Τουρλουμπούκι αυτό που γίνεται - Είναι κανονικός Παναθηναϊκός; - Μόνο ο Δώνης - Πόση βλακεία!

Από την αποθέωση στο... φτυάρι. Τι θα κάνουν με τα λαμόγια;

Όχι πως θα γινόταν κάτι διαφορετικό, ούτε ότι θα άλλαζαν κάποια μυαλά στον Παναθηναϊκό και στα πέριξ του, μετά τη νίκη στο Περιστέρι.

Είπαμε ή πιο σωστά το έχουμε πει εδώ και κάτι χρονάκια.

Ο Παναθηναϊκός έτσι όπως έχει δομηθεί, σαν οργανισμός, σαν νοοτροπία, σαν λογική, σαν λειτουργία και κυρίως σαν "περίγυρος", είναι ικανός να... χάνει, ακόμα και όταν... κερδίζει.

Μια ματιά στα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί από την Κυριακή το βράδυ μετά τη νίκη επί του Ατρομήτου, αρκεί για να διαπιστώσεις ότι σ΄αυτό το σωματείο πια, όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.

Από το ναδίρ και την πλήρη ισοπέδωση ακόμα και των... χλωρών, στην αποθέωση και τους ύμνους ακόμα και για τα... ξερά.

Έτσι είναι.

Ούτε σε μια... παροιμία δεν μπορούμε να είμαστε πια συνεπείς στον Παναθηναϊκό.

Το "μαζί με τα ξερά μην κάψουμε και τα χλωρά", στον Παναθηναϊκό το κάναμε "μαζί με τα χλωρά μην τυχόν και δεν κρατήσουμε ακέραια και "ανθηρά" ακόμα και τα... ξερά".

Τη μια αποθεώνουμε τις πάσης φύσεως ποδοσφαιρικές σαχλαμάρες και επιλογές, ανεβάζοντας στα ουράνια τα προφανή αλλά και τον κάθε πικραμένο που έχει βρει... στέγη και τροφή σ' αυτή την ομάδα, την άλλη τους παίρνουμε όλους αμπάριζα με το φτυάρι μπας και σωθούμε γι' αυτά που λέγαμε πριν και στο τέλος πιανόμαστε σαν τον πνιγμένο από τη σανίδα από ένα αποτέλεσμα ή μια καλή ενέργεια, για να ξαναρχίσουμε τις ανοησίες με τις οποίες μάθαμε τον σύλλογο αλλά και την πλειοψηφία του κόσμου του, να πορεύεται τόσα χρόνια.

Από χθες λοιπόν είχε απ' όλα ο μπαξές.

Από το "αυτός είναι πραγματικός Παναθηναϊκός" μέχρι την "εκδίκηση του Χατζηγιοβάνη".

Μιλάμε για πραγματικό τουρλουμπούκι.

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις δηλαδή.

Αυτός, λέει, είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός.

Δηλαδή με το ζόρι να μας κάνουν να πούμε "τετέλεσται" ή να τα παρατήσουμε και να μην ασχοληθούμε καθόλου πια.

Και για νάχουμε καλό ρώτημα, γιατί είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός αυτός που είδαμε;

Γιατί κέρδισε τον Ατρόμητο, γιατί έβαλε γκολ ο Χατζηγιοβάνης, γιατί έτρεξε και μάρκαρε σαν ομάδα, για τι ακριβώς;

Τι απ' όλα αυτά δεν μπορεί να κάνει μια μεσαία ομάδα του πρωταθλήματος στην καλή της μέρα, τι είναι αυτό που κάνει την τεράστια διαφορά από μια τέτοιου επιπέδου ομάδα και αποτελεί αντίθετα χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός... πραγματικού Παναθηναϊκού.

Εκτός κι αν πλέον, με το "πραγματικός Παναθηναϊκός" εννοούμε απλά αυτό.

Ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός πλέον σαν ομάδα, βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο, που αντικειμενικά δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτε και απλά στην... κανονικότητά του κι αν του κάτσουν όλα καλά, θα μπορεί να κερδίζει ομάδες σαν τον φετινό και ειδικότερα τον προχθεσινό Ατρόμητο του Γιάννη Αναστασίου.

Αν είναι αυτό, πάσο.

Να συμφωνήσουμε και εμείς μέχρι κεραίας.

Αλλά με το συμπάθιο και επειδή έχουμε χάσει και το μέτρο και το μέτρημα και τη θύμησή μας, αυτό δεν ονομάζεται "πραγματικός Παναθηναϊκός" ακριβώς.

Αυτό στην καλύτερη, ονομάζεται και είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός του σήμερα και τα πραγματικά του όρια σαν ομάδα.

Γιατί αν αρχίσουμε να διαμορφώνουμε ξανά και ξανά και ξανά την συνείδηση ότι... αυτό είναι ο Παναθηναϊκός που απαιτούμε και θέλουμε, τότε πολύ απλά θα μπολιάσουμε με αυτό και την ομάδα και τον κόσμο και θα βοηθήσουμε θελημένα ή αθέλητα την οριστικοποίηση της παραμονής του Παναθηναϊκού σ'αυτά τα επίπεδα σαν ομάδα.

Δυστυχώς ο πρώτος και ακόμα χειρότερα ο ΜΟΝΟΣ που φάνηκε να διαβλέπει αυτόν τον κίνδυνο και προσπάθησε όσο μπορούσε να συγκρατήσει λίγο το ξέσπασμα ανοησίας που ήταν σίγουρος ότι θα ακολουθούσε, ήταν ο Γιώργος Δώνης, που τις δηλώαεις του αμέσως μετά τη λήξη του παιχνιδιού, έβαλε σαν πρώτο στόχο τη δημιουργία στην ομάδα και στον κόσμο ενός DNA που να ανταποκρίνεται στο μέγεθος, την ιστορία και τις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού.

Τώρα, πόσοι το κατάλαβαν αυτό, πόσοι θα το ενστερνιστούν και ακόμα περισσότερο πόσοι θα λειτουργήσουν έστω και τώρα πια με αυτή τη λογική και νοοτροπία, είναι ένα ερώτημα.

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος με βάση την εμπειρία όλων αυτών των τελευταίων χρόνων αλλά και την... αμεσότητα της βλακείας που εξαπολύθηκε από χθες το βράδυ, αλλά τέλος πάντων έστω και σαν αναφορά υπάρχει κάτι στο οποίο μπορείς να κρατηθείς.

Εν ολίγοις.

Ο Παναθηναϊκός πραγματικά ήταν καλός, πραγματικά έπαιξε σωστά και με πάθος και τέλος, πραγματικά πήρε πανάξια μια νίκη που την είχε ανάγκη όσο τίποτε άλλο, ακριβώς γιατί όλος αυτός ο περίγυρος της ποδοσφαιρικής ανοησίας που τον περιβάλλει θα λειτουργούσε εντελώς αντίθετα και πλήρως ισοπεδωτικά αν δεν κέρδιζε.

Κι αυτό ήταν το μοναδικό και ουσιαστικό κέρδος από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα στο Περιστέρι.

Όλα τα υπόλοιπα, το μόνο που μπορούν να "πετύχουν" είναι να εξαφανίσουν εν ριπή οφθαλμού σε επίπεδο νοοτροπίας και λειτουργίας της ομάδας και του κόσμου, ακόμα και αυτό το μίνιμουμ αλλά πολύτιμο που κέρδισαν προπονητής και παίκτες μέσα στο γήπεδο.

Άνιση η μάχη της λογικής με τον παραλογισμό φυσικά σ' αυτόν τον σύλλογο, έτσι όπως τον κατάφεραν να γίνει και να λειτουργεί τα πάσης φύσεως λαμόγια και ανίκανοι που έχουν κατσικωθεί σ' αυτόν τα τελευταία χρόνια, αλλά τέλος πάντων.

Και ποτέ δεν ξέρεις, αλλά και αξίζει τον κόπο να δώσεις τη μάχη όσο λίγες και αν είναι οι δυνάμεις σου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Απίστευτο: Έφυγε ο Νταμπίζας και υπογράφουν όλοι - Νέο διπλό "μπαμ" μετά τον Χατζηγιοβάνη!

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις