πως πάντα οι καλύτεροι σε μια αποτυχία είναι εκείνοι που δεν αγωνίζονται. Το θέμα είναι πώς η ΑΕΚ θα βρει το δρόμο της. Μια ομάδα που έχει τον πήχη της περυσινής σεζόν, θα έπρεπε να κρατά αυτήν την παρακαταθήκη στη μετάβαση που επιχειρεί. Οσοι ωραιοποιούν καταστάσεις, όσοι αρέσκονται σε παρελθοντολαγνεία, καλό είναι να αναλογιστούν πως και πέρυσι η ΑΕΚ έχασε από τον Ατρόμητο. Μόνο που εκείνη, ήταν η τελευταία ήττα. Τώρα, μπορεί να είναι κάποιος αισιόδοξος πως αυτό θα συμβεί στο υπόλοιπο πρωτάθλημα;

Μαρίνος Ουζουνίδης ΑΕΚ Superleague