Δεν θα μιλήσουμε σήμερα για τα "καθημερινά" στον Παναθηναϊκό, αλλά για ένα-δυο πραγματάκια μιας και έχουμε κάμποσες μέρες (με δική μου ευθύνη) να τα πούμε.

Είδα λοιπόν, πλήθος ανθρώπων, ΜΜΕ και συναδέλφων, να κάνουν αφιερώματα για την πρόσφατη 111η επέτειο της ίδρυσης του Παναθηναϊκού.

Ανάμεσά τους είδα με έκπληξη αρχικά και με οργή στη συνέχεια, να εκδηλώνουν με βαριά και φανφαρόδικα λόγια την τιμή και υπερηφάνεια τους για τα γενέθλια του Παναθηναϊκού και κάποιοι, που όχι απλά δεν σεβάσθηκαν την ιστορία του συλλόγου, αλλά πρωτοστάτησαν κιόλας στη διάλυση και την απαξίωσή του.

Συγκεκριμένα οι άνθρωποι που στην 100η επέτειο της ίδρυσης του Παναθηναϊκού, όχι απλά βεβήλωναν σε καθημερινή βάση το όνομά του ασελγώντας πάνω του και κάνοντας καθημερινά κόλαση τη ζωή του συλλόγου, των ανθρώπων, των παικτών και των προπονητών του, οι άνθρωποι που στα 100 χρόνια αυτού του συλλόγου διαδήλωναν και δήλωναν… ότι νιώθουν ντροπή που είναι Παναθηναϊκοί, θυμήθηκαν έντεκα χρόνια αργότερα, να νιώσουν… τιμή και περηφάνια για αυτόν τον σύλλογο.

Προφανώς τα όσα έζησαν -και στα όσα… πρωταγωνίστησαν- αυτά τα έντεκα χρόνια και ιδιαίτερα η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο Παναθηναϊκός, τους έκαναν να… ανακτήσουν τη χαμένη τους… τιμή και περηφάνια.

Αν και μεταξύ μας, κάποιοι απ’ αυτούς την "τιμή τους" ποτέ δεν την έχασαν.

Απλά τότε ήταν λίγο πιο… αλμυρούτσικη, τώρα"βολεύεται" και με τα… απομεινάρια εκείνης της «χρυσής για όσους πρωταγωνιστούσαν στη διάλυση του Παναθηναϊκού» εποχής.

Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί, θα ήταν τουλάχιστον να μη μιλάνε και από πάνω και το "καλύτερο" να φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται από τον Παναθηναϊκό και την καθημερινότητά του μπας και δει άσπρη μέρα ο σύλλογος.

Αλλά δεν ποντάρω και πολλά σε τίποτε από τα δύο.

Στη χώρα που όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά συνολικά στην κοινωνική ζωή και λειτουργία των πολιτών της, η μέση μνήμη του κόσμου έχει μετατραπεί σε "μνήμη χρυσόψαρου" υπό τον συνεχή βομβαρδισμό της μπουρδολογίας, του ψέματος και της... δράσης των πάσης φύσεως παρασίτων και στρατιών, θα ήταν όντως πολυτέλεια η απαίτηση και για τα δυο.

Οπότε ας συνεχίσει έτσι το πράγμα.

Απλά... προσδεθείτε.

Για να απολαύσετε χωρίς κλυδωνισμούς και αναταράξεις την… πτήση προς την κορυφή της περηφάνιας και κυρίως της "τιμής" όλων αυτών των τύπων, που μαύρισαν και κατέστρεψαν το όνομα, την ιστορία και κυρίως την καθημερινότητα αυτού του γίγαντα των 111 χρόνων που ονομάζεται Παναθηναϊκός.

Δεν χρειάζονται άλλωστε και πολλά για τη συγκεκριμένη… απόλαυση.

Λίγο κοντή μνήμη και λίγη ακόμα περιφρόνηση της αξιοπρέπειας και λογικής του καθενός, στο όνομα της… αποστασιοποίησης και του "εγώ δεν είμαι με κανέναν, αλλά μόνο με την… ομάδα".

Του δόγματος δηλαδή που εντέχνως επιβλήθηκε και κυριάρχησε στον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων, προκειμένου να σιγουρευτεί η συγκάλυψη και η ασυλία όλων αυτών που τον διέλυσαν και κυρίως να… προστατευθεί η απρόσκοπτη "συνέχειά τους" στην καθημερινότητα και στη ζωή του συλλόγου, καθώς απ’ ότι φαίνεται, κάτι… κοκαλάκια, υπάρχουν ακόμα.

Λίγα βέβαια και όχι στο μέγεθος και την αφθονία που υπήρξαν για να διαλυθεί ο Παναθηναϊός, αλλά πάντως... υπάρχουν.

 

Παναθηναϊκός