O Παντέλης Ζουμπούλης γράφει για την κατάσταση που επικρατεί στον Άρη και συγκρίνει τα μικτά συναισθήματα που δημιούργησε η ομάδα της Θεσσαλονίκης από την ευρωπαϊκή επιτυχία στην ευρωπαϊκή μιζέρια…
Θυμάσαι από τη μία τις δύο νίκες επί της Ατλέτικο Μαδρίτης και το "έπος της Μαδρίτης" μέσα στο "Βιθέντε Καλδερόν". Δεν ξεχνιέται εκείνο το βράδυ. Την επομένη, 1000 άτομα περίμεναν την αποστολή στις 6 τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» για να αποθεώσουν τους παίκτες. Θυμάσαι γενικώς την πορεία που έκανε φέτος ο Αρης στο Europa Leuague και την πρόκριση στους "32" της διοργάνωσης.
Από την άλλη, κάθεσαι και βλέπεις την ίδια ομάδα, τον Αρη, να χάνει στο πρωτάθλημα μέσα στις Σέρρες, εντός εκτός από τον Πανιώνιο, το ίδιο με τον Ηρακλή που στήθηκε την τελευταία στιγμή πέρσι το καλοκαίρι, να φέρνει ισοπαλία εντός εκτός με τη Λάρισα.
Και σκέφτεσαι: Υπάρχει λογική σ’ αυτό που συμβαίνει φέτος με τον Αρης; Ψάχνεις να βρεις για μία πειστική εξήγηση και δυσκολεύεσαι. Γιατί είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Και το πρόβλημα δεν προέκυψε ξαφνικά μετά την ήττα από τον Ηρακλή.
Όλο το χρόνο μας απασχολεί και έχει… πονέσει, πια, το μυαλό μας να ψάχνουμε και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα. Εντάξει, θα πει ο καθένας τα… τετριμμένα. Ο,τι το ρόστερ δεν είχε το βάθος να αντέξει σε δύο μέτωπα, ότι το κίνητρο της Ευρώπης ήταν μεγαλύτερο, ότι οι παίκτες ξόδεψαν στην Ευρώπη περισσότερη ενέργεια κι άλλα τέτοια συναφή που όλοι μας έχουμε σκεφτεί και πει. Και δεν διαφωνούμε. Πράγματι, είναι λόγοι που εξηγούν το πρόβλημα.
Εν μέρει, όμως. Δεν μας πείθουν εξ ολοκλήρου. Δεν αρκούν μόνο αυτού του τύπου οι δικαιολογίες για να εξηγήσουν πως από τη μία ο Αρης μπήκε στους «32» του Europa League και από την άλλη δεν μπορεί να φτάσει ούτε στην… πεντάδα του πρωταθλήματος. Που κερδίζει την Ατλέτικο και χάνει από τον Πανσερραϊκό. Δεν το δεχόμαστε, είναι να τρελαίνεσαι...
Υπάρχουν κορεσμένοι παίκτες
Πλέον, μετά το ματς του περασμένου Σαββάτου έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στον Αρη υπάρχουν πολλοί παίκτες που είναι κορεσμένοι. Ψυχολογικά. Δεν γυαλίζει πια το μάτι τους, έχασαν το κέφι τους. Ισως επειδή δεν βρίσκουν πια κανένα κίνητρο στην Ελλάδα γιατί ξέρουν ότι υπάρχει ταβάνι σε όλα. Εφτασαν κι αυτοί το δικό τους ταβάνι. Εχει κλείσει ο κύκλος τους στην ομάδα, κάτι που σε αρκετούς άρχισε να διαφαίνεται από πέρσι. Από την άλλη, δεν πήρε η ομάδα και τη βοήθεια που ήθελε από τις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Καλός παίκτης ο Μπομπαντίγια, αλλά θέλει μια μπάλα μόνος του. Μία μπάλα ήθελε μόνος του και ο Καστίγιο εναντίον του Ηρακλή. Ξέχωρα που είναι ανέτοιμος ακόμη και δεν βλέπουμε ότι θα προλάβουμε να δούμε τον καλό Νέρι μέχρι το τέλος.
Ταπεινή μας άποψη είναι ότι το καλοκαίρι ο Αρης χρειάζεται μία… επανεκκίνηση. Το μοντέλο των τελευταίων πέντε χρόνων τον έφερε μέχρι εδώ, αλλά δεν μπορεί να τον οδηγήσει παραπέρα. Χρειάζεται μία αναθεώρηση της κατάστασης και της γενικότερης φιλοσοφίας. Το δύσκολο για την διοίκηση, όποια προκύψει μετά τις εκλογές στο τέλος του πρωταθλήματος, είναι ότι θα χρειαστεί να πάρει γενναίες και πιθανόν ριζοσπαστικές αποφάσεις εν μέσω ακόμη πιο δύσκολων οικονομικών συνθηκών (εκτός αν γίνει κάνα θαύμα στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές και σωθεί η παρτίδα).
ΥΓ. Αμεση ήταν η αντίδραση του ΠΣΑΠ στα (απαράδεκτα) επεισόδια που ακολούθησαν του αγώνα με τον Ηρακλή με την εισβολή των οπαδών του Αρη στο γήπεδο. Και καλά έκανε. Θα μας έπειθε όμως ο πρόεδρος του συνδικαλιστκού οργάνου των παικτών για την ειλικρίνεια των προθέσεών του αν είχε δείξει τα ίδια αντανακλαστικά και την ίδια ευαισθησία μετά τα όσα έγιναν στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Τότε… κώφευσε για αρκετές μέρες, προφανώς για να μην χαλαστεί με την ομάδα της καρδιάς του, ώσπου αναγκάστηκε να πάρει θέση μετά την κατακραυγή των ΜΜΕ. ‘Η μήπως δεν είναι έτσι κύριε Στέλιο Γιαννακόπουλο…
ΠΗΓΗ: www.sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις